nat sneeuwt het buiten
glad
voor straks
glibberen we door de straten
gaten
ontwijken uitglijden
bats!
op je hoofd
donderdag 25 november 2010
maandag 22 november 2010
Popcorn, Zitzakken en Leuke filmpjes
En met leuke filmpjes bedoel ik gave documentaires. Tijdens de speciale IDFA middag afgelopen zondag in Escape, Amsterdam.
De middag was speciaal voor jongeren tussen de 15 en 25, en aangezien ik door kan als een meisje van 14, vroeg mijn bij CJP-werkende vriendin C. of ik mee wilde. Onder voorwaarde dat ik een stukkie schreef. Geen probleem. Daar zit ik op. Het stukje dat ik als geestschrijver achter mijn vriendin schreef, lees je hieronder, maar dat is niet waarom ik dit post. De documentaires zijn echt de moeite waard. Dus go check it out. IDFA, nog t/m 28 november.
Het beloofde een leuke middag te worden. Roze sfeerverlichting, Oslo Hilton (Girls Love DJ's) met lekkere plaatjes, popcorn om te snacken en zitzakken om te chillen.
Na een welkom van presentatrice Evelien Bosch (Coolpolitics) belandde we in de wereld van Craz-E. Een jonge muziekproducer die in “On my way”, gemaakt door Fana Richters en getoond vanaf YouTube, vertelt over zijn weg naar erkenning en bekendheid. Naderhand konden we vragen stellen en op de vraag hoe het voelt jezelf zo te zien, antwoordde hij: “Lekker gevoel”. Net als de documentaire.
De middag ging verder met Nederlands kampioen beatboxen Ibarra en zijn mix van o.a. dubstep, hardcore, bubbling, en zelfs Ginuwine's “Pony”. Een lekkere overgang naar de tweede documentaire.
De documentaire van Olivia Rochette en Gerard-Jan Claes: "Because we are visual”. Gemaakt met alleen maar filmpjes van YouTube. De jeugdjury vroeg hoeveel tijd het heeft gekost. Veel tijd. Maar niet voor niets. Bijzonder hoe zoveel filmpjes en beelden 1 verhaal begonnen te vertellen. Een verhaal van eenzame mensen. Interessant, maar ook misleidend. Want zijn mensen echt zo a-sociaal geworden door social media?
Daarover gingen we nog even doorpraten met o.a. Nine Ludwig (Hyves) en iemand van Habbo (naam vergeten). Hoewel het merendeel van de aanwezigen de zaal verliet voordat de gasten goed en wel op het podium verschenen, was het gesprek wel interessant. Het zette “Because we are visual” in ieder geval weer in het juiste perspectief: we zijn niet allemaal zo.
Wij hebben weer andere problemen. Luxe problemen. Alles is mogelijk, maar je moet er wel alles aan doen. En dat kan leiden tot een burnout voor je 30ste. Daar gaat de documentaire van Sarah Mathilda Domogala “All we ever wanted” over. Verschillende portretten van creatieven tussen de 25 en 35 over hun leven en ambities, en hoe zij daar eigenlijk heel gestrest door raken. Confronterend en herkenbaar. Wat we eraan kunnen doen, wil de maakster in een eventueel vervolg laten zien.
Na een korte pauze, want film kijken is best vermoeiend, sloten we af met een documentaire van Kaspar Astrup Schröder "My Playground" over Free running. Een gave documentaire vanuit een bijzonder gevonden benadering; architectuur.
Al met al een relaxte middag met gave documentaires die je vol inspiratie en nieuwe gespreksonderwerpen achterlaten. Lekker toch? Op de zondagmiddag. Weer eens wat anders dan als een gare gummiebeer bij je moeder op de bank een herhaling van Eigen Huis & Tuin kijken.
PS: My playground sloot af met de quote "You don't stop playing because you grow up. You grow up because you stop playing." En daar ben ik het helemaal mee eens. Allemaal naar IDFA! Echt doen, want er draaien nog meer goede docu's!
De middag was speciaal voor jongeren tussen de 15 en 25, en aangezien ik door kan als een meisje van 14, vroeg mijn bij CJP-werkende vriendin C. of ik mee wilde. Onder voorwaarde dat ik een stukkie schreef. Geen probleem. Daar zit ik op. Het stukje dat ik als geestschrijver achter mijn vriendin schreef, lees je hieronder, maar dat is niet waarom ik dit post. De documentaires zijn echt de moeite waard. Dus go check it out. IDFA, nog t/m 28 november.
Het beloofde een leuke middag te worden. Roze sfeerverlichting, Oslo Hilton (Girls Love DJ's) met lekkere plaatjes, popcorn om te snacken en zitzakken om te chillen.
Na een welkom van presentatrice Evelien Bosch (Coolpolitics) belandde we in de wereld van Craz-E. Een jonge muziekproducer die in “On my way”, gemaakt door Fana Richters en getoond vanaf YouTube, vertelt over zijn weg naar erkenning en bekendheid. Naderhand konden we vragen stellen en op de vraag hoe het voelt jezelf zo te zien, antwoordde hij: “Lekker gevoel”. Net als de documentaire.
De middag ging verder met Nederlands kampioen beatboxen Ibarra en zijn mix van o.a. dubstep, hardcore, bubbling, en zelfs Ginuwine's “Pony”. Een lekkere overgang naar de tweede documentaire.
De documentaire van Olivia Rochette en Gerard-Jan Claes: "Because we are visual”. Gemaakt met alleen maar filmpjes van YouTube. De jeugdjury vroeg hoeveel tijd het heeft gekost. Veel tijd. Maar niet voor niets. Bijzonder hoe zoveel filmpjes en beelden 1 verhaal begonnen te vertellen. Een verhaal van eenzame mensen. Interessant, maar ook misleidend. Want zijn mensen echt zo a-sociaal geworden door social media?
Daarover gingen we nog even doorpraten met o.a. Nine Ludwig (Hyves) en iemand van Habbo (naam vergeten). Hoewel het merendeel van de aanwezigen de zaal verliet voordat de gasten goed en wel op het podium verschenen, was het gesprek wel interessant. Het zette “Because we are visual” in ieder geval weer in het juiste perspectief: we zijn niet allemaal zo.
Wij hebben weer andere problemen. Luxe problemen. Alles is mogelijk, maar je moet er wel alles aan doen. En dat kan leiden tot een burnout voor je 30ste. Daar gaat de documentaire van Sarah Mathilda Domogala “All we ever wanted” over. Verschillende portretten van creatieven tussen de 25 en 35 over hun leven en ambities, en hoe zij daar eigenlijk heel gestrest door raken. Confronterend en herkenbaar. Wat we eraan kunnen doen, wil de maakster in een eventueel vervolg laten zien.
Na een korte pauze, want film kijken is best vermoeiend, sloten we af met een documentaire van Kaspar Astrup Schröder "My Playground" over Free running. Een gave documentaire vanuit een bijzonder gevonden benadering; architectuur.
Al met al een relaxte middag met gave documentaires die je vol inspiratie en nieuwe gespreksonderwerpen achterlaten. Lekker toch? Op de zondagmiddag. Weer eens wat anders dan als een gare gummiebeer bij je moeder op de bank een herhaling van Eigen Huis & Tuin kijken.
PS: My playground sloot af met de quote "You don't stop playing because you grow up. You grow up because you stop playing." En daar ben ik het helemaal mee eens. Allemaal naar IDFA! Echt doen, want er draaien nog meer goede docu's!
woensdag 27 oktober 2010
Natte kleuren
De bladeren
in de regen
waaiden nat
in kleuren
waaiden nat
in de regen
de bladeren
in kleuren
in de regen
waaiden nat
in kleuren
waaiden nat
in de regen
de bladeren
in kleuren
maandag 18 oktober 2010
dinsdag 5 oktober 2010
Yum Yum
Check de poppen! Me like! :) En het filmpje is fantastisch!
Check ook even de poppen! Me like! :)
Parallel Parking from Yum Yum London on Vimeo.
Check ook even de poppen! Me like! :)
vrijdag 10 september 2010
Coca Cola Zero rap
Mijn collega kwam met de nieuwe hit van Raymond. Bekend van zijn eerste hit "Witte chocolade".
Lief en integer zoals Raymond leek in zijn eerste video van Witte Chocolade, lijkt hij nu te zijn veranderd in een heuse stoere homeboy voor zijn soon-to-be-hitsong "Cola light". De song lijkt dan ook ontstaan te zijn door de beef tussen 7-up (of 7-down) en Cola light. Uiteraard kiest Raymond Cola light. Uit een fles of uit een blikje. De dagelijkse struggeling die wij allemaal kennen.
Maar volgens Raymond voel je bij de eerste slok meteen een prikje. En daar heeft hij wel gelijk in, eigenlijk. Hoewel ik gewone Coca Cola het lekkerst vind en als ik dan minder suiker van mezelf moet drinken, dan kies ik Cola Zero. Zo kwam ik dankzij een andere collega op een stukje uit de oude doos: "Light versus Zero". Mijn "ode" aan Zero. Toen dus al zijn tijd ver vooruit als reactie op Raymond's Cola light rap.
“Coca Cola introduceert deze maand een nieuwe cola variant zonder suiker in Nederland: Coca Cola Zero. De smaak van deze variant komt dichterbij de originele Coca Cola smaak dan de bekende Light, en richt zich specifiek op mannen. Want waar vrouwen zonder blikken of blozen Cola Light bestellen, kiezen mannen toch vaak voor reguliere cola, waarmee ze light-drankjes inmiddels een echt 'vrouwending' hebben gemaakt.”
Cocacola light was al een vrouwending, ga maar kijken op de website (www.cocacolalight.nl) daar ga je als zelfrespecterende (hetero – dat moet ik toegeven) man toch echt niet voor je plezier doorheen browsen. Dus is het een goede actie van Cocacola om het product op deze manier te innoveren. Want be honest, als je een man een cola light voor zichzelf hoort bestellen, begint er ergens in je hoofd een stemmetje “so gay, so gay!” te roepen.
De website van Coca Cola Zero is inderdaad erg mannelijk. Als ik de “light-website” met de “zero-website” vergelijk valt me, buiten de logische verschillen zoals het overwegend gebruik van zwart, geen onnodige andere kleuren en strakke lijnen, op dat de mate van interactiviteit en gebruik van de mogelijkheden op internet op de zero-website aanzienlijk groter is dan op de light-website.
Waar je op de light-website over het algemeen alleen maar informatie kan lezen en wijze van gadget naar de website van de International Fashion Week Amsterdam (ook niet geheel onbelangrijk moet ik toegeven) kan doorlinken, kan je op de zero-website filmpjes bekijken waar je moet raden in welk filmpje een acteur zit, je vrienden kan uitnodigen, je een smaaktest kan downloaden en waar ik het hardst om heb kunnen lachen is de man achter zijn bureau die je mateloos kan irriteren. Welcome into the world of men and let’s run his day!
Het is echt een hele leuke website, en zeker goed voor de lancering van een nieuw product. Al is het alleen maar omdat je lang op de website blijft hangen.
Wat ik me alleen afvraag is waarom wij vrouwen dan niet zo’n leuke website krijgen, en waarom coca cola light niet ook net zoals de echte coca cola hoeft te smaken! Houden wij dan echt alleen van mode?
Lief en integer zoals Raymond leek in zijn eerste video van Witte Chocolade, lijkt hij nu te zijn veranderd in een heuse stoere homeboy voor zijn soon-to-be-hitsong "Cola light". De song lijkt dan ook ontstaan te zijn door de beef tussen 7-up (of 7-down) en Cola light. Uiteraard kiest Raymond Cola light. Uit een fles of uit een blikje. De dagelijkse struggeling die wij allemaal kennen.
Maar volgens Raymond voel je bij de eerste slok meteen een prikje. En daar heeft hij wel gelijk in, eigenlijk. Hoewel ik gewone Coca Cola het lekkerst vind en als ik dan minder suiker van mezelf moet drinken, dan kies ik Cola Zero. Zo kwam ik dankzij een andere collega op een stukje uit de oude doos: "Light versus Zero". Mijn "ode" aan Zero. Toen dus al zijn tijd ver vooruit als reactie op Raymond's Cola light rap.
“Coca Cola introduceert deze maand een nieuwe cola variant zonder suiker in Nederland: Coca Cola Zero. De smaak van deze variant komt dichterbij de originele Coca Cola smaak dan de bekende Light, en richt zich specifiek op mannen. Want waar vrouwen zonder blikken of blozen Cola Light bestellen, kiezen mannen toch vaak voor reguliere cola, waarmee ze light-drankjes inmiddels een echt 'vrouwending' hebben gemaakt.”
Cocacola light was al een vrouwending, ga maar kijken op de website (www.cocacolalight.nl) daar ga je als zelfrespecterende (hetero – dat moet ik toegeven) man toch echt niet voor je plezier doorheen browsen. Dus is het een goede actie van Cocacola om het product op deze manier te innoveren. Want be honest, als je een man een cola light voor zichzelf hoort bestellen, begint er ergens in je hoofd een stemmetje “so gay, so gay!” te roepen.
De website van Coca Cola Zero is inderdaad erg mannelijk. Als ik de “light-website” met de “zero-website” vergelijk valt me, buiten de logische verschillen zoals het overwegend gebruik van zwart, geen onnodige andere kleuren en strakke lijnen, op dat de mate van interactiviteit en gebruik van de mogelijkheden op internet op de zero-website aanzienlijk groter is dan op de light-website.
Waar je op de light-website over het algemeen alleen maar informatie kan lezen en wijze van gadget naar de website van de International Fashion Week Amsterdam (ook niet geheel onbelangrijk moet ik toegeven) kan doorlinken, kan je op de zero-website filmpjes bekijken waar je moet raden in welk filmpje een acteur zit, je vrienden kan uitnodigen, je een smaaktest kan downloaden en waar ik het hardst om heb kunnen lachen is de man achter zijn bureau die je mateloos kan irriteren. Welcome into the world of men and let’s run his day!
Het is echt een hele leuke website, en zeker goed voor de lancering van een nieuw product. Al is het alleen maar omdat je lang op de website blijft hangen.
Wat ik me alleen afvraag is waarom wij vrouwen dan niet zo’n leuke website krijgen, en waarom coca cola light niet ook net zoals de echte coca cola hoeft te smaken! Houden wij dan echt alleen van mode?
dinsdag 27 juli 2010
Kopstukken en topmannen
Stukkoppen, mannentop, mannenstuk, kopman, topstuk, je kunt er best leuke combinaties van maken. Maar ik ben dan ook een taalsloerie. Eén zelfstandig naamwoord, want het zegt niks over wat voor sloerie ik ben.
Waar komt dat ineens vandaan? Nou, het viel me vandaag ineens op dat de woorden topman en kopstuk gebruikt worden voor mensen die de betekenis die het woord suggereert, niet waard zijn.
Zo denk je bij topman dat het een vent is die iets voorstelt, die heel wat is, en het klinkt sowieso alsof het ook een top gozer is.
Maar kijk eens naar ‘topman’ Tony Hayward, van BP. Olie overal, dieren gaan dood, natuur verwoest en het ecosysteem nog verder naar de verdoemenis. Hij betreurt de gebeurtenissen, maar verder kost het hem wel erg veel tijd. Zijn leven lijdt eronder, weet je. Dus het liefste rent hij weg van al zijn verantwoordelijkheden. Het is hem nog gelukt ook. Een paar slechte uitspraken en hij kan in oktober zijn spullen pakken en met 10 miljoen gaan rentenieren in een gebied waar BP nog niet heeft geboord.
Dan vandaag ook in het nieuws: Kopstuk Rode Khmer in beroep tegen vonnis. Kameraad Duch, het hoofd van de beruchte martelgevangenis Tuol Sleng in de tijd van de Rode Khmer in Cambodja, gaat in beroep tegen zijn veroordeling door het Cambodja-Tribunaal. (nu.nl). Het feit dat hij ertegen in beroep gaat en dat ook het woord ‘kameraad’ voor verwarring kan zorgen, laat ik even buiten beschouwing.
Het gaat over het woord ‘kopstuk’. Dat suggereert ook een “grote” betekenis. Iets van grote waarde. Als je het van een andere kant bekijkt, is daar misschien iets voor te zeggen, maar zo’n man verdient de titel toch niet? Niet als je luistert naar het woord en de woorden kop en stuk los van elkaar begrijpt. Kop, als in vooraan en stuk: een lekker ding of een stuk appeltaart.
Ik wil niets aan de taal doen en er zullen veel mensen zijn die dit niet eens opvalt of niets interesseert. Morgen ga ik ook weer door met mijn leven, maar vandaag stoorde ik me aan deze naamgeving. Het is misleidend. Misschien dat topman en kopstuk daarom één zelfstandig naamwoord zijn. Het zegt namelijk niks over de man of over het stuk. Of dat ze het überhaupt zijn. Net als taalsloerie dus. Ik ben namelijk helemaal geen sloerie.
Waar komt dat ineens vandaan? Nou, het viel me vandaag ineens op dat de woorden topman en kopstuk gebruikt worden voor mensen die de betekenis die het woord suggereert, niet waard zijn.
Zo denk je bij topman dat het een vent is die iets voorstelt, die heel wat is, en het klinkt sowieso alsof het ook een top gozer is.
Maar kijk eens naar ‘topman’ Tony Hayward, van BP. Olie overal, dieren gaan dood, natuur verwoest en het ecosysteem nog verder naar de verdoemenis. Hij betreurt de gebeurtenissen, maar verder kost het hem wel erg veel tijd. Zijn leven lijdt eronder, weet je. Dus het liefste rent hij weg van al zijn verantwoordelijkheden. Het is hem nog gelukt ook. Een paar slechte uitspraken en hij kan in oktober zijn spullen pakken en met 10 miljoen gaan rentenieren in een gebied waar BP nog niet heeft geboord.
Dan vandaag ook in het nieuws: Kopstuk Rode Khmer in beroep tegen vonnis. Kameraad Duch, het hoofd van de beruchte martelgevangenis Tuol Sleng in de tijd van de Rode Khmer in Cambodja, gaat in beroep tegen zijn veroordeling door het Cambodja-Tribunaal. (nu.nl). Het feit dat hij ertegen in beroep gaat en dat ook het woord ‘kameraad’ voor verwarring kan zorgen, laat ik even buiten beschouwing.
Het gaat over het woord ‘kopstuk’. Dat suggereert ook een “grote” betekenis. Iets van grote waarde. Als je het van een andere kant bekijkt, is daar misschien iets voor te zeggen, maar zo’n man verdient de titel toch niet? Niet als je luistert naar het woord en de woorden kop en stuk los van elkaar begrijpt. Kop, als in vooraan en stuk: een lekker ding of een stuk appeltaart.
Ik wil niets aan de taal doen en er zullen veel mensen zijn die dit niet eens opvalt of niets interesseert. Morgen ga ik ook weer door met mijn leven, maar vandaag stoorde ik me aan deze naamgeving. Het is misleidend. Misschien dat topman en kopstuk daarom één zelfstandig naamwoord zijn. Het zegt namelijk niks over de man of over het stuk. Of dat ze het überhaupt zijn. Net als taalsloerie dus. Ik ben namelijk helemaal geen sloerie.
The Roots "the fire"
Dat The Roots het nog steeds hebben, is naar mijn mening te danken aan het feit dat ze altijd trouw blijven aan hun eigen stijl. En dat brengt de wereld keer op keer weer een een goede dosis soul hip-hop. The Fire komt van hun nieuwe album How I got over (ook weer lekker) waarin John Legend featured. Echt een lekker nummer, maar de video is nog beter. Mooi en zonder geile wijven en big booties, heel verfrissend. Check ut uit!
Directed door Rik Cordero en 'executive produced' door The Roots.
Directed door Rik Cordero en 'executive produced' door The Roots.
donderdag 22 juli 2010
Big Bang Big Boom
Ik vind deze zo cool dat ik 'm gewoon ook op mijn site zet. Hier dus :-)
BIG BANG BIG BOOM - the new wall-painted animation by BLU from blu on Vimeo.
zondag 18 juli 2010
Vet geschift
Ik had net een vet gedicht
Zonder boter of mayonaise
Over haat, liefde en algehele malaise
Helaas toch geschift
Zonder boter of mayonaise
Over haat, liefde en algehele malaise
Helaas toch geschift
donderdag 8 juli 2010
Ode aan Bert
Geschreven voor de prijsvraag van Webads i.v.m. WKpoule. Hopelijk win ik een dagje spa Zuiver in Amsterdam.
1-2tje
Met het slijm aan de kin
En tranen in de ogen
Brok in de keel
Volhardend vertrouwen
Een slok, een vloek
Beheerst en uitzinnig
Joelend kijken we toe
En altijd op de bank
Jij maakt van oranje de nieuwe Wereldkampioen
Wij de nieuwe wereldkleur
Zwaaien we met vlaggen op het Museumplein
Straks
Wat er ook gebeurt
Prettige wedstrijd Bert
Jij mag scoren
1-2tje
Met het slijm aan de kin
En tranen in de ogen
Brok in de keel
Volhardend vertrouwen
Een slok, een vloek
Beheerst en uitzinnig
Joelend kijken we toe
En altijd op de bank
Jij maakt van oranje de nieuwe Wereldkampioen
Wij de nieuwe wereldkleur
Zwaaien we met vlaggen op het Museumplein
Straks
Wat er ook gebeurt
Prettige wedstrijd Bert
Jij mag scoren
donderdag 1 juli 2010
B. swingt
“Je had gelijk met wat je zei over mijn swing!”
“Het was echt heel leuk en ik heb in mijn buffer geslagen.”
“Mijn handen moeten verder uit elkaar, tijdelijk. Waardoor ik de clubface eerder sluit, dus mijn rechterhand iets lager, zeg maar.”
Zomaar wat quotes die B. de laatste maanden met me deelde. In bed, per sms, op msn. Dag en nacht.
Ik vind het mooi. Hoewel ik golf eigenlijk heel stom vind. Daar gaan de quotes over. Over dat spelletje voor mensen die maar hete aardappels blijven eten zonder ze door te slikken en eerst gedragsregels uit hun hoofd moeten leren voordat ze geaccepteerd worden door een kale gilet-dragende-choker-joker in een geruite broek.
Maar B. wordt er gelukkig van. Hij vindt het mooi, krijgt er energie van en later als hij groot is, dan is hij de beste pro van de wereld. Dat laatste verzin ik erbij, want daar geloof ik dan weer heilig in.
Ik ga af en toe eens mee en dan steek ik mijn op- en aanmerkingen op zijn spel niet onder stoelen of banken. Ik mag dan wel de ballen verstand van het spelletje hebben, ik heb wel ogen in mijn kop. Maar gelukkig wordt mijn mond niet gesnoerd. Mijn commentaar is zelfs meer dan welkom. Sterker nog, B. doet er wat mee. Mits het ergens op slaat natuurlijk. En langzamerhand verdwijnt mijn aversie tegen de sport.
Dat vind ik er zo mooi aan. Aan B. en zijn golf, zijn swing, zijn riflebag, zijn schoenen met spikes, nette broeken, handschoentjes, gelul over Par, nieuwe driver, houten 3, eigen tee’s en het “ik ben wat later, ga nog even een balletje slaan.” Terwijl ik zijn passie bekritiseer, leert hij mij zijn liefde begrijpen.
“Het was echt heel leuk en ik heb in mijn buffer geslagen.”
“Mijn handen moeten verder uit elkaar, tijdelijk. Waardoor ik de clubface eerder sluit, dus mijn rechterhand iets lager, zeg maar.”
Zomaar wat quotes die B. de laatste maanden met me deelde. In bed, per sms, op msn. Dag en nacht.
Ik vind het mooi. Hoewel ik golf eigenlijk heel stom vind. Daar gaan de quotes over. Over dat spelletje voor mensen die maar hete aardappels blijven eten zonder ze door te slikken en eerst gedragsregels uit hun hoofd moeten leren voordat ze geaccepteerd worden door een kale gilet-dragende-choker-joker in een geruite broek.
Maar B. wordt er gelukkig van. Hij vindt het mooi, krijgt er energie van en later als hij groot is, dan is hij de beste pro van de wereld. Dat laatste verzin ik erbij, want daar geloof ik dan weer heilig in.
Ik ga af en toe eens mee en dan steek ik mijn op- en aanmerkingen op zijn spel niet onder stoelen of banken. Ik mag dan wel de ballen verstand van het spelletje hebben, ik heb wel ogen in mijn kop. Maar gelukkig wordt mijn mond niet gesnoerd. Mijn commentaar is zelfs meer dan welkom. Sterker nog, B. doet er wat mee. Mits het ergens op slaat natuurlijk. En langzamerhand verdwijnt mijn aversie tegen de sport.
Dat vind ik er zo mooi aan. Aan B. en zijn golf, zijn swing, zijn riflebag, zijn schoenen met spikes, nette broeken, handschoentjes, gelul over Par, nieuwe driver, houten 3, eigen tee’s en het “ik ben wat later, ga nog even een balletje slaan.” Terwijl ik zijn passie bekritiseer, leert hij mij zijn liefde begrijpen.
woensdag 30 juni 2010
De taal der tekortkoming
Woorden tekort
Bij wat ik voel
Ik bedoel
Ik voel
Ik ben
Ik schrijf
Woorden
Die beklijven
Te kort
Die blijven
De woorden
Ik bedoel
Snap je wat ik voel?
Bij wat ik voel
Ik bedoel
Ik voel
Ik ben
Ik schrijf
Woorden
Die beklijven
Te kort
Die blijven
De woorden
Ik bedoel
Snap je wat ik voel?
woensdag 23 juni 2010
De man aan de overkant
Aan de overkant ligt hij
Te slapen onder een boom
Wij zijn blij dat hij niet hier ligt
Aan deze kant
Zijn we blij dat we daar niet liggen
Wij, de maatschappij
Met bikini’s, blote basten, praatjes en chips
Een huis, een zonnebril en een beker vol various vitamines sap
Maar superieur
Aan de overkant
Kent hij de vrijheid om er te slapen
Te slapen onder een boom
Wij zijn blij dat hij niet hier ligt
Aan deze kant
Zijn we blij dat we daar niet liggen
Wij, de maatschappij
Met bikini’s, blote basten, praatjes en chips
Een huis, een zonnebril en een beker vol various vitamines sap
Maar superieur
Aan de overkant
Kent hij de vrijheid om er te slapen
woensdag 16 juni 2010
Videoteaser
Je hebt een teaser voor een film, een album, de nieuwe collectie van "this new cool designer", en wie zegt dat je geen teaser kunt maken voor je nieuwe videoclip.
Zoals N*E*R*D voor hun nieuwe video (en single) Hot 'n Fun. Ik vind het een beetje overdreven om een teaser te maken voor je videoclip, maar het feit dat je het doet, schept hoge verwachtingen.
Hier de teaser. Kijk zelf maar of je vanaf nu aan net en buis gekluisterd, wacht op de eerste vertoning van het veelbelovende eindresultaat.
Zoals N*E*R*D voor hun nieuwe video (en single) Hot 'n Fun. Ik vind het een beetje overdreven om een teaser te maken voor je videoclip, maar het feit dat je het doet, schept hoge verwachtingen.
Hier de teaser. Kijk zelf maar of je vanaf nu aan net en buis gekluisterd, wacht op de eerste vertoning van het veelbelovende eindresultaat.
zondag 13 juni 2010
Rolstoelliefde
Hand in hand gleden ze over het trottoir. Lachend, giechelend en kletsend. Met de onwennigheid van een eerste date. Licht waren ze, gewichtloos. Niet beperkt door zwaartekracht. Of door wat dan ook. Zoals liefde is. Een hart vol passie, maar slap in de benen. Ieder in een eigen rolstoel.
woensdag 9 juni 2010
Trassi
Er was eens een meisje
Zij kwam uit Indonesië
Maar wist niet meer zo goed
Dat het in de nasi goreng moest
Zij kwam uit Indonesië
Maar wist niet meer zo goed
Dat het in de nasi goreng moest
woensdag 2 juni 2010
Uitzet en samenwonen
Tegenwoordig heb je eerder recht op je uitzet, omdat de meeste mensen, voordat ze gaan samenwonen, eerst op zichzelf gaan wonen. “Op kamers” noemen ze dat. Alsof je meerdere kamers van een hok van 2 bij 2 kunt maken.
Toen ik “op kamers” ging, had ik er eentje van 3 bij 4. Ik kreeg wel een koelkast van mijn ouders. Maar het was nog te vroeg om mij de door mijn moeder zorgvuldig bij elkaar verzamelde bestekset (inclusief opscheplepels) te overhandigen.
Inmiddels woon ik zo’n 7 jaar in een respectabel appartement en heeft het mooie bestek lang genoeg onder het stof gelegen. “Ma?, vroeg ik, mag ik het bestek hebben?” Waarop mijn moeder antwoordde: “Jawel hoor, maar dat wilde ik je eigenlijk pas geven wanneer je zou gaan samenwonen.”
Krijg ik dat weer; samenwonen. De laatste tijd vragen steeds meer mensen me wanneer ik ga samenwonen, want daar vinden ze het wel tijd voor. Waarom? Ben ik oud genoeg voor een agenda op het prikbord? Is mijn relatie wel toe aan een gezamenlijke rekening en een huishoudportemonnee? Hou toch op.
Ik zie ook heus wel de voordelen van samenwonen, maar ik vind het nu nog niet nodig. En eerlijk gezegd weet ik helemaal niet wanneer ik daar wel de importantie van zal inzien. Misschien wel nooit en dat zou pas zonde zijn van dat mooie bestek! Kan ik er beter nu al fijn van genieten. Voordat ik samenwoon.
Toen ik “op kamers” ging, had ik er eentje van 3 bij 4. Ik kreeg wel een koelkast van mijn ouders. Maar het was nog te vroeg om mij de door mijn moeder zorgvuldig bij elkaar verzamelde bestekset (inclusief opscheplepels) te overhandigen.
Inmiddels woon ik zo’n 7 jaar in een respectabel appartement en heeft het mooie bestek lang genoeg onder het stof gelegen. “Ma?, vroeg ik, mag ik het bestek hebben?” Waarop mijn moeder antwoordde: “Jawel hoor, maar dat wilde ik je eigenlijk pas geven wanneer je zou gaan samenwonen.”
Krijg ik dat weer; samenwonen. De laatste tijd vragen steeds meer mensen me wanneer ik ga samenwonen, want daar vinden ze het wel tijd voor. Waarom? Ben ik oud genoeg voor een agenda op het prikbord? Is mijn relatie wel toe aan een gezamenlijke rekening en een huishoudportemonnee? Hou toch op.
Ik zie ook heus wel de voordelen van samenwonen, maar ik vind het nu nog niet nodig. En eerlijk gezegd weet ik helemaal niet wanneer ik daar wel de importantie van zal inzien. Misschien wel nooit en dat zou pas zonde zijn van dat mooie bestek! Kan ik er beter nu al fijn van genieten. Voordat ik samenwoon.
Zo maakt u het, meneer
Kinderlogica. Ik vind het fantastisch. En gelukkig betrap ik mezelf er ook wel eens op.
Sommige mensen, ook wel volwassenen genoemd, bestempelen mijn kinderlogica weleens als dom, onwetendheid en kinderachtig. Misschien omdat ze vinden dat je eenmaal ouder dan 18, geen fantasie meer mag hebben en altijd alleen maar mag zoeken naar een logische verklaring. Wat ze echter niet inzien, is dat kinderlogica vaak een stuk logischer is dan de verklaring die zij er zelf voor gezocht hebben.
Zoals de reclame van Hertog ijs over hoe Stacciatella ijs wordt gemaakt. Als volwassene weten wij helaas dat ijs wordt gemaakt door melk te mixen met room, suiker en wat eierdooiers. Maar waarom is dat logischer dan de verklaring die door het jongetje wordt gegeven in de reclame?
Waarom is het zo onlogisch dat stracciatella ijs wordt gemaakt van gespikkelde koeien in chocoladeregen en koude weersomstandigheden. Melk komt toch van de koe? En ijs wordt toch gemaakt van melk? En die chocoladeregen, daar dromen we toch allemaal wel eens van?
Ik hou van kinderlogica. Het is alleen jammer dat volwassenen daar de logica niet meer van inzien.
Sommige mensen, ook wel volwassenen genoemd, bestempelen mijn kinderlogica weleens als dom, onwetendheid en kinderachtig. Misschien omdat ze vinden dat je eenmaal ouder dan 18, geen fantasie meer mag hebben en altijd alleen maar mag zoeken naar een logische verklaring. Wat ze echter niet inzien, is dat kinderlogica vaak een stuk logischer is dan de verklaring die zij er zelf voor gezocht hebben.
Zoals de reclame van Hertog ijs over hoe Stacciatella ijs wordt gemaakt. Als volwassene weten wij helaas dat ijs wordt gemaakt door melk te mixen met room, suiker en wat eierdooiers. Maar waarom is dat logischer dan de verklaring die door het jongetje wordt gegeven in de reclame?
Waarom is het zo onlogisch dat stracciatella ijs wordt gemaakt van gespikkelde koeien in chocoladeregen en koude weersomstandigheden. Melk komt toch van de koe? En ijs wordt toch gemaakt van melk? En die chocoladeregen, daar dromen we toch allemaal wel eens van?
Ik hou van kinderlogica. Het is alleen jammer dat volwassenen daar de logica niet meer van inzien.
zaterdag 15 mei 2010
Heimwee
Heimwee is het ziekelijk verlangen naar huis. Dat is het misschien niet echt, want het verlangen is niet ziekelijk en ik ben thuis. Toch is het een goede verwoording van wat ik voel. Want hoewel ik hier een gelukkig leven heb en dankbaar ben voor alle kansen die ik in mijn leven heb, is er altijd een stukje in me dat verlangt naar het land waar de zon haar verstikkende warmte verspreidt over een prachtig schoon vol lachende contrasten en onderliggende emotie; mijn geboorteland Indonesië.
Ik hoop niet dat je me verkeerd begrijpt. Ik ben blij om hier te wonen en in vrijheid mijn hart te kunnen volgen. Ook weet ik dat mijn verlangen niet puur kan zijn, omdat ik er altijd “op vakantie” ben en me altijd kan omdraaien naar de rijkdom hier in Nederland. Toch is het altijd meer dan een vakantie en is omdraaien moeilijk. Welke kant ik ook omdraai, terugkeren lijkt altijd de andere kant op.
Dat is niet erg. Het ligt niet zwaar op mijn hart. Zo is het en het is zo een deel van wie ik ben. Ik ben daardoor juist een rijk mens. Ik heb twee landen die ik mijn thuis kan noemen. Ik mag de goede vruchten van beide kanten plukken en de rotte laten liggen. Toch denk ik soms met weemoed aan de keren dat ik zo onvoorwaardelijk gelukkig was. Niet omdat ik vakantie had, niet omdat ik even niks hoefde, niet omdat ik genoot van prachtige vergezichten, en ook niet omdat niemand mij ergens toe verplichtte. Het was iets anders.
Het is iets anders. En iedereen die hier een mening over heeft, mag dat van mij hebben. Er hoeft alleen niet perse een rationele of psychologische verklaring aan ten grondslag te liggen. Want wanneer ik 1 van mijn dierbaarste foto’s op mijn prikbord zie, dan heb ik gewoon een beetje heimwee. En dat mag best.
Ik hoop niet dat je me verkeerd begrijpt. Ik ben blij om hier te wonen en in vrijheid mijn hart te kunnen volgen. Ook weet ik dat mijn verlangen niet puur kan zijn, omdat ik er altijd “op vakantie” ben en me altijd kan omdraaien naar de rijkdom hier in Nederland. Toch is het altijd meer dan een vakantie en is omdraaien moeilijk. Welke kant ik ook omdraai, terugkeren lijkt altijd de andere kant op.
Dat is niet erg. Het ligt niet zwaar op mijn hart. Zo is het en het is zo een deel van wie ik ben. Ik ben daardoor juist een rijk mens. Ik heb twee landen die ik mijn thuis kan noemen. Ik mag de goede vruchten van beide kanten plukken en de rotte laten liggen. Toch denk ik soms met weemoed aan de keren dat ik zo onvoorwaardelijk gelukkig was. Niet omdat ik vakantie had, niet omdat ik even niks hoefde, niet omdat ik genoot van prachtige vergezichten, en ook niet omdat niemand mij ergens toe verplichtte. Het was iets anders.
Het is iets anders. En iedereen die hier een mening over heeft, mag dat van mij hebben. Er hoeft alleen niet perse een rationele of psychologische verklaring aan ten grondslag te liggen. Want wanneer ik 1 van mijn dierbaarste foto’s op mijn prikbord zie, dan heb ik gewoon een beetje heimwee. En dat mag best.
vrijdag 14 mei 2010
Huiselijk geweld
Laat ik beginnen om te zeggen dat ik met deze post het fenomeen huiselijk geweld op geen enkele manier belachelijk wil maken of de kwalijkheid ervan wil ontkrachten. Ook ben ik me bewust van de enigszins dramatische vergelijking.
Toch ben ik momenteel slachtoffer van huiselijk geweld. Huiselijk geweld aan mijn gemoedsrust. Mijn geest. Mijn eens zo vrije geest die nu aan huis gekluisterd wanhopig 45 koekjes is gaan bakken. Die ineens chagrijnig wordt als er buiten geen poep uitkomt, maar eenmaal binnen direct overal behalve op de krant wordt gedropt. Mijn geest die nu dwangmatig elk grasveldje in een straal van 1 kilometer opzoekt en daar maar gaat zitten lezen omdat meneer toch echt een keer moet plassen. Die elke dag in haar vakantie om uiterlijk half 9 de bevuilde straten afwandelt om elke 100 meter gras uit de bek te trekken.
Mijn geest die deze week op Mac past. De ‘kleine hond’ pup van J. en S. Niet zomaar alleen te laten, zindelijk genoeg om buiten alles op te houden en het binnen overal de vrije loop te laten, waanzinnig, speels, lief, jong en uitdagend. En hoewel mijn geest huiselijk geweld is aangedaan, zorgt haar ziel met alle liefde zo goed mogelijk voor het beestje en begint zelfs van hem te houden. Het zorgen voor een puppie gaat alleen niet over rozen.
En dan te bedenken dat mensen kinderen willen. Nee, daarvoor hou ik nog echt teveel van mezelf.
Toch ben ik momenteel slachtoffer van huiselijk geweld. Huiselijk geweld aan mijn gemoedsrust. Mijn geest. Mijn eens zo vrije geest die nu aan huis gekluisterd wanhopig 45 koekjes is gaan bakken. Die ineens chagrijnig wordt als er buiten geen poep uitkomt, maar eenmaal binnen direct overal behalve op de krant wordt gedropt. Mijn geest die nu dwangmatig elk grasveldje in een straal van 1 kilometer opzoekt en daar maar gaat zitten lezen omdat meneer toch echt een keer moet plassen. Die elke dag in haar vakantie om uiterlijk half 9 de bevuilde straten afwandelt om elke 100 meter gras uit de bek te trekken.
Mijn geest die deze week op Mac past. De ‘kleine hond’ pup van J. en S. Niet zomaar alleen te laten, zindelijk genoeg om buiten alles op te houden en het binnen overal de vrije loop te laten, waanzinnig, speels, lief, jong en uitdagend. En hoewel mijn geest huiselijk geweld is aangedaan, zorgt haar ziel met alle liefde zo goed mogelijk voor het beestje en begint zelfs van hem te houden. Het zorgen voor een puppie gaat alleen niet over rozen.
En dan te bedenken dat mensen kinderen willen. Nee, daarvoor hou ik nog echt teveel van mezelf.
donderdag 13 mei 2010
Uit Alice in Wonderland
Hi,
Ben bezig met een verhaal dat geïnspireerd is door Alice in Wonderland. Daarvoor heb ik het boek nu al meerdere malen gelezen, maar er is 1 zin waar ik niet uitkom. Ik vind hem prachtig. Misschien juist daarom. Wie helpt mij de zin te verklaren/uit te leggen/ weerleggen/ et ce te ra...
"Denk nooit dat je niet anders bent dan wat het in de ogen van anderen misschien lijkt dat wat je was of misschien geweest bent niet anders was dan dat je wat je was geweest in hun ogen anders was geweest."
Alle reactie is meer dan welkom!
Ben bezig met een verhaal dat geïnspireerd is door Alice in Wonderland. Daarvoor heb ik het boek nu al meerdere malen gelezen, maar er is 1 zin waar ik niet uitkom. Ik vind hem prachtig. Misschien juist daarom. Wie helpt mij de zin te verklaren/uit te leggen/ weerleggen/ et ce te ra...
"Denk nooit dat je niet anders bent dan wat het in de ogen van anderen misschien lijkt dat wat je was of misschien geweest bent niet anders was dan dat je wat je was geweest in hun ogen anders was geweest."
Alle reactie is meer dan welkom!
maandag 10 mei 2010
Zelfcomplexen en andere onzinnigheden
Een tijdje geleden gingen A. en ik winkelen. Toen ik een leuke broek had gevonden, was ‘ie ondanks de kleine maat toch nog te groot. Uit frustratie riep ik: “Hey A, moet je zien” en ik trok zo de gesloten broek van mijn kont af. Zij reageerde: “Nou, dat is helemaal niet leuk voor mij, hoor.” Waarop ik reageerde: “Nee, voor mij ook niet.” Waarna we beide enigszins gepikeerd weer in ons pashokje verdwenen. Wij delen een onzekerheid om tegenovergestelde redenen.
Iets anders: mijn vriendin M. Lang, blond en lekker. Ze zit vol leven en krijgt mannelijke aandacht waar menig vrouw jaloers op is. Zij heeft grote voeten. Daar kan ze niks aan doen, maar toch kan er geen schoen gepast worden zonder de vraag: “lijken mijn voeten hier groot in?”
Dan P. Uit Indonesië en laatst op bezoek. Erg donker van zichzelf en loopt, net als vele andere Indonesiërs, het liefst de hele dag in de schaduw. Want daar is wit de mode, zoals bruin hier de mode is. Maar waar wij half naakt vechten om een plekje in de zon om te voldoen aan schoonheidsidealen, heeft de wens van P. om wit te zijn niet alleen te maken met smaak. Want in Indonesië is een bruine huidskleur nog steeds de kleur van de minderbedeelden en dus van de mindere klasse. Het ontwijken van de zon is voor P. dus wel van een iets andere orde.
Toch is het onzinnig. En iedereen die ik ken heeft “uiterlijke” zelfcomplexen, onzekerheden, obsessies, whatever. De meeste hebben er meer schijt aan dan last van, maar het blijft onzinnig. Het feit dat P. misschien een meer legitieme reden heeft voor haar onzekerheid, bewijst dat juist. Het is maar net waar je woont, met wie je omgaat en welke zanger of zangeres een hit heeft. Onzinnig, dus.
Ik ben klein, heb geen kont zoals je wel begrepen zult hebben, wel een bril vanwege beschadigde ogen die ik te nietszeggend vind, ik weeg niet veel, maar het mag wel strakker, God had geen zin meer toen hij bij mijn wenkbrauwen kwam, ik heb lelijke voeten, dikke vingers, striae op mijn heupen en mijn haar is te dun. Maar weet je, ik ben gek op mijn onzinnigheden.
Meestal.
Iets anders: mijn vriendin M. Lang, blond en lekker. Ze zit vol leven en krijgt mannelijke aandacht waar menig vrouw jaloers op is. Zij heeft grote voeten. Daar kan ze niks aan doen, maar toch kan er geen schoen gepast worden zonder de vraag: “lijken mijn voeten hier groot in?”
Dan P. Uit Indonesië en laatst op bezoek. Erg donker van zichzelf en loopt, net als vele andere Indonesiërs, het liefst de hele dag in de schaduw. Want daar is wit de mode, zoals bruin hier de mode is. Maar waar wij half naakt vechten om een plekje in de zon om te voldoen aan schoonheidsidealen, heeft de wens van P. om wit te zijn niet alleen te maken met smaak. Want in Indonesië is een bruine huidskleur nog steeds de kleur van de minderbedeelden en dus van de mindere klasse. Het ontwijken van de zon is voor P. dus wel van een iets andere orde.
Toch is het onzinnig. En iedereen die ik ken heeft “uiterlijke” zelfcomplexen, onzekerheden, obsessies, whatever. De meeste hebben er meer schijt aan dan last van, maar het blijft onzinnig. Het feit dat P. misschien een meer legitieme reden heeft voor haar onzekerheid, bewijst dat juist. Het is maar net waar je woont, met wie je omgaat en welke zanger of zangeres een hit heeft. Onzinnig, dus.
Ik ben klein, heb geen kont zoals je wel begrepen zult hebben, wel een bril vanwege beschadigde ogen die ik te nietszeggend vind, ik weeg niet veel, maar het mag wel strakker, God had geen zin meer toen hij bij mijn wenkbrauwen kwam, ik heb lelijke voeten, dikke vingers, striae op mijn heupen en mijn haar is te dun. Maar weet je, ik ben gek op mijn onzinnigheden.
Meestal.
woensdag 5 mei 2010
Daggering goes mainstream
Volgens mij is dit toch wel de eerste commerciële videolip waarin wordt gedaggered. Dat komt van daggering. De droogneukdans uit Jamaica, ook wel Dolk-dans genoemd.
Ja, dames en heren, gewoon een beetje old fashion schuren is niet meer genoeg. Explore your sexual fantasies en laat niets aan de verbeelding over. Bespring die chick en rij die gast. Daggering is now!
Nu maar hopen dat we het allemaal overleven.
Ja, dames en heren, gewoon een beetje old fashion schuren is niet meer genoeg. Explore your sexual fantasies en laat niets aan de verbeelding over. Bespring die chick en rij die gast. Daggering is now!
Nu maar hopen dat we het allemaal overleven.
dinsdag 4 mei 2010
maandag 3 mei 2010
Google's optimalisatie vs Google optimalisatie
Via Twitter werd ik vandaag op deze blogpost gewezen. Het gaat over de optimalisatie van Google met betrekking tot het aanbieden van zoekresultaten en het gevolg daarvan op de ranking van websites. Kort gezegd: Google wordt taalpurist en websites de dupe.
Waar je namelijk eerst nog slim kon inspelen op misspellingen en “nieuwe” spellingen, biedt Google nu alleen de juist gespelde zoekresultaten aan. Ook al zocht je op een misspelling of “nieuwe” spelling (bureau vs buro). Wanneer je als bedrijf daar slim op in hebt gezet, kom je dus bedrogen uit.
Als een schooljuf lijkt Google straffen uit te delen aan de websites die inzetten op spelfouten. Tegelijkertijd leert zij de internetgebruiker correct spellen. Wat op zich een mooie gedachte is. Echter, Google gaat uit van de officiële spelling. Nieuwe spelling, die nog niet als officieel wordt gezien maar wel correct is, ziet zij als spelfout.
Dat is niet alleen oneerlijk. Het is ook jammer. Want het leuke aan SEO is juist het taalspelletje om je taalkundig omhoog te werken. Het zou zonde zijn als Google daar niet de kunst van zou waarderen.
Waar je namelijk eerst nog slim kon inspelen op misspellingen en “nieuwe” spellingen, biedt Google nu alleen de juist gespelde zoekresultaten aan. Ook al zocht je op een misspelling of “nieuwe” spelling (bureau vs buro). Wanneer je als bedrijf daar slim op in hebt gezet, kom je dus bedrogen uit.
Als een schooljuf lijkt Google straffen uit te delen aan de websites die inzetten op spelfouten. Tegelijkertijd leert zij de internetgebruiker correct spellen. Wat op zich een mooie gedachte is. Echter, Google gaat uit van de officiële spelling. Nieuwe spelling, die nog niet als officieel wordt gezien maar wel correct is, ziet zij als spelfout.
Dat is niet alleen oneerlijk. Het is ook jammer. Want het leuke aan SEO is juist het taalspelletje om je taalkundig omhoog te werken. Het zou zonde zijn als Google daar niet de kunst van zou waarderen.
zaterdag 1 mei 2010
Nieuwe video M.I.A
Hmmmm.... de nieuwe video van M.I.A van de eerste single 'Born Free' van haar nieuwe album. Je ziet een razzia van de Amerikanen op roodharigen waarna zij gewelddadig omgebracht worden.
M.I.A heeft in ieder geval de aandacht. Hopelijk zit er een boodschap achter deze niets verhullende video, denk het haast wel. Anders is het gewoon grof. Toch moet je hem zien.
M.I.A heeft in ieder geval de aandacht. Hopelijk zit er een boodschap achter deze niets verhullende video, denk het haast wel. Anders is het gewoon grof. Toch moet je hem zien.
M.I.A, Born Free from ROMAIN-GAVRAS on Vimeo.
dinsdag 27 april 2010
Sunshower
Oke, einde van de week is het lekkere weer alweer voorbij gewaaid, maar tot die tijd baad ik in zondouches met een gouwe ouwe van M.I.A. hmmmmmm......
Why can't there be love
Jeej! Ik heb m! Het nummer van de nieuwe Adidas commercial.
Why can't there be love van Dee Edwards.
En dan hier nog even de commercial. Want ja, die is ook gewoon tof.
Why can't there be love van Dee Edwards.
En dan hier nog even de commercial. Want ja, die is ook gewoon tof.
woensdag 21 april 2010
Kleine honden
Ik hou niet van kleine honden. Het zijn irritante dingen die naast excessief lik-in-je-gezicht-gedrag hun tekortkoming in lengte en voorkomen compenseren met overdreven agressief gekef.
Ik vind ook dat deze creaturen de soortnaam “hond” niet mogen dragen. Een hond is namelijk een beest. Een dier dat je beschermt met een imposant voorkomen. Die jou uitlaat en je het idee geeft dat het andersom is. Met als belangrijkste kenmerk dat een hond op zijn minst met zijn kop boven je knie uitkomt. En ik ben klein, dus als je als hond niet boven mijn knie uitkomt, ben je gewoon een kat die luistert.
MySpace Graphics - Myspace Layouts,Graphics, and Comments!
Mijn mening over deze “honden” (chiwawaas, moetjoes, poetjoes, etc.) deel ik met weinig vriendinnen. Zij vinden het juist ‘schatjes’, ‘poepies’, ‘scheetjes’ en zelfs ‘doepies’ (!!?). Denk je daarbij in dat de toon waarop deze benamingen worden uitgeroepen een sterke gelijkenis heeft met het gekef van die beesten. Wat mijn aversie ertegen alleen maar versterkt. Dus toen J. belde met de vraag of zij en S. een hond zouden kopen, riep ik hard: “NEE!” Niet eens omdat ik wist dat het niet om een hond, maar om een beftekkel ging. Meer vanwege de zorgen, de verantwoordelijkheid en de kosten. Het is net als een kind. Ik wil niet zeggen dat je leven voorbij is, maar je bent wel meer aan huis gekluisterd. En daar moet je maar zin in hebben natuurlijk.
Ondanks mijn oprecht goed bedoelde advies om geen hond te kopen, kwam ik een paar uur later terecht op een babyshower. Van MAC Daddy welteverstaan. Half Puchu, half Maltheser. Vernoemd naar de computer met een pimperige toevoeging om het beestje stoerder te maken dan hij is. Ongeveer 10 centimeter hoog en 20 centimeter lang. Glijend sprong hij rond over het laminaat, terwijl iedereen op hoge toon vol lof en bewondering over hem sprak. “Hallo MAC”, zei ik en gaf hem een aai. En toen nog 1. Ik gaf hem een knuffel, speelde met hem, lachtte om hem en uiteindelijk sprak ik op dezelfde toon net zo enthousiast over hem.
Kleine honden. Ik hou er niet van. Maar MAC is anders. Hij is lief, schattig, een poepie, een scheetje, niet doepig, wel stoer. Ik ga zelfs oppassen als J. en S. op vakantie zijn. Met plezier. Ik hoop alleen dat niemand denkt dat een kleine hond ooit de mijne zou kunnen zijn.
Ik vind ook dat deze creaturen de soortnaam “hond” niet mogen dragen. Een hond is namelijk een beest. Een dier dat je beschermt met een imposant voorkomen. Die jou uitlaat en je het idee geeft dat het andersom is. Met als belangrijkste kenmerk dat een hond op zijn minst met zijn kop boven je knie uitkomt. En ik ben klein, dus als je als hond niet boven mijn knie uitkomt, ben je gewoon een kat die luistert.
MySpace Graphics - Myspace Layouts,Graphics, and Comments!
Mijn mening over deze “honden” (chiwawaas, moetjoes, poetjoes, etc.) deel ik met weinig vriendinnen. Zij vinden het juist ‘schatjes’, ‘poepies’, ‘scheetjes’ en zelfs ‘doepies’ (!!?). Denk je daarbij in dat de toon waarop deze benamingen worden uitgeroepen een sterke gelijkenis heeft met het gekef van die beesten. Wat mijn aversie ertegen alleen maar versterkt. Dus toen J. belde met de vraag of zij en S. een hond zouden kopen, riep ik hard: “NEE!” Niet eens omdat ik wist dat het niet om een hond, maar om een beftekkel ging. Meer vanwege de zorgen, de verantwoordelijkheid en de kosten. Het is net als een kind. Ik wil niet zeggen dat je leven voorbij is, maar je bent wel meer aan huis gekluisterd. En daar moet je maar zin in hebben natuurlijk.
Ondanks mijn oprecht goed bedoelde advies om geen hond te kopen, kwam ik een paar uur later terecht op een babyshower. Van MAC Daddy welteverstaan. Half Puchu, half Maltheser. Vernoemd naar de computer met een pimperige toevoeging om het beestje stoerder te maken dan hij is. Ongeveer 10 centimeter hoog en 20 centimeter lang. Glijend sprong hij rond over het laminaat, terwijl iedereen op hoge toon vol lof en bewondering over hem sprak. “Hallo MAC”, zei ik en gaf hem een aai. En toen nog 1. Ik gaf hem een knuffel, speelde met hem, lachtte om hem en uiteindelijk sprak ik op dezelfde toon net zo enthousiast over hem.
Kleine honden. Ik hou er niet van. Maar MAC is anders. Hij is lief, schattig, een poepie, een scheetje, niet doepig, wel stoer. Ik ga zelfs oppassen als J. en S. op vakantie zijn. Met plezier. Ik hoop alleen dat niemand denkt dat een kleine hond ooit de mijne zou kunnen zijn.
It's a box, It's a bag
It's the clever little bag van Puma.
Puma draagt bij aan een schonere wereld met de nieuwe verpakking van haar schoenen. De tassen worden de deur gewezen, de boxen gaan het raam uit. Daarvoor in de plaats komt een papier- en plasticbesparende verpakking; een boxtas/tasbox/doosbuidel/kartonzak. In ieder geval een slimme manier waarmee iedere puma-wearing-sneaker-freak milieuvriendelijk kan pronken.
(Via KIKS TYO)
Puma draagt bij aan een schonere wereld met de nieuwe verpakking van haar schoenen. De tassen worden de deur gewezen, de boxen gaan het raam uit. Daarvoor in de plaats komt een papier- en plasticbesparende verpakking; een boxtas/tasbox/doosbuidel/kartonzak. In ieder geval een slimme manier waarmee iedere puma-wearing-sneaker-freak milieuvriendelijk kan pronken.
(Via KIKS TYO)
dinsdag 20 april 2010
PS N00b 4-eva!
We moesten oefenen met patterns en brushes. Dat heb ik in ieder geval gedaan. Echter, een pattern/brush van internet downloaden en gebruiken..........snap ik niks van.
Ik heb overigens wel een MacBookPro besteld. Zou me dat dan nog kunnen redden?
Ik heb overigens wel een MacBookPro besteld. Zou me dat dan nog kunnen redden?
donderdag 15 april 2010
zaterdag 10 april 2010
Still a Photoshop n00b
Alweer een paar Photoshoplessen erop zitten. Leuk, leerzaam, maar ondanks mijn aantekeningen lijk ik niks te kunnen onthouden. Elke keer als ik na een paar dagen aan mijn huiswerkopdracht begin, denk ik: "oh ja, waar zat dat ook alweer?" Of: "pfff, hoe moest dat ook alweer?" Of: "hmmm, waar is dat ook alweer voor?" Het eindigt dan altijd in en resultaat dat er in mijn hoofd veel mooier uitzag.
Zo ook het resultaat van de tussentijdse opdracht. We kregen verschillende foto's en een eindresultaat dat we moesten namaken. Ik aan de slag; knippen, lasso, select, deselect en ga zo maar door. Hieronder het resultaat:
En hieronder hoe het had moeten zijn.
De opdracht konden we vrij interpreteren, dus ik had het goed gedaan. Toch was mijn vrije interpretatie ook niet zo bedoeld. Gelukkig kan ik er nog over schrijven.
Zo ook het resultaat van de tussentijdse opdracht. We kregen verschillende foto's en een eindresultaat dat we moesten namaken. Ik aan de slag; knippen, lasso, select, deselect en ga zo maar door. Hieronder het resultaat:
En hieronder hoe het had moeten zijn.
De opdracht konden we vrij interpreteren, dus ik had het goed gedaan. Toch was mijn vrije interpretatie ook niet zo bedoeld. Gelukkig kan ik er nog over schrijven.
Harajuku sneakers!
De Harajuku stylo raakt nooit uit en blijft verrassen. Zo ook de Creep Sta X Ambush Designs van BAPE en Ambush Designs! Felle kleuren, nep haar, luipaardprint, suede, leer of helemaal in wit leer. Harajuku baby! Ik wil ze. Vooral die zwart-witte. En als je een leuke vent bent, neem je de witte.
Kijk voor meer informatie op sneakerfreaker.com
Kijk voor meer informatie op sneakerfreaker.com
vrijdag 9 april 2010
Waving Flag
K'naan, de zanger uit Somalië met hart voor de wereld. Hij won de strijd van Akon voor de officiële FIFA World Cup 2010 song met zijn single “Waving Flags”.
Volgens mij is het uiteindelijk een collabo geworden met David Bisbal en dat heeft een song opgeleverd zoals een officiële song van de World Cup behoord te zijn. Internationaal, levendig en vol emotie.
Give me freedom
Give me fire
Give me reason
Take me higher
When I get older
I will be stronger
They’ll call me freedom
Just like a waving flag
Kijk hier voor de collabo en bekijk hieronder de akoestische versie van het origineel. Die is echt mooi. Now wave your flag!
Volgens mij is het uiteindelijk een collabo geworden met David Bisbal en dat heeft een song opgeleverd zoals een officiële song van de World Cup behoord te zijn. Internationaal, levendig en vol emotie.
Give me freedom
Give me fire
Give me reason
Take me higher
When I get older
I will be stronger
They’ll call me freedom
Just like a waving flag
Kijk hier voor de collabo en bekijk hieronder de akoestische versie van het origineel. Die is echt mooi. Now wave your flag!
woensdag 7 april 2010
Van eBook tot iPad
Hij was er! De iPad. Gisteravond op de Ipan-avond: "Van e-Book tot iPad". Vers opgehaald uit Boston door Marco van a FrogLeap. Zijn collega Bart, die minstens net zo stond te stuiteren van enthousiasme, was niet mee. Hij sloot de langverwachte iPad pas op Schiphol in zijn armen. "Mijn vader is er blij mee", zei Marco. Voor nerds zoals wij, is de iPad blijkbaar meer een hebbedingetje.
Dat meer mensen tot deze conclusie kwamen, bleek al aan het begin van de discussie. De iPad is een exraatje dat goed past tussen je gadgets. Mits je 500 a 600 euro over hebt, natuurlijk. Het lezen op de iPad is ook niet zo prettig. Niet zo prettig als op een e-Reader in ieder geval. De iPad ging vervolgens de zaal door en werd niet meer echt besproken.
Het panel: Erik van e-book.nl, Johan van My BeBook, Gonny van de iPhoneclub en Joris van Sanoma Digital discussieerden onder leiding van Vincent Everts vooral over de toekomst van e-Books, e-Readers en de businessmodellen.
Joris vond dat een nieuwe ontwikkeling niet de ondergang van de oude hoefde te betekenen, Johan benadrukte de voordelen van een BeBook (minder ruimte nodig voor boeken = meer ruimte voor de schoenen van je vriendin), Erik romantiseerde het "boeken-lezen" en allen waren ze het erover eens dat e-books/e-magazines op e-Readers veel interactieve mogelijkheden bieden. Mogelijkheden voor de adverteerder, want of de consument nou echt zit te wachten op een boek vol bewegende plaatjes is nog maar de vraag.
Ik weet in ieder geval dat ik geen behoefte heb aan al die interactieve mogelijkheden op een e-Reader. Ik zou best een iPad willen hebben, als hebbeding, want ook ik ben een nerd. Maar een boek lezen doe ik in een echt boek. Zonder advertenties of bewegende plaatjes. Die verstoren niet alleen het verhaal, maar ook mijn fantasie. Ik wil zelf bedenken hoe de wereld van het boek eruit ziet. Dat is het mooie van een boek lezen. De essentie misschien. In een magazine is het minder storend, maar laat me lekker lezen. Als ik interactiviteit wil, ga ik wel naar de website.
Dat meer mensen tot deze conclusie kwamen, bleek al aan het begin van de discussie. De iPad is een exraatje dat goed past tussen je gadgets. Mits je 500 a 600 euro over hebt, natuurlijk. Het lezen op de iPad is ook niet zo prettig. Niet zo prettig als op een e-Reader in ieder geval. De iPad ging vervolgens de zaal door en werd niet meer echt besproken.
Het panel: Erik van e-book.nl, Johan van My BeBook, Gonny van de iPhoneclub en Joris van Sanoma Digital discussieerden onder leiding van Vincent Everts vooral over de toekomst van e-Books, e-Readers en de businessmodellen.
Joris vond dat een nieuwe ontwikkeling niet de ondergang van de oude hoefde te betekenen, Johan benadrukte de voordelen van een BeBook (minder ruimte nodig voor boeken = meer ruimte voor de schoenen van je vriendin), Erik romantiseerde het "boeken-lezen" en allen waren ze het erover eens dat e-books/e-magazines op e-Readers veel interactieve mogelijkheden bieden. Mogelijkheden voor de adverteerder, want of de consument nou echt zit te wachten op een boek vol bewegende plaatjes is nog maar de vraag.
Ik weet in ieder geval dat ik geen behoefte heb aan al die interactieve mogelijkheden op een e-Reader. Ik zou best een iPad willen hebben, als hebbeding, want ook ik ben een nerd. Maar een boek lezen doe ik in een echt boek. Zonder advertenties of bewegende plaatjes. Die verstoren niet alleen het verhaal, maar ook mijn fantasie. Ik wil zelf bedenken hoe de wereld van het boek eruit ziet. Dat is het mooie van een boek lezen. De essentie misschien. In een magazine is het minder storend, maar laat me lekker lezen. Als ik interactiviteit wil, ga ik wel naar de website.
dinsdag 6 april 2010
iPad Blends
Vanavond ga ik naar Ipan om alles te horen over de iPad. Misschien daarover morgen meer. Je kunt er in ieder geval dit mee:
Logorama
Logo's goin' at it in een Oscarwinnende short animated film.
Logorama from Marc Altshuler - Human Music on Vimeo.
zaterdag 3 april 2010
BLAZE
BLAZE, de internationale streetdance show. De dansshow van de eeuw. 10 dansers, 3 breakers en een MC. Dit weekend in Amsterdam Carre. En ik kan je 1 ding zeggen: BLAZE is Blazin'!
Wat een show, wat een flow. Het blaast, het raast. Vanaf het eerste moment op het puntje van mijn stoel. Het was sick. Alles. Het decor, de muziek, de kleding, de choreografie, de dansers. Echt alles. Ik heb in tijden niet meer zo'n DansShow gezien. Hoodletter D, hoofdletter S.
Ik ga hier geen recensie over schrijven, ik vertrek ook zo naar Texel. Je moet er gewoon heen. Ook als je zelf geen danser bent en/of niet zo van dansvoorstellingen houdt. Ze touren t/m 22 mei in Nederland, dus haal je kaarten hier. En voor welke voorstelling je nog kaarten kan krijgen, maakt niet uit. Al moet je er voor naar Uden (ja, ja, daar staan ze ook)!
En koop ook maar geen retourtje. Je danst moeiteloos naar huis op die adrealine kick die BLAZE je geeft.
Of naar Texel.
Prettig Pasen allemaal!
Wat een show, wat een flow. Het blaast, het raast. Vanaf het eerste moment op het puntje van mijn stoel. Het was sick. Alles. Het decor, de muziek, de kleding, de choreografie, de dansers. Echt alles. Ik heb in tijden niet meer zo'n DansShow gezien. Hoodletter D, hoofdletter S.
Ik ga hier geen recensie over schrijven, ik vertrek ook zo naar Texel. Je moet er gewoon heen. Ook als je zelf geen danser bent en/of niet zo van dansvoorstellingen houdt. Ze touren t/m 22 mei in Nederland, dus haal je kaarten hier. En voor welke voorstelling je nog kaarten kan krijgen, maakt niet uit. Al moet je er voor naar Uden (ja, ja, daar staan ze ook)!
En koop ook maar geen retourtje. Je danst moeiteloos naar huis op die adrealine kick die BLAZE je geeft.
Of naar Texel.
Prettig Pasen allemaal!
dinsdag 30 maart 2010
Hoe voel je je vandaag?
Ik loop over zonnige eilanden en trotseer ruwe stormen
Ik kom in een stad vol kippen, maar ik blijk vegetariër
B. zegt dat het goed komt en loopt weg
Hij verdwijnt in een wereld vol kleuren en geroezemoes
Ik volg hem en kom op een feest
Een feest vol mensen die ik ken,
maar niet van gezicht
Ik kom buiten op het strand en kijk uit over zee
Er zwemmen mensen en ik doe mee
Het onderwaterleven doet me goed
Vrij als een vis beweeg ik me
Totdat ik besef onder water te zijn
Ik raak in paniek, maar ik kom niet boven
Mensen lopen me voorbij
en kijken me afkeurend aan
Ik roep en ik schreeuw, mijn lichaam kolkt
Mijn lijf gutst.
Een bonzend hart, een kloppend hoofd.
Mijn benen als pap, mijn armen stijf.
Oh ja,
ik voel me kut.
Ik kom in een stad vol kippen, maar ik blijk vegetariër
B. zegt dat het goed komt en loopt weg
Hij verdwijnt in een wereld vol kleuren en geroezemoes
Ik volg hem en kom op een feest
Een feest vol mensen die ik ken,
maar niet van gezicht
Ik kom buiten op het strand en kijk uit over zee
Er zwemmen mensen en ik doe mee
Het onderwaterleven doet me goed
Vrij als een vis beweeg ik me
Totdat ik besef onder water te zijn
Ik raak in paniek, maar ik kom niet boven
Mensen lopen me voorbij
en kijken me afkeurend aan
Ik roep en ik schreeuw, mijn lichaam kolkt
Mijn lijf gutst.
Een bonzend hart, een kloppend hoofd.
Mijn benen als pap, mijn armen stijf.
Oh ja,
ik voel me kut.
woensdag 24 maart 2010
Tons of friends
Ok, het nieuwe album van Crookers; tons of friends. Zoals de naam al doet vermoeden staan er heel wat vrienden op. Op elke track "featered" wel een andere artiest. Ik vind eigenlijk niet heel veel van het album. Er is niets wat me stoort en er is niets echt fantastisch. Toch wil ik er iets over schrijven, want je versplilt zeker niet je geld als je 'm downloadt.
De laatste keer dat ik Crookers live zag, was ik ze eerlijk gezegd een beetje zat. Ze hadden een trucje en die kende ik inmiddels. Ik wist zelfs hoe die werkte. Maar toen ik dit nieuwe album van C. kreeg, besloot 'm toch op een gare ochtend in mijn old-school stereo (met cassettespeler!) te stoppen.
Eerste indruk: leuk. Vooral de tracks met Roisin Murphy, RyeRye en Yelle. Ik begon al een dik feestje voor me te zien waar Crookers live het dak eraf blazen. Ik kon ze ook niet betrappen op dat ene trucje, maar een set draaien is ook wat anders dan tracks achter elkaar op een album zetten, natuurlijk. Wat ze overigens goed hebben gedaan, want de sfeer bleef er lekker in.
Nadat ik op repeat drukte, luisterde ik het hele album nog een keer of 3 achter elkaar. Daarbij begonnen vooral de nummers met Kelis en Carrie Wilds steeds beter te klinken en ontdekte ik hier en daar nog meer. Ik kan eigenlijk wel concluderen dat het een prettig album is. En om die a capella versie van Day 'n night moet je gewoon heel hard lachen.
De laatste keer dat ik Crookers live zag, was ik ze eerlijk gezegd een beetje zat. Ze hadden een trucje en die kende ik inmiddels. Ik wist zelfs hoe die werkte. Maar toen ik dit nieuwe album van C. kreeg, besloot 'm toch op een gare ochtend in mijn old-school stereo (met cassettespeler!) te stoppen.
Eerste indruk: leuk. Vooral de tracks met Roisin Murphy, RyeRye en Yelle. Ik begon al een dik feestje voor me te zien waar Crookers live het dak eraf blazen. Ik kon ze ook niet betrappen op dat ene trucje, maar een set draaien is ook wat anders dan tracks achter elkaar op een album zetten, natuurlijk. Wat ze overigens goed hebben gedaan, want de sfeer bleef er lekker in.
Nadat ik op repeat drukte, luisterde ik het hele album nog een keer of 3 achter elkaar. Daarbij begonnen vooral de nummers met Kelis en Carrie Wilds steeds beter te klinken en ontdekte ik hier en daar nog meer. Ik kan eigenlijk wel concluderen dat het een prettig album is. En om die a capella versie van Day 'n night moet je gewoon heel hard lachen.
maandag 22 maart 2010
New Dorks!
Iedereen die zichzelf en zijn business online aan het profileren is, moet dit zien. Hilarisch.
zondag 21 maart 2010
PS Huiswerk: StarStroke
Een sterrenhemel wordt vaak gezien als iets moois, maar voor mijn Photoshop huiswerkopdracht werd ik geïnspireerd door The Fourth Kind.
Niet meteen beginnen met lachen, kritiek leveren en met je hoofd te schudden. Hiermee begint wel mijn weg naar Photoshop-heroïsme. Ook al blijkt hieruit dat ik nog een lange weg te gaan heb, het is een mijlpaal. Geen mooie, maar het is er wel 1.
En trouwens, een alien abduction is ook niet mooi. Ik hoop op een 5.
Niet meteen beginnen met lachen, kritiek leveren en met je hoofd te schudden. Hiermee begint wel mijn weg naar Photoshop-heroïsme. Ook al blijkt hieruit dat ik nog een lange weg te gaan heb, het is een mijlpaal. Geen mooie, maar het is er wel 1.
En trouwens, een alien abduction is ook niet mooi. Ik hoop op een 5.
NON Records is fijn!
Echt fijn.
Vrijdag presenteerde Klinch in de Melkweg NON Night. Het coming-out feestje van NON Records, een nieuw platenlabel uit Amsterdam met een liefde voor electro en een missie om het "live element van electronische muziek naar de voorgrond te brengen." Dat las ik hier tenminste. Het is ze in ieder geval gelukt om een fijn feestje met een goede sfeer neer te zetten. En daar horen uiteraard fijne electro klanken bij.
De klanken kwamen van Zombie Nation, Orgue Electronique, en van NON's eigen Palmbomen, The Benelux en Bear. Nu al grote namen en anders komt dat nog wel. Ik ben geen afgestudeerde muziekexpert, maar wel een echte muziekliefhebber en ik heb er vertrouwen in. En als je na een jaar al een feestje met je eigen artiesten voor Klinch hebt: respect.
C. (vriendin en partypartner) drong al een tijdje aan dat ik de MySpace van Palmbomen eens moest bezoeken. En het was inderdaad fijne muziek. Interview in Vice erachteraan: "...korte stukjes muziek die me een fijn gevoel geven, en een tropisch gevoel..." Dat weet hij wel over te brengen. Zijn fijne tropische gevoel met allerfijnst electronische fijnheid doen mij wanen in een tropisch paradijs.
Plaatje via nonrecords.net
Het was dus wel een beetje jammer dat hij al geweest was toen we aankwamen. Het deed echter niets af aan onze feeststemming, want er hing een goede sfeer en Orgue Electronique draaide. Hier en daar wat mixfoutjes, maar de staande recepties die zich over de zaal hadden verspreid, begonnen licht deinend in beweging te komen. We bestelden bier en een wodka 7-up, en voegden ons bij de hardst deinende receptie.
Naarmate de electro beter werd, werd de sfeer steeds uitbundiger. Het werd zelfs wat onstuimig toen The Benelux op het podium verscheen. Electronische muziek. En dan heb ik het over muziek zoals het hoort; met instrumenten. Trompetje d'r bij. Hier was wel over nagedacht. Resultaat: een kolkende feestmassa toen Zombie Nation achter de draaitafel verscheen. En we bleven kolken.
Hoewel best een aantal mensen besloten het feestje vroegtijdig te verlaten, gingen we samen met de andere feestblijvers uit ons dak op de gemixte hitjes van Bear. Een fijne afsluiter van een fijn feestje.
Conclusie: een goede sfeer, goede muziek en een afwisselende programmering. NON Records heeft het na een jaar al voor elkaar. Een platenlabel met veelbelovende artiesten en de liefde voor een fijn feestje. Fijn.
Vrijdag presenteerde Klinch in de Melkweg NON Night. Het coming-out feestje van NON Records, een nieuw platenlabel uit Amsterdam met een liefde voor electro en een missie om het "live element van electronische muziek naar de voorgrond te brengen." Dat las ik hier tenminste. Het is ze in ieder geval gelukt om een fijn feestje met een goede sfeer neer te zetten. En daar horen uiteraard fijne electro klanken bij.
De klanken kwamen van Zombie Nation, Orgue Electronique, en van NON's eigen Palmbomen, The Benelux en Bear. Nu al grote namen en anders komt dat nog wel. Ik ben geen afgestudeerde muziekexpert, maar wel een echte muziekliefhebber en ik heb er vertrouwen in. En als je na een jaar al een feestje met je eigen artiesten voor Klinch hebt: respect.
C. (vriendin en partypartner) drong al een tijdje aan dat ik de MySpace van Palmbomen eens moest bezoeken. En het was inderdaad fijne muziek. Interview in Vice erachteraan: "...korte stukjes muziek die me een fijn gevoel geven, en een tropisch gevoel..." Dat weet hij wel over te brengen. Zijn fijne tropische gevoel met allerfijnst electronische fijnheid doen mij wanen in een tropisch paradijs.
Plaatje via nonrecords.net
Het was dus wel een beetje jammer dat hij al geweest was toen we aankwamen. Het deed echter niets af aan onze feeststemming, want er hing een goede sfeer en Orgue Electronique draaide. Hier en daar wat mixfoutjes, maar de staande recepties die zich over de zaal hadden verspreid, begonnen licht deinend in beweging te komen. We bestelden bier en een wodka 7-up, en voegden ons bij de hardst deinende receptie.
Naarmate de electro beter werd, werd de sfeer steeds uitbundiger. Het werd zelfs wat onstuimig toen The Benelux op het podium verscheen. Electronische muziek. En dan heb ik het over muziek zoals het hoort; met instrumenten. Trompetje d'r bij. Hier was wel over nagedacht. Resultaat: een kolkende feestmassa toen Zombie Nation achter de draaitafel verscheen. En we bleven kolken.
Hoewel best een aantal mensen besloten het feestje vroegtijdig te verlaten, gingen we samen met de andere feestblijvers uit ons dak op de gemixte hitjes van Bear. Een fijne afsluiter van een fijn feestje.
Conclusie: een goede sfeer, goede muziek en een afwisselende programmering. NON Records heeft het na een jaar al voor elkaar. Een platenlabel met veelbelovende artiesten en de liefde voor een fijn feestje. Fijn.
Ik ben een programnerd
Toen ik vanochtend weer eens even ging kijken hoe het hier was, zag ik dat de filmpjes hieronder ineens de tabellen overschreden. Oeps.....wat te doen? Ergens de afmetingen veranderen, maar hoe en waar? Collega en frontendking L. maar even op msn aangesproken. "Mag ik je wat vragen?"
Hij reageerde eerst met: "Afmetingen veranderen is zeker te simpel." Ja, dat had ik ook al bedacht. Dat hij dit niet van mij verwacht had, begrijp ik wel. Ik doe teksten, geen techniek. "Maar waar?", typte ik. In de embedcode staat width en height, wist L. en hij wist ook meteen dat ik maximaal 410 in de breedte had. Kijk, en daarom heb ik dus L. nodig. Hij ziet dat gewoon.
Maar de lengte moet wel in verhouding zijn natuurlijk. Dus ik deelde de huidge breedte door de huidige lengte, kwam afgerond op 1.25, vermenigvuldigde 410 met dit getal en voila: 328. Op dat moment kreeg ik van L. hetzelfde getal door. Ha! Dat had ik zojuist helemaal zelf uitgerekend.
Het wilde daarna toch niet helemaal lukken, want ik moest de afmetingen op 2 plaatsen veranderen. Ook dat wist L. mij te vertellen. En nu is alles weer in orde. Je hoeft dus ook niet meer te dubbel klikken op de filmpjes. Gelukkig. Met een beetje hulp ben ik misschien toch wel een programnerd.
Hij reageerde eerst met: "Afmetingen veranderen is zeker te simpel." Ja, dat had ik ook al bedacht. Dat hij dit niet van mij verwacht had, begrijp ik wel. Ik doe teksten, geen techniek. "Maar waar?", typte ik. In de embedcode staat width en height, wist L. en hij wist ook meteen dat ik maximaal 410 in de breedte had. Kijk, en daarom heb ik dus L. nodig. Hij ziet dat gewoon.
Maar de lengte moet wel in verhouding zijn natuurlijk. Dus ik deelde de huidge breedte door de huidige lengte, kwam afgerond op 1.25, vermenigvuldigde 410 met dit getal en voila: 328. Op dat moment kreeg ik van L. hetzelfde getal door. Ha! Dat had ik zojuist helemaal zelf uitgerekend.
Het wilde daarna toch niet helemaal lukken, want ik moest de afmetingen op 2 plaatsen veranderen. Ook dat wist L. mij te vertellen. En nu is alles weer in orde. Je hoeft dus ook niet meer te dubbel klikken op de filmpjes. Gelukkig. Met een beetje hulp ben ik misschien toch wel een programnerd.
vrijdag 19 maart 2010
Stylo! Kijken! Nu!
Three is a charm. En als je het dan hebt over stylo, dope video's, een 9 minuten lange video/clip/film, dan moet je deze ook zien. De laatste uit de serie: "Non.vet's favourite video's of today"
Gorillaz - Stylo! (met Bruce Willis)
(en ja, ook weer even dubbel klikken)
Gorillaz - Stylo! (met Bruce Willis)
(en ja, ook weer even dubbel klikken)
donderdag 18 maart 2010
Als je ff 10 minuten hebt....
Dan moet je dit even zien: Lady Gaga & Beyonce a jail a telephone and some real hotness
Want tja, als we dan toch bezig zijn om youtube te bloggen.
(ff dubbel klikken anders zie je m niet in volle breedte. Ben toch zeker geen programnerd!)
Want tja, als we dan toch bezig zijn om youtube te bloggen.
(ff dubbel klikken anders zie je m niet in volle breedte. Ben toch zeker geen programnerd!)
Dope video
Ik wilde het eigenlijk niet doen. En ik houd ook niet zo van het woord "dope". Toch moet ik de video hierop zetten. Ik vind de stylo/de stijl/ de vibe/ de sfeer/ de zebra/ alles gewoon.......dope..
(ff dubbel klikken anders zie je m niet in volle breedte. Ben toch zeker geen programnerd!)
(ff dubbel klikken anders zie je m niet in volle breedte. Ben toch zeker geen programnerd!)
Op Photoshoples (deel 2)
De les is een half uurtje verhuisd naar 8 uur. Waarom weet ik niet, maar dat maakt niet uit. J. doet aan het South Beach dieet. Waarom weet ik, maar ik snap het niet. Gevolg was in ieder geval dat ze door honger en hunkering lichtelijk geïrriteerd werd toen ik nog even een peuk wilde roken. Maar 5 minuten later begonnen we vol enthousiasme aan les 2: foto bewerken.
Iedereen was aanwezig. S. en ik deelden een laptop en de andere chicksters volgden via Skype. We begonnen met de vraag: Wat zijn pixels? “Die vierkantjes…?” zeiden we twijfelend. En dat klopte! Waren we toch geen Total N00bs. Vervolgens leerden we wat de juiste resoluties zijn voor web en voor print, dat RGB webkleuren zijn en CMYK drukkleuren.
Toen een korte uitleg over de verschillende bestandssoorten:
- BMP is plat, te vergelijken met een Paintbestand,
- Gif slaat de boel op als pixels met een lelijk gevolg, hoewel het wel veel gebruikt wordt voor simpele animaties zoals smilies.
- EPS is voor drukwerk, “voor als je het heel mooi wilt drukken”, zo slaat Illustrator het vaak vanzelf op als EPS.
- Jpeg is de meest gangbare soort. Maakt van een Psbestand een compressed photosize wat betekent dat alles geminimaliseerd wordt.
- PNG is van oorsprong een Mac formaat en alles wordt geoptimaliseerd voor een klein formaat en transparante lagen worden behouden…
…..Snappie?
En toen kwam het leuke van de les: zelf doen! Met door J, uitgekozen afbeeldingen leerden we transformen, skewen, rotaten, warpen, flippen, distorten en content aware scalen. Maar daar moesten we niet helemaal op los gaan, want, zei J.: “een mens kan dikker worden!”
Over op een andere foto waar we verder gingen met automatische correcties, bijvoorbeeld als je niet tevreden bent met de kleur van je gezicht. Maar: “Wil niet zeggen dat je er meteen uitziet alsof je een maand op Aruba bent geweest.”
Over op brightness “Let op fluorescerende kleding”, richting kleuren levels, channels, layers, curves, gradient, exposure en hue/saturation. Dat laatste is het veranderen van bepaalde kleurgebieden. Fantastisch!
En toen het echte werk. Uitsnijden met de Magic Lasso, plakken in een andere afbeelding en….spelen maar! Color burn, blending options, Bevel and Emboss, color overlay, stroke, bladiebladiebla. S. en ik gingen los. “I feel like God” schreef ik in m’n notitieblokje.
De les liep weer uit, deze keer niet vanwege de overvloed aan vragen van mijn kant. Hoewel ik wel blij was dat iemand ze stelde. Ik heb nu al zin in mijn huiswerk: een evenwichtige collage van 1024 x 768 pixels met minimaal 5 verschillende lagen.
Daarover meer de volgende keer.
Iedereen was aanwezig. S. en ik deelden een laptop en de andere chicksters volgden via Skype. We begonnen met de vraag: Wat zijn pixels? “Die vierkantjes…?” zeiden we twijfelend. En dat klopte! Waren we toch geen Total N00bs. Vervolgens leerden we wat de juiste resoluties zijn voor web en voor print, dat RGB webkleuren zijn en CMYK drukkleuren.
Toen een korte uitleg over de verschillende bestandssoorten:
- BMP is plat, te vergelijken met een Paintbestand,
- Gif slaat de boel op als pixels met een lelijk gevolg, hoewel het wel veel gebruikt wordt voor simpele animaties zoals smilies.
- EPS is voor drukwerk, “voor als je het heel mooi wilt drukken”, zo slaat Illustrator het vaak vanzelf op als EPS.
- Jpeg is de meest gangbare soort. Maakt van een Psbestand een compressed photosize wat betekent dat alles geminimaliseerd wordt.
- PNG is van oorsprong een Mac formaat en alles wordt geoptimaliseerd voor een klein formaat en transparante lagen worden behouden…
…..Snappie?
En toen kwam het leuke van de les: zelf doen! Met door J, uitgekozen afbeeldingen leerden we transformen, skewen, rotaten, warpen, flippen, distorten en content aware scalen. Maar daar moesten we niet helemaal op los gaan, want, zei J.: “een mens kan dikker worden!”
Over op een andere foto waar we verder gingen met automatische correcties, bijvoorbeeld als je niet tevreden bent met de kleur van je gezicht. Maar: “Wil niet zeggen dat je er meteen uitziet alsof je een maand op Aruba bent geweest.”
Over op brightness “Let op fluorescerende kleding”, richting kleuren levels, channels, layers, curves, gradient, exposure en hue/saturation. Dat laatste is het veranderen van bepaalde kleurgebieden. Fantastisch!
En toen het echte werk. Uitsnijden met de Magic Lasso, plakken in een andere afbeelding en….spelen maar! Color burn, blending options, Bevel and Emboss, color overlay, stroke, bladiebladiebla. S. en ik gingen los. “I feel like God” schreef ik in m’n notitieblokje.
De les liep weer uit, deze keer niet vanwege de overvloed aan vragen van mijn kant. Hoewel ik wel blij was dat iemand ze stelde. Ik heb nu al zin in mijn huiswerk: een evenwichtige collage van 1024 x 768 pixels met minimaal 5 verschillende lagen.
Daarover meer de volgende keer.
woensdag 3 maart 2010
Op Photoshoples (deel 1)
Ik heb niet de ambitie om designer te worden. Daar heb ik noch het talent noch de aanleg voor. Toch heeft mijn geest al een tijdje een wanhopige behoefte aan photoshop-vaardigheden. Het is namelijk best frustrerend als je je eigen creatieve opwellingen niet tot uitbeelding kunt brengen. Al is het maar in grote lijnen. Als non.designer.
Gelukkig ken ik een aantal "photoshopperige" zielen. En nog veel gelukkiger: eentje wilde mij wel photoshoples geven, namelijk; J., baasbitch van Interactive Xperience en succesvol freelancer. En zoals met alle goede ideeën, wilden er meer mee doen. Twee meer.
Het plan werd:
- elke dinsdag van half 8 tot half 9 een uurtje 'shoppen'
- kosten: 1 euro.
Aangezien de andere twee deelnemers, J. en ik er gezamenlijk een vriendschappelijke relatie op na houden, had ik niet verwacht dat er enige structuur in de lessen zou zitten, maar niets was minder waar.
De eerste les bestond uit Griekse delicatessen en daarna serieus aan de slag. Met een heuse keynote als introductie en een leerplan voor de komende 8 weken.
Les 1: Know your basic workspace. Een interessante les waar ik alle informatie kreeg over de versleeptool, de selecttool, wat feather doet, hoe je de magnetic lasso en magnetic wand tool gebruikt, wat tolerance betekent, wat quick magic is en hoe je de eye drop tool gebruikt. De andere functionaliteiten leren we 'along the way'.
Mijn verbazing over de onverwachte lesstructuur vergrootte mijn enthousiasme wat resulteerde in een lading vragen over iedere knop. Ja, ik was dat overijverige meisje voorin de klas. Die overigens helemaal leeg was, want er geldt verder geen aanwezigheidsplicht ofzo. Het liep dus wat uit, maar ik heb als Photoshop N00b de eerste stappen gezet naar Photoshop heroïsme . Want zo heet de cursus; Van Photoshop N00b naar Photshop HELD. Met een echte presentatie van mijn werk als afsluiting.
Complimenten voor J. Ik zal opletten en opschrijven, want dat blijft natuurlijk wel mijn ding.
P.S. Wees niet verbaasd als dit blog verandert in een websiteblog met een nieuw dik logo. Non.vet gaat namelijk de wereld veroveren en daar hoort een nieuw jasje bij.
Gelukkig ken ik een aantal "photoshopperige" zielen. En nog veel gelukkiger: eentje wilde mij wel photoshoples geven, namelijk; J., baasbitch van Interactive Xperience en succesvol freelancer. En zoals met alle goede ideeën, wilden er meer mee doen. Twee meer.
Het plan werd:
- elke dinsdag van half 8 tot half 9 een uurtje 'shoppen'
- kosten: 1 euro.
Aangezien de andere twee deelnemers, J. en ik er gezamenlijk een vriendschappelijke relatie op na houden, had ik niet verwacht dat er enige structuur in de lessen zou zitten, maar niets was minder waar.
De eerste les bestond uit Griekse delicatessen en daarna serieus aan de slag. Met een heuse keynote als introductie en een leerplan voor de komende 8 weken.
Les 1: Know your basic workspace. Een interessante les waar ik alle informatie kreeg over de versleeptool, de selecttool, wat feather doet, hoe je de magnetic lasso en magnetic wand tool gebruikt, wat tolerance betekent, wat quick magic is en hoe je de eye drop tool gebruikt. De andere functionaliteiten leren we 'along the way'.
Mijn verbazing over de onverwachte lesstructuur vergrootte mijn enthousiasme wat resulteerde in een lading vragen over iedere knop. Ja, ik was dat overijverige meisje voorin de klas. Die overigens helemaal leeg was, want er geldt verder geen aanwezigheidsplicht ofzo. Het liep dus wat uit, maar ik heb als Photoshop N00b de eerste stappen gezet naar Photoshop heroïsme . Want zo heet de cursus; Van Photoshop N00b naar Photshop HELD. Met een echte presentatie van mijn werk als afsluiting.
Complimenten voor J. Ik zal opletten en opschrijven, want dat blijft natuurlijk wel mijn ding.
P.S. Wees niet verbaasd als dit blog verandert in een websiteblog met een nieuw dik logo. Non.vet gaat namelijk de wereld veroveren en daar hoort een nieuw jasje bij.
dinsdag 2 maart 2010
The Baseballs
Put your petticoat on en fix je kuif! Digger, Sam en Basti zijn de boys van The Baseballs en swingen de pan uit. Ze komen uit Duitsland en maken nu al zeker een jaar hippe hits nog meer 'nu' met de rock 'n roll sound van the sixties.
Begin 2009 braken ze onder andere in Duitsland en Finland door met hun versie van Umbrella. En in datzelfde jaar kwamen ze met Strike, hun debuutalbum met daarop nog meer rock 'n roll hits van nu en toen. Zoals Hot ’n Cold (Kate Perry), Don’t cha (Pussycat Dolls) The Look (Roxette) en Bleeding Love (Leona Lewis).
Ik vind het leuk. Ze toveren een glimlach op mijn gezicht als ik hoor hoe ze elk nummer naar eigen interpretatie een rock ‘n roll sound geven. Puur. Uitgekleed. Swingend. Lekker. Now let’s watch the Fonz check his hair.
Begin 2009 braken ze onder andere in Duitsland en Finland door met hun versie van Umbrella. En in datzelfde jaar kwamen ze met Strike, hun debuutalbum met daarop nog meer rock 'n roll hits van nu en toen. Zoals Hot ’n Cold (Kate Perry), Don’t cha (Pussycat Dolls) The Look (Roxette) en Bleeding Love (Leona Lewis).
Ik vind het leuk. Ze toveren een glimlach op mijn gezicht als ik hoor hoe ze elk nummer naar eigen interpretatie een rock ‘n roll sound geven. Puur. Uitgekleed. Swingend. Lekker. Now let’s watch the Fonz check his hair.
vrijdag 26 februari 2010
Je deteste toi Mode je t'aime
Hoewel zij mij altijd inspireert en helpt bij wat ik zou moeten dragen: zeker heftige shoulder pats, nu even geen bloemenprints, probeer hoog getailleerde kokerrokjes, altijd een verwoeste jeans, soms een black jeans, misschien een harembroek en eventueel ook enkellaarsjes, is Mode niet mijn meest betrouwbare vriendin. Eigenlijk is ze een bitch, want door al die mooie en bijzondere creaties die zij mij laat zien, verlies ik letterlijk het zicht op vader Banksaldo. En zij heeft daar schijt aan.
Je zou zeggen dat een vriendin je probeert te behoeden voor kredietcrisissen die veroorzaakt worden door hebzucht. Maar zo zit zij niet in elkaar. La Mode. Zij houdt mij juist hongerig naar meer, en als ik meer heb, dan zegt ze dat 'minder' back in style is. Waarna zij stilzwijgend verwacht dat ik mijn garderobe ga aanpassen.
Blind door al die modische modieusheid, tastte ik dan meestal naar vader Banksaldo. Wetende dat die echt te rood was om welk stukje stof de mode dan ook te kopen. En hoewel mijn vriendin Gezond Verstand mij dan vertelde dat ik de juiste beslissing nam om mij te beperken tot kwijlend fantaseren, voelde ik me toch altijd beperkt. Beperkt door mijn maandelijks terugkerende kredietcrisis die toch echt niet altijd werd en wordt veroorzaakt door Mode. (Meestal door frennemie Schijt Aan Vader Banksaldo, maar dat terzijde)
Omdat ik mij niet graag beperkt voel, ik Gezond Verstand wel beschouw als betrouwbare vriendin en vader Banksaldo niet al te rood wil zien aanlopen, besloot ik een tijdje geleden wat afstand te nemen van Mode. Je weet wel, minder afspreken enzo. Geen bladen meer waar zij in stond, geen sites meer waar zij ook was, kortom, de relatie beperken tot toevallige ontmoetingen.
Totdat ik samen met mijn verslavende vriendin Marlboro bij de tijdschriften stond en haar weer zag staan. Mode. Een toevallige ontmoeting, ze had me gemist en ik haar. We dronken koffie en ik nam haar mee naar huis. Ze vertelde honderduit en inspireerde mij zoals alleen zij dat kan. Toen ze uitgepraat was, keek ik haar aan en zei: "Misschien moeten we elkaar weer vaker zien." "Ja", antwoordde ze, "want die stoere boots zijn eigenlijk wel een must-have". De bitch.
Je zou zeggen dat een vriendin je probeert te behoeden voor kredietcrisissen die veroorzaakt worden door hebzucht. Maar zo zit zij niet in elkaar. La Mode. Zij houdt mij juist hongerig naar meer, en als ik meer heb, dan zegt ze dat 'minder' back in style is. Waarna zij stilzwijgend verwacht dat ik mijn garderobe ga aanpassen.
Blind door al die modische modieusheid, tastte ik dan meestal naar vader Banksaldo. Wetende dat die echt te rood was om welk stukje stof de mode dan ook te kopen. En hoewel mijn vriendin Gezond Verstand mij dan vertelde dat ik de juiste beslissing nam om mij te beperken tot kwijlend fantaseren, voelde ik me toch altijd beperkt. Beperkt door mijn maandelijks terugkerende kredietcrisis die toch echt niet altijd werd en wordt veroorzaakt door Mode. (Meestal door frennemie Schijt Aan Vader Banksaldo, maar dat terzijde)
Omdat ik mij niet graag beperkt voel, ik Gezond Verstand wel beschouw als betrouwbare vriendin en vader Banksaldo niet al te rood wil zien aanlopen, besloot ik een tijdje geleden wat afstand te nemen van Mode. Je weet wel, minder afspreken enzo. Geen bladen meer waar zij in stond, geen sites meer waar zij ook was, kortom, de relatie beperken tot toevallige ontmoetingen.
Totdat ik samen met mijn verslavende vriendin Marlboro bij de tijdschriften stond en haar weer zag staan. Mode. Een toevallige ontmoeting, ze had me gemist en ik haar. We dronken koffie en ik nam haar mee naar huis. Ze vertelde honderduit en inspireerde mij zoals alleen zij dat kan. Toen ze uitgepraat was, keek ik haar aan en zei: "Misschien moeten we elkaar weer vaker zien." "Ja", antwoordde ze, "want die stoere boots zijn eigenlijk wel een must-have". De bitch.
donderdag 25 februari 2010
Perfect omdat het nergens over gaat
Als je de titel "copywriter" en/of de naam dat je "goed kan schrijven" hebt, wil je nog wel nog wel eens vergeten dat je het altijd hebt gedaan en er altijd veel plezier aan beleeft. Aan schrijven.
In mijn geval vind ik het steeds moeilijker om iets zomaar op te schrijven, omdat men nu van mij verwacht dat het goed is. Perfect. Proza van kwaliteit. Poezie. Met een opbouw, structuur, achterliggende gedachte, misschien zelfs een concept. En dan lukt het niet altijd; een leuke tekst schrijven omdat ik het leuk vind. Om onzeker van te worden.
Totdat ik zojuist wat stukjes tegenkwam die ik een tijdje geleden heb geschreven. In een opwelling, als probeersel of gewoon om mijn gevoelens te uiten. Het zijn geen perfecte teksten. Maar op een bepaalde manier wel 'goeie' proza te noemen en zeker poezie. Daarom hieronder een stukje dat ik in een baldadige bui heb getyped. Waarschijnlijk met het doel anderen te motiveren om zich niet te laten beperken door schrijfregels, maar gewoon te schrijven wat ze leuk vinden. Wat was ik toch wijs. When proza meets poezie. Perfect om niks.
Omdat ik het zeg
Moest wat meer een mening hebben, geven en deze delen met mijn omgeving. Ik zou mezelf niet zijn als ik daar niet een beetje sarcastisch op zou reageren. Dus dat doe ik nu. Ik ga er een dingetje van proberen te maken en jij bent uitgenodigd om ook je ongezouten mening te geven over niets. Ikzelf ben niet eens zo heel erg geïnteresseerd in mijn eigen mening, maar wellicht vind jij het wel vermakelijk om te lezen. Hetzelfde geldt voor jou.
De regels:
Schrijf in alle vrijheid over niets
Zonder voorop vastgestelde structuur
Zonder kernboodschap
Zonder conclusie of actie
Het moet wel een beetje lekker lopen
Hier is mijn begin:
Je hebt waarschijnlijk al gemerkt dat ik me niet houd aan de “vermijd lange zinnen-regel”, dus het kan zijn dat je nog wel meer van die lange zinnen gaat lezen. Komen er nog meer waarschuwingen om het lezen van deze post zo onaantrekkelijk mogelijk te maken?”, hoor ik je vragen. Mijn korte antwoord op jouw lange vraag: misschien.
Tja, waar heb ik allemaal een mening over. Ik luister nu naar A tribe called quest. Iedereen die dit niet kent, ken ik niet. Golfen vind ik niks. Eerlijk gezegd vind ik het een ouwe lullen sport voor mensen die zich gewoon graag verheven voelen boven wat zij noemen: het plebs. Toch ga ik om met mensen die golfen en daar plezier aan beleven, maar ik behoor ook niet tot het plebs natuurlijk.
Ik heb zin in de zomer. De zomer is fijn, spreek dat maar eens tegen! De paus is trouwens een fucking idioot! Stomme domme lelijke ouwe sexueel gefrustreerde zelfverrijkende pedo! Ik zeg lekker niets over de kredietcrisis.
7-up is lekker. Weet je nog: FidoDido? Ik had een t-shirt van hem. Of althans, mijn broer. En toen Fido-hype al was uitgestorven, was mijn broer uit dat t-shirt gegroeid en kreeg ik hem. Heb het altijd met veel plezier gedragen. Fido raakt nooit uit!
Weet je wat het nare van nagellak is? Het bladert te langzaam van je nagel af. Moet je toch die zooi van een aceton gebruiken. Is uitgevonden voor het geval dat nagellak niet al slecht genoeg was voor je nagels. Hebben jullie trouwens Slumdug Millionaire al gezien? Moet je zien, is echt de beste film sinds tijden. Veel mensen hebben tegenwoordig een bril. Jou ook opgevallen? Bril is hip, dus als je nu nerd bent, ben je gewoon de tofste! Ik als bril ben niet tof of hip. Hoewel bril hip is geworden omdat ik er eentje moest.
Wil je mijn mening horen over recyclen? Nee? OK.
Schrijven is echt leuk. Kan het niet iedereen aanraden, want niet iedereen kan het. Ik ook niet, maar ik denk van wel. Daar ga ik carrière in maken.
Wie heeft trouwens verzonnen dat we allemaal carrière moeten maken? En wat is dat trouwens? Is dat goed worden in iets dat je eigenlijk helemaal niet leuk vind of is dat goed zijn in iets dat je leuk vindt? Het is beide, maar denk er maar eens over na. Ik kan goed taarten bakken. Dat is leuk.
Ik had gister trouwens kramp in mijn pink. Heel raar. Als ik zou twitteren, had ik dat gedaan. Dat bedoel ik niet positief. Twitteren is voor mensen die zichzelf zo belangrijk vinden dat ze denken dat alles wat ze meemaken interessant is. Al die sites waar je jezelf zo lekker kunt profileren zijn stom. De profielfoto is mooier dan de waarheid en de andere foto’s, zorgvuldig gefilterd op onderkinnen, vetrandjes, gele tanden, haar en rechtuit kijken, zijn er om te laten zien hoe leuk het wel niet was. Dat is helemaal niet leuk. Was het niet veel leuker toen niemand meer recht door zijn ogen kon kijken? Dat bedoel ik dus.
In mijn geval vind ik het steeds moeilijker om iets zomaar op te schrijven, omdat men nu van mij verwacht dat het goed is. Perfect. Proza van kwaliteit. Poezie. Met een opbouw, structuur, achterliggende gedachte, misschien zelfs een concept. En dan lukt het niet altijd; een leuke tekst schrijven omdat ik het leuk vind. Om onzeker van te worden.
Totdat ik zojuist wat stukjes tegenkwam die ik een tijdje geleden heb geschreven. In een opwelling, als probeersel of gewoon om mijn gevoelens te uiten. Het zijn geen perfecte teksten. Maar op een bepaalde manier wel 'goeie' proza te noemen en zeker poezie. Daarom hieronder een stukje dat ik in een baldadige bui heb getyped. Waarschijnlijk met het doel anderen te motiveren om zich niet te laten beperken door schrijfregels, maar gewoon te schrijven wat ze leuk vinden. Wat was ik toch wijs. When proza meets poezie. Perfect om niks.
Omdat ik het zeg
Moest wat meer een mening hebben, geven en deze delen met mijn omgeving. Ik zou mezelf niet zijn als ik daar niet een beetje sarcastisch op zou reageren. Dus dat doe ik nu. Ik ga er een dingetje van proberen te maken en jij bent uitgenodigd om ook je ongezouten mening te geven over niets. Ikzelf ben niet eens zo heel erg geïnteresseerd in mijn eigen mening, maar wellicht vind jij het wel vermakelijk om te lezen. Hetzelfde geldt voor jou.
De regels:
Schrijf in alle vrijheid over niets
Zonder voorop vastgestelde structuur
Zonder kernboodschap
Zonder conclusie of actie
Het moet wel een beetje lekker lopen
Hier is mijn begin:
Je hebt waarschijnlijk al gemerkt dat ik me niet houd aan de “vermijd lange zinnen-regel”, dus het kan zijn dat je nog wel meer van die lange zinnen gaat lezen. Komen er nog meer waarschuwingen om het lezen van deze post zo onaantrekkelijk mogelijk te maken?”, hoor ik je vragen. Mijn korte antwoord op jouw lange vraag: misschien.
Tja, waar heb ik allemaal een mening over. Ik luister nu naar A tribe called quest. Iedereen die dit niet kent, ken ik niet. Golfen vind ik niks. Eerlijk gezegd vind ik het een ouwe lullen sport voor mensen die zich gewoon graag verheven voelen boven wat zij noemen: het plebs. Toch ga ik om met mensen die golfen en daar plezier aan beleven, maar ik behoor ook niet tot het plebs natuurlijk.
Ik heb zin in de zomer. De zomer is fijn, spreek dat maar eens tegen! De paus is trouwens een fucking idioot! Stomme domme lelijke ouwe sexueel gefrustreerde zelfverrijkende pedo! Ik zeg lekker niets over de kredietcrisis.
7-up is lekker. Weet je nog: FidoDido? Ik had een t-shirt van hem. Of althans, mijn broer. En toen Fido-hype al was uitgestorven, was mijn broer uit dat t-shirt gegroeid en kreeg ik hem. Heb het altijd met veel plezier gedragen. Fido raakt nooit uit!
Weet je wat het nare van nagellak is? Het bladert te langzaam van je nagel af. Moet je toch die zooi van een aceton gebruiken. Is uitgevonden voor het geval dat nagellak niet al slecht genoeg was voor je nagels. Hebben jullie trouwens Slumdug Millionaire al gezien? Moet je zien, is echt de beste film sinds tijden. Veel mensen hebben tegenwoordig een bril. Jou ook opgevallen? Bril is hip, dus als je nu nerd bent, ben je gewoon de tofste! Ik als bril ben niet tof of hip. Hoewel bril hip is geworden omdat ik er eentje moest.
Wil je mijn mening horen over recyclen? Nee? OK.
Schrijven is echt leuk. Kan het niet iedereen aanraden, want niet iedereen kan het. Ik ook niet, maar ik denk van wel. Daar ga ik carrière in maken.
Wie heeft trouwens verzonnen dat we allemaal carrière moeten maken? En wat is dat trouwens? Is dat goed worden in iets dat je eigenlijk helemaal niet leuk vind of is dat goed zijn in iets dat je leuk vindt? Het is beide, maar denk er maar eens over na. Ik kan goed taarten bakken. Dat is leuk.
Ik had gister trouwens kramp in mijn pink. Heel raar. Als ik zou twitteren, had ik dat gedaan. Dat bedoel ik niet positief. Twitteren is voor mensen die zichzelf zo belangrijk vinden dat ze denken dat alles wat ze meemaken interessant is. Al die sites waar je jezelf zo lekker kunt profileren zijn stom. De profielfoto is mooier dan de waarheid en de andere foto’s, zorgvuldig gefilterd op onderkinnen, vetrandjes, gele tanden, haar en rechtuit kijken, zijn er om te laten zien hoe leuk het wel niet was. Dat is helemaal niet leuk. Was het niet veel leuker toen niemand meer recht door zijn ogen kon kijken? Dat bedoel ik dus.
donderdag 21 januari 2010
Cultureelverantwoordje
Nonvet gaat vanaf vandaag haar uiterste best doen om elke dag in 1 woord de hype van de dag te beschrijven. Dit doet zij op Twitter en het heet een ‘Cultureelverantwoordje’. Een watte? Een ‘Cultureelverantwoordje’.
Het komt van een woordje (cultureelverantWOORDJE) dat beschrijft wat er die dag door de maatschappij als (uiterst) verantwoord of onverantwoord wordt beschouwd (CULTUREELVERANTWOORDje) en waarvoor jij je als onderdeel van die maatschappij moet verantwoorden (cultureelVERANTWOORD...JE) en er dus een mening over zou moeten hebben.
Don’t believe the hype! We are the hype! Het Cultureelverantwoordje van vandaag: GEEF
(aan de slachtoffers van de aardbeving in Haïti)
Het komt van een woordje (cultureelverantWOORDJE) dat beschrijft wat er die dag door de maatschappij als (uiterst) verantwoord of onverantwoord wordt beschouwd (CULTUREELVERANTWOORDje) en waarvoor jij je als onderdeel van die maatschappij moet verantwoorden (cultureelVERANTWOORD...JE) en er dus een mening over zou moeten hebben.
Don’t believe the hype! We are the hype! Het Cultureelverantwoordje van vandaag: GEEF
(aan de slachtoffers van de aardbeving in Haïti)
dinsdag 5 januari 2010
No Fatties
“Datingsite verwijdert dikkerds van site.” Ik moest wel even glimlachen toen ik dat vanochtend hoorde. Het gaf ontvrienden meteen een nieuwe lading. Maar het ging natuurlijk om het feit dat het een beetje raar is om mensen van je site te halen omdat ze te dik zijn. En dat maakt direct weer wat interessante discussies los.
Allereerst het feit dat ook dikkerds hele leuke mensen kunnen zijn. Dat zal ook niemand ontkennen, ware het niet dat het hier gaat om de datingsite: beautifulpeople.com. Dat betekent dat iedereen die ingeschreven staat, geacht wordt mooi te zijn. Maar wat is mooi? Dik niet blijkbaar. Hoewel ik wel weer hoorde dat de rubensvrouw haar comeback aan het maken is. Kun je eigenlijk aan een gezichtsfoto zien hoe dik iemand is? En wat is dan te dik? Kilo’s kun je er niet aan af wegen. Gaat het dan om de afmetingen? Om het aantal pixels die je gebruikt? Om daarachter te komen, nam ik een kijkje.
Op het eerste gezicht een standaard datingsite met een inlogscherm, een welkomsttekstje en een foto van twee, inderdaad, mooie mensen. Het was de banner onderin die mij opviel: “Too ugly to sign up? Click here to browse BeautifulPeople as guest”. Fijn. Duidelijke taal. Ik klik en krijg een vreemd geformuleerde melding: “ Dear member, BeautifulPeople.com has launched globally. The launch is being extensively covered by the global media. The huge media coverage is currently generating so much traffic on our servers that we have had to limit some users from using the site…”
Ik krijg toch een beetje mijn twijfels. Het is ook wel echt een beetje raar om je als datingsite te ontdoen van alle dikkerdjes. Zou het een hoax zijn? Ik besluit me in te schrijven om de site met eigen ogen te zien en te beleven. De foto van een vinyl toy, met uiteraard strakke lijnen, wordt geaccepteerd en ik ben binnen. Het is een mooie website en werkt goed. Je kunt chatten, mailen, feedback geven, kortom, een goede online community die slim omgaat met de behoeften van mooie mensen. En dat versterkt mijn vermoeden dat het een hoax is. Ik vind ‘m goed.
non.vet, omdat je dik bent!
Allereerst het feit dat ook dikkerds hele leuke mensen kunnen zijn. Dat zal ook niemand ontkennen, ware het niet dat het hier gaat om de datingsite: beautifulpeople.com. Dat betekent dat iedereen die ingeschreven staat, geacht wordt mooi te zijn. Maar wat is mooi? Dik niet blijkbaar. Hoewel ik wel weer hoorde dat de rubensvrouw haar comeback aan het maken is. Kun je eigenlijk aan een gezichtsfoto zien hoe dik iemand is? En wat is dan te dik? Kilo’s kun je er niet aan af wegen. Gaat het dan om de afmetingen? Om het aantal pixels die je gebruikt? Om daarachter te komen, nam ik een kijkje.
Op het eerste gezicht een standaard datingsite met een inlogscherm, een welkomsttekstje en een foto van twee, inderdaad, mooie mensen. Het was de banner onderin die mij opviel: “Too ugly to sign up? Click here to browse BeautifulPeople as guest”. Fijn. Duidelijke taal. Ik klik en krijg een vreemd geformuleerde melding: “ Dear member, BeautifulPeople.com has launched globally. The launch is being extensively covered by the global media. The huge media coverage is currently generating so much traffic on our servers that we have had to limit some users from using the site…”
Ik krijg toch een beetje mijn twijfels. Het is ook wel echt een beetje raar om je als datingsite te ontdoen van alle dikkerdjes. Zou het een hoax zijn? Ik besluit me in te schrijven om de site met eigen ogen te zien en te beleven. De foto van een vinyl toy, met uiteraard strakke lijnen, wordt geaccepteerd en ik ben binnen. Het is een mooie website en werkt goed. Je kunt chatten, mailen, feedback geven, kortom, een goede online community die slim omgaat met de behoeften van mooie mensen. En dat versterkt mijn vermoeden dat het een hoax is. Ik vind ‘m goed.
non.vet, omdat je dik bent!
Abonneren op:
Posts (Atom)