Ontvrienden

Een tijdje geleden schreef ik al ‘social media’ een verkeerde benaming van de betekenis te vinden. Omdat Hyves, Facebook, LinkedIn, Twitter, etc. eerder handig dan sociaal zijn. En dankzij de ‘woord van het jaar verkiezing’ wordt mijn standpunt nu ook in taal onderschreven.

Je kunt dit jaar kiezen tussen de woorden: griepcommissaris, hypotheekleed, Mexicaanse griep, oeps-gebied, recessionista, spuugkit, tomtomburger, twitterazzo, zeilmeisje, en mijn favoriet ontvrienden.

Ontvrienden beschrijft Van Dale als ‘het dumpen van virtuele vrienden door deze te schrappen uit vriendenlijstjes op vriendensites.’ Dat is niet echt sociaal, maar vriendschappen kunnen veranderen. Heel handig dus, dat je nu al die vrienden die je toch niet meer kent en eigenlijk ook niet mag, zonder problemen kan verwijderen. En de betreffende virtuele vriend krijgt daar geen bericht van, dus je kunt hem of haar nog gewoon gedag zeggen in de kroeg.

Als social media scepticus krijg ik hier wel een beetje een zure bek van. Maar het is eigenlijk helemaal niet erg en eerlijk gezegd ben ik ook aan het ontvrienden. Ik doe het alleen anders. Nog handiger. Ik gebruik gewoon mijn Hyves niet meer, bekijk mijn Facebook weinig en op Twitter ben ik maar lijstjes gaan maken. Want ja, zo’n virtuele riend kan later toch heel handig zijn.

"Wat een verhaal"

Daar stond ‘ie dan. Voor de deur met mijn nieuwe fiets. Op mijn sloffen storm ik de trap af. ‘Is die voor mij?!’, schreeuw ik vragend op een toon die verraad dat ik het antwoord al weet. ‘Yep, vind je hem mooi?’, vraagt hij op dezelfde toon.

Met de strik die op het zadel zat in mijn hand, fiets ik een rondje. Voor de tram langs door het drukke verkeer dat niet begrijpt waarom ik zo enthousiast met mijn sloffen op de fiets zit. ‘Heel mooi’, zeg ik wanneer ik weer voor hem sta. ‘Maar ik ben ook een beetje zielig’, zegt hij ineens op zielige toon en hij laat mij zijn handen vol armoedige pleisters zien.

Hij had zijn buurmeisje geholpen een wasmachine naar boven te takelen, maar dat ging niet goed. Binnen haalt hij de pleisters eraf en ernstig uitziende wonden worden zichtbaar. ‘Moet ik naar de eerste hulp?’, vraagt hij, ‘want het geneest wel uit zichzelf’’. ‘Nou, ik zou het maar doen’, zeg ik. En ook hij besluit dat er toch een dokter naar moet kijken.

Ik kan niet met hem mee. M. komt over een half uur uit Utrecht hier naar toe. Zij heeft geen mobiel, dus bellen is geen optie. Als B. is vertrokken, is M. er na een uur nog steeds niet. Ik check de mail waarin wij de afspraak maakten. Aha! Ze zou er rond 1 uur zijn, maar misschien ook niet. ‘Ik bel wel voordat ik weg ga’, schreef ze. Ik kijk op mijn telefoon. 1 oproep gemist. Shit, net toen ik onder de douche stond natuurlijk. Ik bel naar haar huis en krijg haar zusje aan de lijn. Ze is net weg.

In een warrig moment waarin ik mezelf vervloek voor mijn Oost-Indische dyslectie, besluit ik om de sleutel bij de kapsalon af te geven, te zeggen dat er een vriendin komt met bruin haar die zichzelf naar binnen moet laten, dat ik nu naar het ziekenhuis moet omdat B. bij de eerste hulp zit en dat ik waarschijnlijk over 2 uur weer terug ben. Niet wetende dat we na 2 uur nog steeds in de wachtkamer naar schaatsen zitten te kijken.

Ik schiet aardig in de stress. Een vriendje met pijn, een vriendin zonder mobiele telefoon die nu vast al naar huis is, zelf geen bereik, de kapper die mijn huissleutels heeft en om 5 uur dicht gaat, en de 7e die per ambulance binnenkomt waardoor we minstens nog een half uur langer moeten wachten. De klok slaat kwart voor 5. Ik moet mijn huissleutels ophalen en B. is nog steeds niet geholpen.

Thuis aangekomen is M. er nog steeds. Zij moet bijna weg en ik moet boodschappen doen. We besluiten maar samen naar de Dirk te gaan. Terwijl ik alles pak waarvan ik denk dat B. het lekker vindt, vraagt zij naar B. en ik naar haar moeder. Als de boodschappen aan mijn nieuwe fiets hangen, pakt ze de tram en ontvang ik B. met twee ingepakte handen. Diepe tweedegraads brandwonden en morgen weer terugkomen. Zondag.

Zondag moet hij maandag weer terugkomen. Om half 1. We willen op tijd zijn, want anders loop je het risico dat je moet wachten totdat er nog iemand te laat is. Dus ruim op tijd zit B. die maandag, in de regen, achterop mijn nieuwe fiets. Het luchtalarm gaat af. Net als elke eerste maandag van de maand. ‘Gelukkig horen we dit geluid alleen op de eerste maandag van de maand’, zeg ik bewust van ons geluk. Hij stemt in. We beseffen ons dat we, ondanks de gebeurtenissen van dit weekend, van geluk mogen spreken en komen tot rust. Maar dan knapt er iets, en staan we om tien over half 1 zwijgend op de tram te wachten.

Onduidelijke taal

No regrets

Vanavond keek ik naar Being Erica. Een vrouwenserie op Net5 waar de hoofdrolspeelster terug kan in de tijd om de dingen anders te doen. Om andere keuzes te maken. Omdat ze ergens spijt van heeft of omdat ze niet gelukkig is met de uitkomst. Het is minder oppervlakkig dan ik nu schets. Althans, deze keer. Het was de eerste keer dat ik keek.

Ik zeg altijd dat je nooit spijt moet hebben van keuzes die je in je leven hebt gemaakt. Afgezien van keuzes om iemand opzettelijk kwaad te doen, natuurlijk. Ik vind namelijk dat de keuzes die je in je leven maakt, je maken wie je nu bent. En daar mag je trots op zijn.

Er wordt wel gezegd dat je alleen maar spijt kunt hebben van de dingen die je niet in je leven hebt gedaan. Daar ben ik het niet helemaal mee eens. De keuze om iets niet te doen, heeft je namelijk ook gemaakt wie je nu bent. Het heeft je gebracht waar je nu staat. Het kan misschien beter, maar wie zegt dat het ‘slecht’ is?

Deze serie zette me dus aan het denken. Wil ik ook terug in de tijd om iets anders te doen dan ik gedaan heb? Is er een ‘ja’ die ik wil veranderen in een ‘nee’ of andersom? ‘Nee’. Er zijn nog veel dingen die ik wil doen, ook dingen die ik anders wil. Ik heb doelen die ik wil bereiken, ervaringen die ik wil beleven, maar ik ben tevreden. Gelukkig zelfs. Onvoorwaardelijk? Dat weet ik niet. Ik heb in ieder geval geen spijt van de keuzes die mij ‘ik’ hebben gemaakt.

Caliente!

Dat zeggen ze bij Kidrobot. En niet voor niets. Ja, er is weer een nieuwe munny. Voor leken beter bekend als 'van die poppetjes van Charlie'. Toch vraag ik ook aan jullie absolute stilte. Ben je het al? Nou, dan word je het wel van dit:

De 8 inch Los Hermanos Calavera Morado Custom Munny van tweelingbroertjes Carlos & Ernesto a.k.a. The Beast Brothers. Check de details.... Dit is echt wel speciaal hoor!

800 dollar. Als je hem wilt hebben moet je bellen met Kidrobot NY: 212-966-6688

iPhone vs de rest

Het komt er dan toch van. Ik schrijf een stukje over de iPhone. Niet omdat hij wel of niet cool, vet, wreed, hard, zacht, super, wack, wow of overrated is. Wel omdat hij, de iPhone, zelf heeft bewezen sterk te zijn. Welke van bovenstaande begrippen ook je voorkeur heeft.

Mijn collega A. is een echte iPhone liefhebber en begrijpt niet dat er überhaupt nog andere mobiele telefoons worden gemaakt. Ze was één van de eersten met zo’n ding en inmiddels helemaal gewend aan al die handige apps. Dus toen zij haar iPhone op een dag kwijtraakte en bij gebrek aan de navigatie app direct verdwaalde, kocht ze al snel een nieuwe. Tja, die vind je natuurlijk nooit meer terug als je al overal gezocht hebt.

Maar vorige week, 4 maanden later, mailde er een man die haar telefoon had gevonden. In het gras. “Ze hadden net gemaaid”, zei de man, “dus waarschijnlijk is hij op die manier zichtbaar geworden.” Zijn zoon had de telefoon aan gezet en toen kwam meteen A’s naam tevoorschijn. Dus 4 maanden, wisselende weersomstandigheden én een grasmaaier later, werkt de iPhone nog steeds!

Het moet dus wel gezegd worden: de iPhone is een sterke telefoon. Ik onthoud mij van verder commentaar, maar al dat gedoe over nieuwe apps, jailbreak, 3GS, 3G, nog sneller internet en ga zo maar door, dat snap ik nu. Hij is het waard. “Kan ook tegen 4 maanden wisselende weersomstandigheden en een grasmaaier!” Ben benieuwd wanneer ze dat als USP opnemen.

Wow! Wooden Dunny! Wow!

Wow! Wow! Wow! Dit is dik, dit is vet, dit is hard. Hard hout deze keer, want Kidrobot komt met 2 houten Dunny’s. En ze zijn mooi. Prachtig, waarachtig. Wow!

Er is een versie die, net als de vinyl versie, rond en glad is. Mooi. Erg mooi. Zo’n 7,5 cm en gewoon erg mooi. Ik weet niet precies hoe duur die is, (kan iemand me dat vertellen?) maar…wow.



En dan is er de Chiseler serie van David Weeks. Hoekig, handgemaakt en met laser gegraveerd voor design. Elke Chiseler Dunny is dus uniek én 18 cm! Wow….



Deze ‘bijzonderen der speciaalsten’ zijn nu te koop bij de Kidrobot store in New York. Make one yours for 1200 dollar. Wow!

Blij wonder

Er zijn van die dingen waar je blij van wordt. Zonder echte reden, maar je wordt er gewoon blij van. Ze komen vaak ook onverwachts. Misschien dat je er daarom zo blij van wordt. Zo kwam ik vandaag een Arabisch stel tegen dat joggend op me afkwam. Meestal houd ik niet zo van mensen die ik onderweg tegenkom, maar zij waren anders. Waarom? Omdat de vrouw haar hoofddoek droeg. Daar werd ik blij van. Ik vond het zelfs een beetje mooi.

Vervolgens werd ik ingehaald door een jongen met groene schoenen, oranje sokken en gekleurde tas. Hij reed op een gele racefiets en slalomde om de strepen van het fietspad. Ook daar werd ik blij van en fietste glimlachend verder. En het hield niet op, want Charlie Winston klonk ineens zo lekker in mijn oor! Ik liep gewoon opgewekt het kantoor binnen.

De reden waarom dit alles mij zo verbaast, is dat ik over het algemeen van niemand blij wordt ’s ochtends. Iedereen die mijn weg kruist, is bij voorbaat al vervelend. De fietser die 500 meter voor me rijdt, de auto die misschien van rechts komt en dat nieuwe stoplicht wat nergens voor dient. Bakfietsen uitgezonderd, hun verstoring van de openbare orde ligt niet aan mijn ochtendhumeur. Die zijn altijd irritant.

Nee, deze ochtend was echt wonderbaarlijk! Normaal gesproken had ik het stel niet eens gezien en zou ik die jongen met zijn kleuren maar een uitslover hebben gevonden. Niet omdat ik dat echt vindt, gewoon omdat het nog geen 11 uur is.

En nu word ik blij van de nieuwe cd van Basement Jaxx. Met reden, want ik vind ‘m goed. Het is ook al 8 uur ’s avonds.

Beleggingstip AH is gejat

Weet je nog mijn "nieuwe beleggen" idee? Die hebben we toen naar Albert Heijn gestuurd of naar hun reclamebureau, dat weet ik niet meer. Nooit meer iets van gehoord. En toen zag ik dit:

Oke, tis anders, toch heb ik het idee dat hier gehandeld is met voorkennis. Eikels! Je kunt het nooit bewijzen, maar hier het bewijs dat het mijn idee is!

Amanda Blank

"I might like you better if we slept together".

Need I say more? Tjek ut uit!

Open einde

Als ik blog wil ik altijd een einde schrijven. Een laatste zin dat alles samenvat of het stuk net even mooier maakt en indruk achterlaat. Een gewoon einde, een eindig einde of juist een beginnend einde, maar altijd een einde. Verwar het niet met een conclusie, dat is niet hetzelfde.

Met boeken is het anders. Soms houd ik wel van een open einde. Er zijn ook mensen die echt zoeken naar een boek met een open einde. Maar of je het dan ook ervaart als een open einde hangt van je verwachtingen af. Als lezer ben je in sommige gevallen gewoon niet tevreden met het einde. Dat is dan een onbevredigend einde of een te plots einde en dat maakt het einde open. Terwijl je vriendin er misschien wel tevreden mee is of het einde zelfs had zien aankomen. Voor haar is het gewoon het einde.

Het is maar net hoe je het leest. En ook de toon waarop je het in je hoofd opleest, bepaalt of iets een open einde is of niet.

22 tracks

Soms wil je een nieuwe ontdekking niet delen. Nu eigenlijk ook niet, maar het is te leuk, te goed en ook te inspirerend om het niet te doen. Bij deze dan. Uit de goedheid van mijn hart. Dankjewel T.!

22tracks.com. Geen idee hoe lang het al bestaat. 11 genres, 22 tracks. Om nieuwe artiesten te promoten en jou nieuwe genres te laten ontdekken. Bekende en onbekende, allemaal even vernieuwend. De playlists veranderen eens in de zoveel dagen en worden samengesteld door muziekliefhebbers uit de muziekindustrie.

Naast nieuwe muziek biedt 22tracks je de links naar myspace's en de iTunes store. They do NOT support downloading music. De links openen in een nieuw venster zodat je track niet stopt. En je kunt naar hartelust over de site browsen zonder dat je playlist wordt afgebroken. For the love of music. Ik ben fan.

Bakfiets

Vandaag weer eentje. Zo’n bakfiets. Blind, gehaast, onhandig en afwezig rijdt mams haar bak precies voor mijn wiel. Ik had voorrang, maar zij was denk ik even vergeten dat ze nog een hele bak met even zo wazige ‘kids’ voorop had.

Piepend kwam ik tot stilstand. Omdat ik plotseling moest remmen om niet in haar bak te belanden. Niet persé omdat ik zo hard moest remmen. Mijn remmen piepen namelijk bij elke poging om tot stilstand te komen. Hard én zacht, maar dat wist zij natuurlijk niet. Haar grut leek uit hun wazige toestand te ontwaken en mams keek me aan met een uitdrukking van: “Stel je niet zo aan.” Dat maakte me nog bozer. “Met je bakfiets”, zei ik, en trapte ‘m weer aan.



Ik had nog een goede 25 minuten om me lekker op te winden over vrouwen met kinderen die het voertuig waar ze hun jonge nakomelingen in vervoeren altijd op de weg parkeren. Bij een stoplicht staan zij zelf heel netjes aan de rand van de stoep. De wagen met kind staat dan echter voor een deel op straat. Ik snap dat niet. Je kind is je toch het meest dierbaar. Waarom gebruik je hem of haar dan als een soort bumper? Knoop anders zo’n zak om je lijf. En als ze dan daarvoor te groot zijn, koop dan geen dure bakfiets, maar investeer in een voor- en/of achterzitje. Of leer hem fietsen! Van zijn vader dan het liefste. Met je bakfiets.

Freak like me

Totdat het op cultureel verantwoorde designerplekken het respect kreeg dat het verdiende, vonden mensen mij maar een freak. Vanwege mijn Entourage. Vernoemd naar de gelijknamige serie omdat ik er heilig in geloof dat ze ’s nachts tot leven komen en allemaal vette, dope, dikke, harde dingen doen om zichzelf te vermaken en mij te beschermen. Ik heb het over mijn designer toys verslaving. Kep de Munny en de Dunny, de Tafcap en de Be@rbrick, de zipperpulls en de Demoniark trexi, de Devil robots, de original DiDi, Selektrino, Smorkin’ Labbit, de Cannibal Funfair, nog vele andere én tees. Ben ik daar trots op? Hell yeah!



















Waarom ik daar nu zo op kom, is omdat ik iets nieuws heb ontdekt wat me waarschijnlijk weer het label ‘freak’ of ‘kinda freaky’ of ‘so on dope’ bezorgt, maar ik vind het gewoon cool.
Het heet RC Racing. Nooit van gehoord? Ik vorige week ook niet, maar het is een wereld op zich. Een lifestyle, bijna. En serious business.

Onderuit op de bank zapte ik met het ‘+’ knopje totdat ik even pauzeerde bij Motors TV. Gepakt door een commentator die uit de pan flipte en supersnel bewegende dingen op mijn scherm, ging ik rechtop zitten en keek naar een spannende race tussen….. afstandbestuurbare auto’s. Je leest het goed, ik zat rechtop, geconcentreerd, geanimeerd én gebiologeerd een super spannende race te kijken tussen afstandbestuurbare auto’s. Nou ja, de strijd ging natuurlijk tussen de behendigheid en het concentratievermogen van de bestuurders die met mega controllers in hun handen de autootjes razendsnel elke bocht uit stuurde, maar ik leefde mee met de auto’s.















Het is best een beetje raar om afstandbestuurbare auto’s zo serieus te nemen als volwassen man (en vrouw in mijn geval), maar dat het een serieuze aangelegenheid is, is een feit. Ik heb me er even in verdiept en er bestaan Nitro cars, drifting cars, electric cars, off the road cars. Er is een bedrijf in Nederland en die verkoopt alles op het gebied van Remote Controll Cars. “Van brandstof tot accu’s en van banden tot clipjes”. Zo staat er op de website. Het is echt wonderbaarlijk. Zo wonderbaarlijk zelfs, dat als er een race in Nederland is, ik er heen wil! Ja! So does that make me a freak again? Hell yeah!

Oldies rule!

Heb jij dat ook wel eens? Dat je al een tijdje op zoek bent naar een nummer? En dan eigenlijk naar het origineel van de sample die daarin gebruikt wordt. Dat is namelijk de reden dat je het nummer überhaupt hebt onthouden.

Ik had dat met een nummer van Eminem. Ik was er niet naarstig naar op zoek en was er ook niet dagelijks mee bezig, maar de zoektocht naar het origineel had ik ook echt niet opgegeven. Toen bleek L., mijn colllega die Farrah Fawcett als jeugdicoon had en mij uitlacht als ik Eric Heiden verkeerd uitspreek, het origineel gewoon te kennen.

Het was vrijdagmiddag. Omdat iemand had durven zeggen dat ‘Bam Bam Bilang’ van Rihanna was, draaide ik de gouwe classic van Sister Nancy, gevolgd door wat meer oude reggae/dancehall classics die L. bestempelde als: “Best leuke troep”. Om haar een plezier te doen, zette ik Touch me van Samantha Fox op. Niet zo lang geleden ging zij naar een concert van Kim Wilde, dus ik dacht spottend dat ze dit dan ook wel kon waarderen. Ik weet niet wat ze van Samantha vond, maar het bracht haar wel op de donkere zangeres van Heart waar ze altijd verliefd op was.

Ze zette 1 van haar favorieten op: “Crazy on you”. Na een mooi gitaarintro ging ik nog harder uit mijn dak dan zij. “Dat is hem! Dat is de sample!”, schreeuwde ik. Ik had eindelijk mijn origineel gevonden. Wát een opluchting. Ik kan eerlijk zeggen dat ik nu weer een beetje beter slaap ‘s nachts. Dankjewel L. Oldies rule!

Woord up!

Nieuwe woorden...jammie...ik hou d'r van. Zo had ik er zelf ook eentje. De meningen waren verdeeld, maar ik stuurde hem toch op naar Urban Dictionary. Niet opgenomen natuurlijk. Veel te nieuw. Toch geloof ik in 'm. Hij heeft potentie. Dus hierbij mijn nieuwe woord:

Shaaight

Comes from ‘shit’ and ‘aaight’. Becacuse shit was aaight in a very cool way. It can be used as a question to find out if shit was aaight or to confirm that shit was aaight. In whichever way you use it, you must be enthusiastic about it.

Mike: How was the concert? Shaaight?
John: Shaaight!

Plug jij 'm net zoals ik 'm plug? Shaaight!

Ik was jarig

Kaartjes, vals gezongen langzalzeleven's, taart, kaarsjes erop, slingers, balonnen en gezelligheid. Dan ben je jarig! Toen ik dit jaar jarig was, werd ik 27. En ik was ziek. En he-le-maal alleen.....

Ik was het al een week, ziek, en zo trots en sterk als ik was, gebaarde ik iedereen vooral naar hun Mysteryland's en Voltt's te gaan. Ze hadden immers kaartjes en leuk feesten is het niet met een zwak, ziek en misselijk meisje waarbij de algehele malaise alleen maar erger wordt naarmate de dag vordert en het steeds verder tot haar doordringt dat ze alleen is. Op d'r verjaardag notabene! Maar ik hield me sterk.

Totdat mijn broer belde: "GEFELICITEERD! Hoe gaat het?" "Ik ben ziek en helemaal alleen", jammerde ik ineens. Trots en sterk ben ik wel een andere keer, moet ik onbewust gedacht hebben. 5 minuten later belde mijn moeder en 2 uur later had ik verjaardagsvisite van mijn moeder, mijn broer, zijn vriendin, taart en 's avonds kwam A. nog even langs. Ik had ook nog een grote bos rode rozen van B. gekregen. Had 'ie laten bezorgen om mijn eenzaamheid wat te verzachten. Terwijl ik ook hem heel trots en sterk naar een feest had gestuurd.

De volgende dag vroegen de feestgangers hoe mijn verjaardag was geweest. "Wat denk je zelf, maar hebben jullie het leuk gehad?", vroeg ik, terwijl ik het eigenlijk niet wilde weten. Met B. vierde ik het wat na met sushi en een film.

Toen ik maandag weer op kantoor kwam, was ik nog steeds een beetje down van mijn mislukte bday weekend. Maar toen las ik een e-mail van Hallmark van een paar dagen terug:"Geachte mevrouw Charlotte, Charlotte is jarig. Stuur haar een kaartje!" "Nee", dacht ik opgewekt, "zo eenzaam ben ik nu ook weer niet." GEFELICITEERD CHARLOTTE! NOG VELE JAREN!

Pakkende kop

Het lijkt hier misschien een ordinaire bende te worden zo na het befaamde "Kut-stuk", maar dit artikel moet ik toch even delen. Niet om de inhoud, wel om de kop. Ik vind 'm behoorlijk pakkend. Zeker met foto. Bukze!

KUT (je)

Vorige week gingen er wat mensen weg op mijn werk. Niet vrijwillig, maar dat krijg je als het crisis is. Ze waren niet ontslagen, hun contract werd niet verlengd. Dus er kwam een officieel afscheid met hapjes, drankjes, cadeautjes en speeches. Speeches waar men het woord ‘kut’ veelvuldig in de mond nam.

Als je dan met een licht aangeschoten hoofd op de fiets zit, ga je nadenken over het woord ‘kut’ en het gebruik daarvan. ‘kut’ is een wat onaardige benaming voor het vrouwelijke geslachtsorgaan, het is een uitroep van boosheid en het wordt gebruikt als iets slecht is, waardeloos…..‘kut’!

‘Kut’ is een hard woord. Het is krachtig en maakt indruk. Het is ook altijd onaardig of negatief bedoeld. “Met je lelijke kut!”, dat is heel onaardig om te zeggen. Verklein je het woord: “Met je lelijke kutje”, dan klinkt het al wat vriendelijker. Alsof je een grapje maakt of eigenlijk wil zeggen dat ze een mooie poes heeft of misschien zelfs een lékker poesje. Als je het gebruikt als uitroep van boosheid of waardeloosheid, dan vind je het niet heel erg. “Hè, kutje!” of “Kutjepikandijvie” of “Kutjebef”. Er wordt blijkbaar ook vaak iets achter geplakt. Misschien om de kracht van het woord nog verder af te zwakken.

“Kut!” en het is écht waar-de-loos, maar je zegt nooit “Pik!” als je echt boos bent. ‘Pikje’ maakt het woord ook niet echt positiever. Dat hoeft ook niet, want ‘pik’ klinkt niet zo negatief als ‘kut’. Het lijkt erop dat als de betekenis mannelijk is, het verkleinwoord een negatievere klank krijgt en als de betekenis vrouwelijk is, het verkleinwoord juist positiever klinkt. ‘Pik’ wordt ook niet (veel) gebruikt als uitroep van ongenoegen. Daar hebben we ‘kut’ voor, of ‘shit’, maar ‘kut’ biedt meer variatie.

Lijkt me leuk om ‘pik’ te pluggen: “Zeg eens wat anders! PIK is het nieuwe KUT!”. Dan krijg je: “Dit is echt zoo pik!” of “Pikjepijp” en “Pikjekutandijvie”. Toch klinkt ‘pikje’ beter. Gewoon ‘pik’ klinkt zo……kut.

Twitter discrimineert

Charlotte Walscheid van Dijk. 29 karakters met spatie, 25 karakters zonder spatie. Mijn naam. Mijn ‘full name’ zoals ze dat noemen wanneer ik mijn hele naam moet invullen. Wanneer ik na lang wikken en wegen toch een account op Twitter wil openen, bijvoorbeeld. Maar bij Twitter mag dat alleen wanneer je ‘full name’ uit maximaal 20 karakters bestaat. Dat noemt zich dan een vorm van social media. Geweigerd vanwege teveel karakters in naam.

Ik ben geen fan van social media, maar omdat een Twitter acount best handig zou kunnen zijn, wilde ik er toch eentje openen. Een simpel formulier. Niet teveel invulvelden, alleen voor mijn ‘full name’, username, wachtwoord en e-mailadres. Nog even wat letters overtypen en ‘create my account’. Nou, vergeet het maar!

“name is too long (maximum is 20 characters)”

Zomaar. Naam niet goed! Ik sta versteld. Ik weet niet wat ik moet doen, dus klik maar weg. Ik kan het eigenlijk niet geloven. Ze vragen om mijn volledige naam, maar deze mag niet langer zijn dan 20 karakters. Dat hadden ze er niet bij verteld. En dan nog, vraag dan niet om mijn volledige naam in 1 veld in te vullen. Splits het dan op. Ik zou me kunnen inschrijven met een kortere versie van mijn naam, maar is niet mijn 'full name'.

Het is toch raar dat ik me niet met mijn volledige naam kan inschrijven? Zeker raar als je je bedenkt dat Twitter een vorm van social media is. Dit is niet sociaal. Een deurbeleid op basis van het aantal karakters van je volledige naam, die je verplicht in 1 veld moet invullen. Het is nog veel vreemder als je je bedenkt dat Twitter gaat om mensen, om individuen met nieuws, informatie, een mening, een zegje en een ‘full name’. Twitter discrimineert lange namen. Tweet that!

In 1 zin geweldig

Soms zegt 1 zin in een nummer precies genoeg. Of ze er in de rest van het nummer nou een andere draai aan geven of niet. Het gaat om die ene zin waar je zelf het jouwe uit kunt halen. In dit geval uit het refrein van Tongue tied van Charlie Winston:

"I got a whole lot of loving on the tip of my tongue"

Hij gaat verder met:

"but the words won't come like I want them to come"

Zo is het soms. Mooi. Voor de rest gewoon een lekker nummer.

Sorry

Soms betrap je jezelf op dingen waar je anderen om veroordeelt. Dan kom je er ineens achter dat jij (misschien) net zo bent. Hoewel jij vaak de enige bent die het opvalt, voelt het als een soort verraad. Hoogverraad. Van jezelf nog wel. Dan moet je echt even ‘sorry’ zeggen. Tegen jezelf en tegen iedereen die het niet is opgevallen.

Aandacht, bevestiging en geduld. Dat was mijn advies aan J.. J. valt op vrouwen, niet op mij wat ik best teleurstellend vind, en had vrouwelijk advies nodig. Vrouwen begijpen elkaar dus ook niet altijd. Aandacht, bevestiging en geduld. Een voor de hand liggend advies eigenlijk. Is dat niet wat alle vrouwen willen? Aandacht om de bevestiging, bevestiging om de aandacht en geduld vanwege de emotionele strubbelingen die de eerste twee teweegbrengen. Typisch vrouwen, dacht ik.

Het verschil tussen mannen en vrouwen zet mij altijd aan het denken. Voorop gesteld dat zij aan elkaar gelijk zijn, is het verschil tussen beide heel mooi. Ik vind het wel leuk als blijkt dat iets ‘typisch’ is. Aan de andere kant vind ik mensen echt dom als zij met een zelfingenomen toontje een vooroordeel over vrouwen of mannen verkondigen. Kortzichtig vind ik dat. Net als met alle vooroordelen.

Aandacht, bevestiging en geduld is niet iets wat ‘typisch’ vrouwen willen. Mannen willen hetzelfde, alleen doen zij daar, kort gezegd, minder moeilijk over. Ik merk het wel eens bij B. Dan merk ik dat hij ook behoefte heeft aan een dag gewoon samen zijn wanneer we daar een tijdje te druk voor zijn geweest. En hij wil ook weten wat ik voor hem voel. Hij vraagt er alleen niet expliciet om. Bij hem lijkt een knuffel genoeg, terwijl ik hem letterlijk vraag of hij me nog wel leuk vind. Mannen zijn sneller tevreden, misschien.

Mijn advies aan J. was een goed advies, en niet alleen voor deze situatie. In alle relaties kom je met aandacht, bevestiging en geduld een heel eind. Het is een relatieadvies voor het leven van een vrouw en van een man. Heel kortzichtig van mij om dat ‘typisch vrouwen’ te vinden.

Sorry.

Ik bel De Brandweer

Was net een rest rijst met kippenlevers aan het opwarmen toen ik de brandweer hoorde. Erg dichtbij, maar ik dacht er niet zoveel van. Met een dampend bord in mijn hand kwam ik terug de kamer in. Commotie aan de overkant. Brand in het leegstaande pand boven het Mediterraanse restaurant. Ik zie geen vlammen, maar de brandweermannen zijn wel ergens druk mee.

Al binnen 5 minuten wordt duidelijk met wat. Het raam op de eerste verdieping wordt er met schwung uit getild en een rokende schoorsteen wordt het raam uit gekieperd. 10 minuten later lijkt het gevaar geweken en lopen alle omstanders weer door. Ik zit nog steeds met mijn bord op schoot uit het raam. Compleet gebiologeerd door die brandweermannen.

Wat een teamwork, wat een strakke organisatie, wat een concentratie, het lijkt wel een machine. Ze gingen gecoördineerd naar binnen. Geen paniek, gewoon concentratie. Als er eentje na 15 minuten de schoorsteen staat na te blussen zie ik dat er twee even gaan zitten om de boel te evalueren. Een ander staat de boel op te ruimen en er komt een wagen aanrijden waar de mannen weer frisse lucht kunnen halen. Ik sta versteld van die strakke organisatie. Iedereen weet wat ‘ie moet doen en ik voel me ineens heel veilig met al die brandweermannen in de straat.

Het Mediterraans restaurant heeft geen omzet gedraaid, maar ik heb met eigen ogen geleerd: Als er brand uitbreekt, bel ik de brandweer!

Puff Pastry Rock Peaches

1st draft van het logo van onze band. We zijn de Puff Pastry Rock Peaches. Easy bake oven meets raw hotness! We're soft, tasty and not done over easy! Website is still under construction.

Beste Man, Beste Vrouw

Wanneer merken met hun producten onderscheid maken tussen man en vrouw, dan heb ik daar een mening over. Of nee, dan word ik opstandig. Niet eens met een duidelijke reden. Ik snap het gewoon niet. We willen onszelf tegenwoordig toch onderscheiden? We zijn toch niet zoals de rest? We bepalen toch zelf of iets lekker is? Tóch laten we ons steeds weer puur en alleen op ons geslacht aanspreken en overhalen.

Mars komt na 20 jaar met een nieuwe reep: The “Fling”. Ze is sexueel, vrij van geest en bevat slechts 85 calorieën. Verpakt in roze en zilver is zij speciaal voor vrouwen. “Pleasure yourself” met deze chocolade vingers. “Naughty, but not that naughty”. Voor vrouwen. Niet voor mannen. Die hebben Eru. “Kaas voor kerels. ”

Ik begrijp niet waarom er een chocoladereep voor vrouwen moet zijn en waarom je met smeerkaas je mannelijkheid zou willen bewijzen. Toch werkt het. Fling is een succes en er zullen vast mannen zijn die nu wel openlijk uitkomen voor hun smeerliefhebberij. Doe je best dus maar niet met je gepimpte profiel, bierflesjes, eigen avatar of bijzondere tattoo. Er zijn maar twee stempels die we onszelf (laten) opdrukken: MAN of VROUW. Je mag dan wel weer zelf bepalen of je dat prettig vindt.

Ik ben weer mens

Ik heb gedanst! In mijn huis! Het is af! Af! Af! Af! Het is nog een zooitje, maar ik ben klaar. Geen verf meer, geen schuurmachine, schuurpapier, stof, verfrollers, lakrollers, terpentine of amoniak meer. Wel nog een aantal hardnekkige verfvlekken, maar wie kijkt daar nou naar. Gegrooved heb ik, hele choreografieën kwamen uit mijn lichaam. Armen en benen omhoog, opzij en heen en weer. Over twee weken zijn de gordijnen klaar, dus kijk maar! Mijn huis is weer mijn huis. Boeja!

Twee dagen vrij. Tijd om uit te slapen en mijn huis op te ruimen, spullen terug te zetten, schoon te maken, te koken, administratie bij te werken, alles. Ik had 2 maanden mijn post genegeerd dus mijn vakantiegeld ging op aan waterbelasting, gecombineerde aanslag, teveel maanden studieschuld, drie maanden zorgverzekering en de normale rekeningen, maar ik was in opperste stemming! Geld moet rollen, ook het deel dat je eigenlijk niet hebt. Detailhandel Nederland: graag gedaan! En ik ben naar de kapper geweest. Ik wist niet dat ik er zo uit kon zien. Wow! Ik ben weer mens.

Bro

Mijn broer is eigenlijk altijd mijn maatje geweest. Samen spelen, samen ons eten terug in de pan gooien, villa achterwerk naspelen met de zaklamp, ruzie maken, elkaar pletten in de auto als er een bocht aankwam, giechelen om onderonsjes, boeren “en schaatser” laten, elkaar belachelijk maken, samen mijn moeder op de kast jagen, mijn vader de les lezen, elkaar helpen, verdriet delen en vooral veel plezier maken. Het is een tijdje minder geweest, maar hij bleef mijn liefste bro. Dus toen hij vroeg of ik mee wilde naar Defqon, vond ik dat cool. In de warmste zin van het woord.

Eerlijk gezegd, zag ik er een beetje tegenop. Defqon is namelijk niet mijn “soort” feest, maar voor de eerste keer met mijn broer naar een festival is gewoon te bijzonder. Samen uit ons dak gaan, hoe dan ook. Al houd ik het maar een paar uurtjes vol. Het heeft uiteindelijk 10 uur geduurd. We gingen uit ons dak en er weer in. Van het pad af en er weer op. Fantastisch. En wat voelde ik me veilig. Hij hield me in de gaten, beschermde me toen ze mijn ballon wilden afpakken, ging achter me staan zodat niemand me omver zou lopen toen ik op de grond zat, smste waar ik was, dat hij daar was, vertelde me waar hij heen ging, stond op de uitkijk wanneer ik weer eens in de bosjes moest plassen en zorgde dat we arm om arm liepen toen we in de meute naar de uitgang liepen.

Bij de afsluiter kreeg ik tranen in mijn ogen. Wat was ik trots. Mijn broer, mijn maatje die er altijd voor me is. Defqon was goed, maar mijn broer de beste. Beschermd en geborgen tussen duizenden mensen. Dankzij mijn allerliefste bro. Voor leven. Dikke kus.

Kleine dingen doen.

Nog 6 minuten! Hij heeft een klok op zijn wasmachine en morgen gaat hij op vakantie. De laatste was is over 6 minuten klaar. Wanneer hij voor de machine hurkt, wachtend op het rode lichtje dat uit moet gaan, word ik stiekem nog een beetje verliefder. “Het zijn de kleine dingen die het doen”, zegt hij, “daar moet je over schrijven.” Toen de klok van de wasmachine 10 minuten aangaf, had ik hem gevraagd waar ik over zou schrijven. Ik vond mijn dode haarpunten wel een leuk onderwerp. Hij niet zo.

Kleine dingen. Hij heeft gelijk. Die doen het. “Komt dat doordat we de grote dingen wensen en daarom de kleine dingen zien als iets speciaals?”, vraag ik hem. Dat weet hij niet precies en ik eigenlijk ook niet. Toch een leuk onderwerp. Kleine dingen. Zoals een kusje op je hoofd, bloemen in je huis, een werkje op de mouw, Obama die rookt, een hurkend vriendje en het feit dat je was over 6 minuten klaar is. Het zijn de kleine dingen die het doen. Daar hoef ik niet groot over te schrijven. Het zit 'm in de punt. Niet te verwarren met een dode haarpunt.

Writersblock

Backspace, backspace, backspace. Nieuwe regel, nieuwe alinea. Wat wil de lezer weten? Nee, nee, dat moet anders. Nieuwe zin, andere zin, ander woord, nieuwe volgorde. Backspace. Ctrl S.

Wat wil de lezer lezen? Welke informatie hoort daarbij? Wat wil ik zeggen? Hoe moet ik het zeggen? Backspace. Nieuwe alinea, andere zin, nieuwe volgorde. Ctrl S. Ander begin, nieuwe zin, nieuw document, klad openen. Backspace.

Nee, nee, dat moet anders. Wat wil ik zeggen, wat wil de lezer lezen? Welke informatie, teveel informatie. Wat is belangrijk? Backspace, backspace, backspace.

Nieuwe regel, nieuwe alinea, nieuw document. Nee, nee, nee! Nieuwe zin, andere zin, ander woord, nieuwe volgorde. Backspace. Ctrl S. Ctrl S. Ctrl S. Ctrl S. Nieuw document.

Het nieuwe beleggen

De Consumentenbond heeft onderzocht dat wij, de consument, 35% goedkoper uit zijn wanneer we alleen voor huismerken kiezen. Zie hier onze advertentie voor AH huismerk.



Het idee is ontstaan toen ik bij beleggen aan beleg dacht. Heel simpel. In eerste instantie om aandacht te trekken voor een merk, zoals AH, De Ruijter,...... Toen het onderzoek kwam, werd het ook nog eens maatschappelijk relevant. Mooie timing. Hopelijk komt 'ie in de krant.

Dak- en thuislozen: RESPECT!

2800 euro. Dat was wat de schilder vroeg. Van de schrik niets meer laten horen en zelf maar de handen uit de mouw gestoken. Nu, 6 1/2 week later en 750 kluseuro’s armer, leef ik een vervend bestaan. Dit is mijn verhaal:

Het zoveelste broodje. Liefst met cola of sap, maar dat is allemaal al op. Ik kan ook water drinken, maar de kraan is te ver en ik zit net. Voorzichtig pak ik het broodje op, want overal zit verf. Van vandaag, van gisteren en zelfs nog een beetje van vorige week. Vanavond maar weer bij B. slapen. Niet alleen omdat ik dat fijn vind, ook om het warme water. Want mijn geiser is stuk. Een warme douche zal mij weer mens maken, net als een bed. Zijn bed in dit geval. In een kamer die bezaaid is met plasticzakken vol kleding van mij. Schoon, vies, ik weet het niet meer. Ik heb inmiddels enorm respect gekregen voor dak- en thuislozen. Even daargelaten waarom zij dat zijn, kan ik me een beetje indenken hoe het is. Het gevoel van thuis zijn missen, leven uit plasticzakken, koud eten wat warm hoort te zijn, dragen wat je die dag toevallig bij je hebt en altijd wel iets dat je niet bij je draagt. En nu heb ik ook nog eens een gaslek….. Respect voor de dak- en thuislozen. Ik heb nog 2150 euro.

Gewonnen!!

Jippiejippiejeeijeei!!!

Een maand geleden deden Miss Dre, Vince, Krijn en ik mee aan de Good50x70 wedstrijd. We kozen het goede doel: Emergency 'Healtcare deprivation'. De gedachte was: Medical treatment is a right for all, not a privilege for some. No one should die because they can't afford, or can't get health care. That's so last century. De opdracht: maak een poster.

We maakten drie posters en dit is het winnende resultaat:


Deze posters worden van 19 t/m 22 Juli tentoongesteld in La Triennale gallery in Milaan, ze komen in de catalogus te staan van alle winnende posters van dit jaar en we zijn uitgenodigd voor een driedaagse workshop in Milaan door juryleden van Good50x70!

We deden het samen, maar ere wie ere toekomt:
Miss Dre = het brein achter dit sterke concept. Vince = de man die het in het juiste beeld vertaalde. Krijn = creative director totdat er niets meer te zeiken was. Emergency = de schrijver van de tekst en Ondergetekende = verantwoordelijk voor de kop. Een beresterke samenwerking waar we apetrots op zijn! En dat mag best.

100 en 1 vrienden

Een vriend is volgens VanDale een persoon waarmee men door gevoelens van genegenheid is verbonden. Genegenheid is overigens goedgunstige gezindheid; liefde. Goedgunstige gezindheid is dan weer breed te interpreteren. Net als de betekenis van “vrienden”. Dankzij internet en zijn zogenaamde sociale netwerken. Zogenaamd: ten onrechte die naam dragend.

Mijn zogenaamde sociale netwerk op Hyves heeft een paar dagen geleden de 101 bereikt. Belachelijk veel, vind ik. Voor Hyves begrippen is dat echter a-sociaal, want de meeste Hyvers hebben maar liefst 400 vrienden of zelfs 1000 en meer. Ongelooflijk! Daar gaan de intieme verjaardagsborrels in huiselijke kring. Met dank aan al die “vrienden”. Lekker sociaal.

Een mens kan geen 100, 1000 of meer vrienden hebben. Geen echte in ieder geval. Het is nep. “Heb je al gezien hoe sociaal ik ben met al mijn vrienden!” Hyves behoort tot de online sociale netwerken. Hoewel ik goed begrijp waarom Hyves ‘sociaal netwerk’ heet, is social media geen ideale benaming van de betekenis. Social media is kort gezegd: contacten leggen en informatie delen. Niets over vrienden, want social media is handig. Niet sociaal. Laten we het dus handige media noemen ofzo, in ieder geval niet sociaal. Het klinkt misschien minder vriendelijk, maar het is wel zoals het is. Net als met echte vrienden.

Trouwens, is informatie delen zoals we het nu doen sociaal? Het heeft meer weg van: “kijk mij eens, ik heb ook iets te zeggen!” Ik ben nu met mijn 101 vrienden dus ook rete sociaal bezig. Eigenlijk houd ik gewoon van schrijven, is dit goed voor mijn schrijfkunsten en hoop ik dat de juiste mensen dit lezen. Handig dus. Niet sociaal.

Het ‘no invite instinct’

We gebruiken ons instinct niet veel meer. Niet met het doel om te overleven in ieder geval. We hebben het nog wel. Bij echt gevaar of een echte dreiging laat het instinct zich niets meer wijsmaken en komt in actie. Dat gebeurt gewoon. Meestal bij dreigingen en gevaren die “niemand verdient” of waar “niemand om heeft gevraagd”. Het is het instinct dat boven komt als er iets gebeurt waar je niet om gevraagd hebt, het ‘no invite instinct’. En daar hebben we niets over te zeggen.

Koninginnedag 2009. 11.30 uur. Echt gevaar. Een Suzuki Swift. Hier had niemand iets over te zeggen. Omstanders komen in actie. Ze reanimeren, bellen 112 en willen helpen. Het gebeurde gewoon. Dit verdient niemand. Koninginnedag 2009. 20.00 uur. Echte dreiging. Drie jongens. Hier had ik niets over te zeggen. Omstanders doen niets. Ik sla om me heen. Een vuist links, een elleboog rechts en net geen knietje voor. Het gebeurde gewoon. Hier heb ik niet om gevraagd.

Bluf

Wist je nog vroeger? Als je het had over dingen die niet mochten. Dan was er altijd wel iemand die zei: “Bluf! Bluf dat je nu halfnaakt over de ringweg gaat fietsen.” Of “Bluf, dat je nu bij leraar Duits in zijn tuin gaat zitten schijten.” Hoewel je best een beetje bang was voor de gevolgen, werd je onrustig, baldadig en moedig. Een “bluf” gaf je een enorme bewijsdrang. Je moest en zou laten zien dat je het kon en vooral durfde. “Je moet me niet uitdagen, want dan doe ik het!” Bluf. En je deed het.

Gisteren kreeg ik de schuifdeuren niet dicht. De sleutel wilde niet doordraaien en de deuren niet op slot. Hij zei: “Dat kan je niet”, maar het klonk als “Bluf!” Met de bewijsdrang waardoor sommige mensen gaan zitten schijten in de tuin van leraar Duits, stond ik vervolgens een half uur te trekken, te duwen, te slaan en te draaien. Toen ze eindelijk dicht waren, had niemand meer aandacht voor mij of de deuren, maar ik had me bewezen. Ik was oppermachtig.

Met hetzelfde gevoel van opperste oppermachtigheid, speelde ik daarna tientallen liedjes van Guitar Hero. Ik was een oppermachtige gitaarspelende rock hero. Todat ze kozen voor Black Sunshine van White Zombie. Het was de bass. Onmogelijk. Waar is de beat? Wat is de flow? Stiekem even tussendoor getraind, maar ook op slow niveau raakte ik de snaren niet. Zij ook niet, maar ik was niet meer oppermachtig. “Dit moeten we halen, anders kan ik niet slapen!”, riep hij, maar het klonk als “Bluf!” Hij moest het doen met de bass en ik moest de boel redden met de gitaar. Dus daar gingen we dan.

Opperste oppermachtigheid werd opperste concentratie. Mijn rug gespannen, ogen gefocust en oren gespitst. Terwijl hij naast me staat te rammen, te gillen en te schreeuwen, sta ik naast hem. Te rammen, te gillen en te schreeuwen. Samen spelen we onze spieren zuur en onze pezen pijnlijk. We moeten het halen anders kunnen we niet slapen! Kom op! We redden het! Bluf! Bluf! Blùùf!!! Ik heb heerlijk geslapen. Dromend over een schijtende puber in de tuin van leraar Duits.

If you need a fix

Weggestopt in krappe ruimtes, achter glas, tegen die ene warmtebron op het terras geplakt, vol met stempels om er straks nog in te mogen, hangend tegen muurtjes en zittend op stoepjes. Het zijn de rokers. Terwijl ze binnen stikken in frisse lucht van bier, zweet en kots, maken wij het buiten pas écht gezellig.

Mijn eerste peuk kreeg ik van mijn broer. Mijn tweede kocht ik bij de snackbar. Ik wist niet hoe ik Marlboro moest uitspreken dus vroeg ik om Camel. Ik was 12, maar toen deden ze nog niet zo moeilijk. Eenmaal in de brugklas wist ik Marlboro zonder te haperen uit te spreken en rookte ik. Op school moest ik daarvoor naar buiten, maar in de trein, de cafés, kroegen en restaurants rookte ik binnen. Heel stoer en langzaam niet meer zonder kunnend. Toen mocht het niet meer in de trein, maar ik rookte door. Niet meer stoer, maar gewoon rokend. Nu mag het nergens meer binnen en hoewel het van mijn moeder niet mag, rook ik buiten. Als roker. Het liefst met anderen.

Toen vanochtend mijn pakje leeg was, moest ik dus leuren. Leuren om gezelschap en om een peuk. De peuk bleek het probleem niet. Ik kon kiezen uit Kent, Camel, Pall Mall of Marlboro. Als roker weet je namelijk hoe het is when all you need is a fix. Nee, het probleem zat ‘m in gezelschap. De rokers waren druk of al geweest en de niet-rokers bleken te lui of te gesteld op hun frisse lucht van warme airco, printstof en lijmspray.

Dus daar stond ik dan alleen. Met koffie in de ene hand en mijn ochtendfix in de andere. Hangend tegen de muur. Terwijl ze binnen stikken, heb ik het buiten pas écht gezellig.

To bitch and to graftak

Op de fiets naar mijn werk. Wind mee, de bomen groen, de temperatuur niet te laag en toch niet tevreden. Want de zon schijnt niet, sterker nog, het is regenachtig. Bah, denk ik. Niet vanwege het weer, maar vanwege mijn eigen gezeur. Zeurscheur, denk ik. Het is ook nooit goed.

Toevallig is het woord van vandaag ‘graftak’. Toevallig, omdat ‘graftak’ wordt gebruikt als scheldwoord voor een vrouw en het onder andere geschikt is om ‘zeurderigheid’ aan te duiden. Net als ik dus. Maar ik zeurde gewoon als Hollander, niet als vrouw in het bijzonder. Eigenlijk voel ik me door deze betekenis beledigd. Waarom worden wij weer geassocieerd met zeuren?

Vrouwen zeuren. Boehoe. Get over it. Vaak ook nog omdat zij niet luisteren of als een stel autisten door het leven gaan. Met ‘zij’ bedoel ik mannen. Dat lijkt me duidelijk. Maar zij zeuren ook. Heel veel. Vaak over vrouwen die zeuren, graftakken misschien, maar meestal over hun eigen vrouw of vriendin. Dus we doen het allemaal. Zeuren. Over alles. Als Hollander, vrouw én man. Zij noemen het ook wel ‘bitchen’. Van ‘bitch’, het Engelse synoniem van ‘wijf’. Als taalidioot ga je dan meteen denken over het werkwoord ‘graftakken’. Zou dat werken?

‘Graftak’ als scheldwoord gebruiken voor een man, werkt niet. Dat maakt hem gewoon een wijf. Nee, de oplossing zit ‘m in het werkwoord. “Zit niet zo te graftakkken!” Het is even wennen, maar het kan. Graftakken; regelmatig werkwoord, synoniem voor zeuren, m, v! Verdomme.

Borst of bal?

Commotie. Iemand roept: “Is toch gay!” Een ander stemt in: “Inderdaad, wat een onzin.” De rest stroomt toe om te zien waar het over gaat. Het gaat om een banner van NIVEA FOR MEN en de showergel waar je ook je borsthaar mee kunt scheren. NIVEA zorgt even voor totale anarchie. Discussies barsten los. Borst of haar, kaal of kammen, groeien of snoeien, scheren of waarderen. Motieven om borsthaar te laten staan, vliegen je om de oren. Redenen om het weg te halen, worden groots verkondigd. Het zijn de harigen tegen de kalen. Iedereen heeft een mening en die zul je horen ook.

Totdat iemand vraagt: “Scheer jij je ballen eigenlijk?”

Stilte valt. De behaarde aanstichters zijn in de kern getroffen. Hier is maar één antwoord op. Je borsthaar niet scheren is misschien mannelijk, sexy, en zoals een dame net riep: “lekker zacht”. Je balhaar niet scheren, kan écht niet meer. De sociale druk doet zijn werk en iedereen blijkt zijn ballen zeker te scheren. Met en zonder NIVEA. Ik geloof er weinig van. “Ik houd het in ieder geval netjes bij”, dekt er eentje zich al in. Er wordt nog even kort door gepraat, maar hierover valt niet te discussiëren. We zijn het erover eens. Gij zult uw ballen scheren! (of het in ieder geval netjes bijhouden) En of je borst of haar hebt, blijkt van ondergeschikt belang.

NIVEA FOR MEN. Voor bal en gezicht.

1st-floor non.vet collabo....!!!

Vince (1st-floor) en ik doen mee met Good Amsterdam van Good 50x70. Hopelijk maken onze posters binnenkort de Amsterdamse posterplekken net even mooier.

Z magazine posterconcept

Vraag het Ian, uw stadsspecialist

Op een leuke en ongedwongen manier vertelt Z magazine je over de chinees op de hoek en het verhaal achter de gevel. Nieuws van dichtbij, het nieuws van de straat. En wie kan je dat nou beter vertellen dan dak- en thuislozen die de stad écht kennen. Ze zijn specialist in Amsterdam en Z magazine is de kennis die zij verkopen. Dus wil je echt weten wat er in je stad gebeurt? Vraag het Ian, uw stadsspecialist.

Dit concept maakt van de verkopers mensen met een titel. Daarmee dwingen ze respect af. Het gaat ook in tegen het vooroordeel dat Z magazine een simpel straatkrantje is dat alleen bestaat dankzij liefdadigheid. Het is de kennis van de stadsspecialist en dat betekent kwaliteit. Voor Amsterdammers die op de hoogte willen blijven van wat er in hun stad gebeurt.

Met Hart voor Amsterdam

Met Hart voor Amsterdam

Het zakenleven zet zich met haar expertise, donaties, werknemers en passie in voor de opbouw van Amsterdam. Dat kunnen projecten zijn voor gehandicapte kinderen of het begeleiden van allochtone vrouwen in het bedrijfsleven. Je kunt meer doen met je bedrijf dan alleen geld verdienen. Dus daar sta je dan, met je maatpak op een trap, een gevel te verven. Met hart voor Amsterdam, omdat je van de stad en haar inwoners houdt.

Dit concept trekt de aandacht met een gek beeld: een man in pak die een gevel staat te verven. Dat wekt vragen op waardoor je de advertentie gaat lezen. De boodschap is simpel: ga naar de website en kijk hoe jij met jouw bedrijf Amsterdam mooier kunt maken. De gedachte die blijft hangen is: ik kan echt iets bijdragen met mijn bedrijf.

Schets.....

NO Jillz

Jillz is een verfrissende appelcider en het nieuwe alternatief voor bier en wijn van Heineken. De reclame bestaat uit vier lekkere mannen, appels, water en Jillz. Op zich goede ingrediënten voor een fijne reclame waar vrouw en homo graag naar kijken. De campagne als geheel klopt ook. De reclame, de lekkere mannen in die reclame, het terugkomen van die lekkere mannen op de website, het beeld en de beleving. Een goede lancering voor een drankje als Jillz en haar doelgroep. Maar terwijl Heineken wacht totdat de glossy’s Jillz uitroepen tot hét drankje van deze zomer, zit ik met een enorm anticlimaxgevoel en het gevoel dat Heineken iets heel stoms doet.

Een cover van het nummer ‘Fresh’ van Kool & The Gang zet in. Vier knappe koppen lopen in een veld. Je denkt: “eindelijk een reclame met lekkere mannen!” Dan gebeurt er iets. Die ene bewoog toch niet echt zijn lippen op het woord ‘conversation’? Jawel. En het wordt steeds erger, want ze doen het alle vier! Playbacken. Een enorm anticlimaxgevoel dringt diep door in mijn systeem. Wat die vier knappe koppen met strakke sixpacks en gespierde basten ook doen. Ze kunnen appels plukken, appels schieten en kruiwagens tillen totdat ze er bij neervallen. En die verleidelijke Colgate smile maakt het ook niet goed. Zeker niet als je op die leeftijd als een boyband op de bar gaat staan dansen. Dat kan Take That ook niet. Dus hou op! Doe het jezelf en vooral mij niet aan! Playback niet, dans niet, kom gewoon halfnaakt in slow motion uit het water rijzen. En als je mij dan een drankje dat Jillz heet, wilt aanbieden. Prima. Just be your nice self, maar playback niet! Alsjeblieft!

Toch is er nog iets dat me dwarszit. Heineken doet iets stoms. Met de hoop dat het mijn anticlimaxgevoel zou wegnemen, ga ik naar de website. Een mooie frisse site die goed werkt en vriendelijk in gebruik is. Je kunt je mening geven, je inschrijven voor de ‘Jillzupdate’, zien waar ze Jillz verkopen en………je ontmoet Johnny, Silver, Game en Hunter. De hotties uit de commercial. Ieder vertelt je een verhaal over Jillz. Silver vertelt over de tap en Hunter over de ingrediënten. Leuk. Het anticlimaxgevoel lijkt te verminderen. Totdat Johnny zijn verhaal begint met ‘Hi gorgeous’, Hunter mij ‘goodlooking’ noemt, Game afsluit met een knuffel en Silver ‘See ya sugar’ roept. Ik ben er klaar mee. Het is zo zoet, zo verwijfd, zo tenenkrommend, zo nep, zo….. stom om te denken dat de niet-bierdrinkende vrouw of homo hier intrapt.

Jillz kiest duidelijk voor één uitstraling en dus ook voor één bijbehorende vrouw en/of homo. En daar stoor ik me aan. Is Jillz niet voor iedereen? Gemiste kans door ouderwets doelgroepsdenken, want als nooit-bierdrinker heb ik ineens heel veel zin in MANNELIJK BIER!!

Hoe dan!

Het is leuk om te horen dat ook wij onze eigen taal maken. Dat we mee gaan met trends, oude woorden hergebruiken of er afgeleiden van gebruiken. Alleen op kantoor natuurlijk, daarbuiten verstaan ze ons echt niet.

In Leipe shit, ouwe!, schreef ik over taaltrends, de betekenis en het ontstaan daarvan. Daarin zei ik dat taal wordt bepaald door de gebruikers, dat trends de taal bepalen en dat taal ook zeker trends bepaalt: ‘Hoe moet een trend je anders aanspreken?”

Omdat taal en taalgebruik mij altijd opvalt, is de taal van the valley en de ontwikkeling daarvan ook niet onopgemerkt gebleven. Zo werd de taal van the valley voor de samensmelting voornamelijk gedomineerd door woorden als OWNED, POWNED en FAIL. Na de samensmelting heeft “onze” taal zich langzaam maar zeker ontwikkeld tot een soort slang. Tot deze slang horen onder andere de woorden: ‘echt he’, ‘jonguh’, ‘tozz’, ‘tollietozz’ en ‘hoe dan’. Wil overigens niet zeggen dat alle de gebruikers deze slang bepalen of gebruiken, dit blijft toch voorbehouden aan een bepaald groepje mensen.

Hoe dan ook, net als op elk kantoor, hebben wij ook onze eigen taal ontwikkeld en dat is leuk om te horen. Het is alleen niet zo dat deze taal door iedereen gebruikt wordt of kan worden. Het is net als in de echte wereld: het moet je wel aanspreken.

Niet zomaar een Munny......

Dit is niet vet, dit is niet dik. Dit is het gewoon!

Check de blog en website & get inspired.....of droom met me mee dat jij op een dag ook zoiets kunt maken.

De mooiste teksten worden gewoon gezegd!

Op weg naar de durumtent vertelde Ruben over zijn outfit:

"Twee truien en een zomerjas"

De flauwe rijmen volgde al snel, maar het is mooi gezegd. Laat het maar even bezinken......herhaal het nog maar even...."twee truien en een zomerjas", misschien nog een keer........"twee truien en een zomerjas"......mooi he?.....

De mooiste teksten worden gewoon gezegd en zijn vrij van interpretatie. Maak er je eigen verbeelding bij, geef het je eigen betekenis en voel het. Dat vind ik mooi. Denk er maar eens over na, over wat iemand zegt. Das pas echt mooi!

Mijn persoonlijke favoriet is die van Dr. Massive. Hij gaf mij zo af en toe eens een lift. Ik had m die ochtend gebeld, maar hij nam niet op. "Ja", zei die, "ik werd vanochtend wakker naast een lege telefoon."............ Als dat geen poezie is........

De mooiste teksten worden gewoon gezegd, zonder de intentie mooi te zijn. Zonder met voorbedachte rade dik of vet te willen zijn. En wat blijkt dan? Inderdaad.... Het hoeft niet vet als het dik is.

Non.VET omdat we dik zijn!

Dit is Dik!

Dit kwam ik tegen in de Coolhunter nieuwsbrief:

"Linn Olofsdotter
She was born in Sweden, worked in Brazil and is now settled in the Portland area. The prolific illustrator and mixed-media artist Linn Olofsdotter is a global citizen of the most interesting kind. Her own life indifferent locales gives her many sources of inspiration and most likely helps her flex her illustration muscle to meet the needs of a vast variety of clients."

Hoe vet is dit? Dik toch!

...Omdat we dik zijn

non.VET, omdat we dik zijn.
Het is heel simpel, iedereen wil zichzelf maar al te graag laten zien, zijn mening laten gelden, maar vooral anders zijn dan de rest of dan in ieder geval maar horen bij de groep die niet is zoals de anderen. En daarin is bijna iederen tegenwoordig hetzelfde, met profielen, kledingstijl en zelf gepimpte sh*t. Is niet erg, maar het maakt je niet perse cooler dan de rest. Hoe je ook je best doet jezelf van anderen te onderscheiden. En geef toe; als je al dik bent, hoef je niet vetter te zijn. En daarom zijn wij non.VET, omdat we dik zijn!