donderdag 31 oktober 2013

Meisje

Foto: littleacornfilm.blogspot.nl













Hoi meisje,
Ik wijs je
Op weg in het leven
Met liefde omgeven
Beschermend gebleven
Toch nooit overdreven
Blijf vrolijk en olijk
Niet nietig verdrietig
Weet als je moet kniezen
Ook winnaars verliezen
Soms lijkt het glas leger
Wees altijd integer
Geen uit de pan veger
Om leven te leren
Moet je ontberen
Leer dat accepteren
Laat je niet koeioneren
Ik weet het
Je weet het
Kortom,
ik dus je
Kusje,
Papa
Je zei me
Lief meisje
Alleen mij
Ik meis je
Waar ga je?
Waar reis je?
Waar ben je
Waar blijf je?
Ik roep je
Ik krijs je
Ik schreeuw je
Gedeis me
Mis knuffels
Je wijsje
Je gekke gewoontes
Als boodschappenlijstje
Blijf draaien
Ik grijs je
Ben zo trots
Ik prijs je
Ik weet het
Je weet het
Kortom,
Ik dus je
Kusje,
papa
Je meisje

Bekijk deze animatie van Michael Dudok de Wit >

Hier zat mijn vader nog steeds

Foto: templatesellers.info















Soms gebeuren er dingen in je leven waar je nooit om gevraagd hebt. Nooit gewenst, laat staan gewild. Dingen die onvermijdelijk zijn, maar waar je nooit van verwachtte dat ze nu al zouden gebeuren. Mijn vader leerde ons dat je nu moet leven, nu moet genieten. Ik wou alleen dat hij nu nog leefde.

Nieuws uit het niets. Donderdag 1 augustus 2013. Mijn vader had uitzaaiingen in hoofd en lijf. Het lijf dat genoot van het leven en het hoofd dat de moeilijkste sudoku's puzzelde, mij attendeerde op fout gespelde e-mails, scherpe gedichten schreef als Sinterklaas en waar ik mijn schrijfpassie mee deelde. Dat hoofd bleek ineens vol kanker, tumoren, gezwellen, pitjes en spikkels. En waar organen nog de ruimte hebben, hebben de hersenen dat niet. Wanneer het daar te gez(w)ellig wordt, dan is het feest snel afgelopen. Hoe snel je ook probeert nog wat slingers op te hangen. Ze gaven hem 2 tot 12 maanden. 2,5 maand later sta ik adem happend zijn kist te kussen.

Een dramatische alinea in een column die ik voorlopig niet had willen schrijven. Heb getwijfeld of ik überhaupt op internet zou gooien dat mijn allerliefste, grote, stoere, gezellige, grappige, fantastische super papa is overleden. Maar over veel anders kan ik even niet schrijven en wellicht biedt het me troost. Net als al die lieve woorden van vrienden, familie, stapels kaarten en een overvolle aula met mensen die voor ons en vooral voor mijn vader kwamen, maar er zit een gat in mijn maag.

Ik wil schreeuwen, gillen, roepen, schelden, schoppen, slaan, maar ik blijf stil. Ik wil weer lachen zonder bitterheid, gek doen zonder schuldgevoel, me opwinden over de was, over wat ik aan moet vandaag, eten zonder vol gevoel, ademen zonder te trillen. Ik wil TV kijken zonder dat mijn gedachten afdwalen en ik uiteindelijk alleen maar staar naar een lege plek. Een lege plek die zo kort geleden nog eeuwig gevuld leek. Men zegt in dit soort gevallen dat je het een plek moet geven, maar hoe geef je iets een plek als er juist een lege plek is ontstaan?

Overigens, die plek zal leeg blijven. Niets of niemand kan die ooit vullen, invullen of innemen. Niets en niemand verdient die plek. Maar mijn verdriet, dat zal wel een plek krijgen. Dat zal wel gaan, het is geen zorg die ik heb. Ik hoop alleen dat mijn tranen ondertussen de leegte zullen voeden. Zodat er straks een grote, liefdevolle bloem groeit en die plek niet zo verdomd leeg voelt.

Geschreven voor PinkBullets en voor mezelf...



zondag 27 oktober 2013

Wishing

Foto: Alchemytaku op imsuchabunny.com















I wish it was different
so totally different
But it is what it is
so much less
than it was

donderdag 10 oktober 2013

Het laatste seizoen

Foto: Charlie Wally





















Het ruikt naar warme truien 
naar daken tegen regenbuien
buigend met de sjaal om de nek
net als zij met pastilles in de mond
wachtend tot de morgenstond
want morgen zal het winter zijn

Maar wat doe je vandaag?

Ondergedoken in plastic jassen
Ontwijken we plassen
plenzen we natter
want zatter is stilstaan
Altijd weer kerend
ontberend voor een warm huis
met een plaid voor de buis
Morgen zal het winter zijn

Maar wat doe je vandaag?

De wekker gaat, we mogen
Gebogen onder het gewicht uit de lucht
dat steeds harder zucht 
terwijl we ons sussen met kussen 
van één zonnige dag, tussen 
de wolken kolken rood, geel en bruin 
dwarrelen om op de grond te scharrelen 
Morgen zal het winter zijn

Maar wat doe je vandaag?

Wensen dat de regen stopt met kletteren
De douche voor spetteren
Ijle lucht en warme chocomelk
En de winter elk
Mijlpaal één: de winter
twee: voorjaar, dan zomers vlees
Daar gaan we heen want de klok bewees
Morgen zal het winter zijn

Maar wat doe je vandaag?

Is de vraag voor je bolle glas
De hoop is ijdel voor blauwe lucht
Liever, pluk de vrucht
van die ene dag
dat hij er nog is en het morgen
winter was