Laat ik beginnen om te zeggen dat ik met deze post het fenomeen huiselijk geweld op geen enkele manier belachelijk wil maken of de kwalijkheid ervan wil ontkrachten. Ook ben ik me bewust van de enigszins dramatische vergelijking.
Toch ben ik momenteel slachtoffer van huiselijk geweld. Huiselijk geweld aan mijn gemoedsrust. Mijn geest. Mijn eens zo vrije geest die nu aan huis gekluisterd wanhopig 45 koekjes is gaan bakken. Die ineens chagrijnig wordt als er buiten geen poep uitkomt, maar eenmaal binnen direct overal behalve op de krant wordt gedropt. Mijn geest die nu dwangmatig elk grasveldje in een straal van 1 kilometer opzoekt en daar maar gaat zitten lezen omdat meneer toch echt een keer moet plassen. Die elke dag in haar vakantie om uiterlijk half 9 de bevuilde straten afwandelt om elke 100 meter gras uit de bek te trekken.
Mijn geest die deze week op Mac past. De ‘kleine hond’ pup van J. en S. Niet zomaar alleen te laten, zindelijk genoeg om buiten alles op te houden en het binnen overal de vrije loop te laten, waanzinnig, speels, lief, jong en uitdagend. En hoewel mijn geest huiselijk geweld is aangedaan, zorgt haar ziel met alle liefde zo goed mogelijk voor het beestje en begint zelfs van hem te houden. Het zorgen voor een puppie gaat alleen niet over rozen.
En dan te bedenken dat mensen kinderen willen. Nee, daarvoor hou ik nog echt teveel van mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten