Wow! Wooden Dunny! Wow!

Wow! Wow! Wow! Dit is dik, dit is vet, dit is hard. Hard hout deze keer, want Kidrobot komt met 2 houten Dunny’s. En ze zijn mooi. Prachtig, waarachtig. Wow!

Er is een versie die, net als de vinyl versie, rond en glad is. Mooi. Erg mooi. Zo’n 7,5 cm en gewoon erg mooi. Ik weet niet precies hoe duur die is, (kan iemand me dat vertellen?) maar…wow.



En dan is er de Chiseler serie van David Weeks. Hoekig, handgemaakt en met laser gegraveerd voor design. Elke Chiseler Dunny is dus uniek én 18 cm! Wow….



Deze ‘bijzonderen der speciaalsten’ zijn nu te koop bij de Kidrobot store in New York. Make one yours for 1200 dollar. Wow!

Blij wonder

Er zijn van die dingen waar je blij van wordt. Zonder echte reden, maar je wordt er gewoon blij van. Ze komen vaak ook onverwachts. Misschien dat je er daarom zo blij van wordt. Zo kwam ik vandaag een Arabisch stel tegen dat joggend op me afkwam. Meestal houd ik niet zo van mensen die ik onderweg tegenkom, maar zij waren anders. Waarom? Omdat de vrouw haar hoofddoek droeg. Daar werd ik blij van. Ik vond het zelfs een beetje mooi.

Vervolgens werd ik ingehaald door een jongen met groene schoenen, oranje sokken en gekleurde tas. Hij reed op een gele racefiets en slalomde om de strepen van het fietspad. Ook daar werd ik blij van en fietste glimlachend verder. En het hield niet op, want Charlie Winston klonk ineens zo lekker in mijn oor! Ik liep gewoon opgewekt het kantoor binnen.

De reden waarom dit alles mij zo verbaast, is dat ik over het algemeen van niemand blij wordt ’s ochtends. Iedereen die mijn weg kruist, is bij voorbaat al vervelend. De fietser die 500 meter voor me rijdt, de auto die misschien van rechts komt en dat nieuwe stoplicht wat nergens voor dient. Bakfietsen uitgezonderd, hun verstoring van de openbare orde ligt niet aan mijn ochtendhumeur. Die zijn altijd irritant.

Nee, deze ochtend was echt wonderbaarlijk! Normaal gesproken had ik het stel niet eens gezien en zou ik die jongen met zijn kleuren maar een uitslover hebben gevonden. Niet omdat ik dat echt vindt, gewoon omdat het nog geen 11 uur is.

En nu word ik blij van de nieuwe cd van Basement Jaxx. Met reden, want ik vind ‘m goed. Het is ook al 8 uur ’s avonds.

Beleggingstip AH is gejat

Weet je nog mijn "nieuwe beleggen" idee? Die hebben we toen naar Albert Heijn gestuurd of naar hun reclamebureau, dat weet ik niet meer. Nooit meer iets van gehoord. En toen zag ik dit:

Oke, tis anders, toch heb ik het idee dat hier gehandeld is met voorkennis. Eikels! Je kunt het nooit bewijzen, maar hier het bewijs dat het mijn idee is!

Amanda Blank

"I might like you better if we slept together".

Need I say more? Tjek ut uit!

Open einde

Als ik blog wil ik altijd een einde schrijven. Een laatste zin dat alles samenvat of het stuk net even mooier maakt en indruk achterlaat. Een gewoon einde, een eindig einde of juist een beginnend einde, maar altijd een einde. Verwar het niet met een conclusie, dat is niet hetzelfde.

Met boeken is het anders. Soms houd ik wel van een open einde. Er zijn ook mensen die echt zoeken naar een boek met een open einde. Maar of je het dan ook ervaart als een open einde hangt van je verwachtingen af. Als lezer ben je in sommige gevallen gewoon niet tevreden met het einde. Dat is dan een onbevredigend einde of een te plots einde en dat maakt het einde open. Terwijl je vriendin er misschien wel tevreden mee is of het einde zelfs had zien aankomen. Voor haar is het gewoon het einde.

Het is maar net hoe je het leest. En ook de toon waarop je het in je hoofd opleest, bepaalt of iets een open einde is of niet.

22 tracks

Soms wil je een nieuwe ontdekking niet delen. Nu eigenlijk ook niet, maar het is te leuk, te goed en ook te inspirerend om het niet te doen. Bij deze dan. Uit de goedheid van mijn hart. Dankjewel T.!

22tracks.com. Geen idee hoe lang het al bestaat. 11 genres, 22 tracks. Om nieuwe artiesten te promoten en jou nieuwe genres te laten ontdekken. Bekende en onbekende, allemaal even vernieuwend. De playlists veranderen eens in de zoveel dagen en worden samengesteld door muziekliefhebbers uit de muziekindustrie.

Naast nieuwe muziek biedt 22tracks je de links naar myspace's en de iTunes store. They do NOT support downloading music. De links openen in een nieuw venster zodat je track niet stopt. En je kunt naar hartelust over de site browsen zonder dat je playlist wordt afgebroken. For the love of music. Ik ben fan.

Bakfiets

Vandaag weer eentje. Zo’n bakfiets. Blind, gehaast, onhandig en afwezig rijdt mams haar bak precies voor mijn wiel. Ik had voorrang, maar zij was denk ik even vergeten dat ze nog een hele bak met even zo wazige ‘kids’ voorop had.

Piepend kwam ik tot stilstand. Omdat ik plotseling moest remmen om niet in haar bak te belanden. Niet persé omdat ik zo hard moest remmen. Mijn remmen piepen namelijk bij elke poging om tot stilstand te komen. Hard én zacht, maar dat wist zij natuurlijk niet. Haar grut leek uit hun wazige toestand te ontwaken en mams keek me aan met een uitdrukking van: “Stel je niet zo aan.” Dat maakte me nog bozer. “Met je bakfiets”, zei ik, en trapte ‘m weer aan.



Ik had nog een goede 25 minuten om me lekker op te winden over vrouwen met kinderen die het voertuig waar ze hun jonge nakomelingen in vervoeren altijd op de weg parkeren. Bij een stoplicht staan zij zelf heel netjes aan de rand van de stoep. De wagen met kind staat dan echter voor een deel op straat. Ik snap dat niet. Je kind is je toch het meest dierbaar. Waarom gebruik je hem of haar dan als een soort bumper? Knoop anders zo’n zak om je lijf. En als ze dan daarvoor te groot zijn, koop dan geen dure bakfiets, maar investeer in een voor- en/of achterzitje. Of leer hem fietsen! Van zijn vader dan het liefste. Met je bakfiets.

Freak like me

Totdat het op cultureel verantwoorde designerplekken het respect kreeg dat het verdiende, vonden mensen mij maar een freak. Vanwege mijn Entourage. Vernoemd naar de gelijknamige serie omdat ik er heilig in geloof dat ze ’s nachts tot leven komen en allemaal vette, dope, dikke, harde dingen doen om zichzelf te vermaken en mij te beschermen. Ik heb het over mijn designer toys verslaving. Kep de Munny en de Dunny, de Tafcap en de Be@rbrick, de zipperpulls en de Demoniark trexi, de Devil robots, de original DiDi, Selektrino, Smorkin’ Labbit, de Cannibal Funfair, nog vele andere én tees. Ben ik daar trots op? Hell yeah!



















Waarom ik daar nu zo op kom, is omdat ik iets nieuws heb ontdekt wat me waarschijnlijk weer het label ‘freak’ of ‘kinda freaky’ of ‘so on dope’ bezorgt, maar ik vind het gewoon cool.
Het heet RC Racing. Nooit van gehoord? Ik vorige week ook niet, maar het is een wereld op zich. Een lifestyle, bijna. En serious business.

Onderuit op de bank zapte ik met het ‘+’ knopje totdat ik even pauzeerde bij Motors TV. Gepakt door een commentator die uit de pan flipte en supersnel bewegende dingen op mijn scherm, ging ik rechtop zitten en keek naar een spannende race tussen….. afstandbestuurbare auto’s. Je leest het goed, ik zat rechtop, geconcentreerd, geanimeerd én gebiologeerd een super spannende race te kijken tussen afstandbestuurbare auto’s. Nou ja, de strijd ging natuurlijk tussen de behendigheid en het concentratievermogen van de bestuurders die met mega controllers in hun handen de autootjes razendsnel elke bocht uit stuurde, maar ik leefde mee met de auto’s.















Het is best een beetje raar om afstandbestuurbare auto’s zo serieus te nemen als volwassen man (en vrouw in mijn geval), maar dat het een serieuze aangelegenheid is, is een feit. Ik heb me er even in verdiept en er bestaan Nitro cars, drifting cars, electric cars, off the road cars. Er is een bedrijf in Nederland en die verkoopt alles op het gebied van Remote Controll Cars. “Van brandstof tot accu’s en van banden tot clipjes”. Zo staat er op de website. Het is echt wonderbaarlijk. Zo wonderbaarlijk zelfs, dat als er een race in Nederland is, ik er heen wil! Ja! So does that make me a freak again? Hell yeah!

Oldies rule!

Heb jij dat ook wel eens? Dat je al een tijdje op zoek bent naar een nummer? En dan eigenlijk naar het origineel van de sample die daarin gebruikt wordt. Dat is namelijk de reden dat je het nummer überhaupt hebt onthouden.

Ik had dat met een nummer van Eminem. Ik was er niet naarstig naar op zoek en was er ook niet dagelijks mee bezig, maar de zoektocht naar het origineel had ik ook echt niet opgegeven. Toen bleek L., mijn colllega die Farrah Fawcett als jeugdicoon had en mij uitlacht als ik Eric Heiden verkeerd uitspreek, het origineel gewoon te kennen.

Het was vrijdagmiddag. Omdat iemand had durven zeggen dat ‘Bam Bam Bilang’ van Rihanna was, draaide ik de gouwe classic van Sister Nancy, gevolgd door wat meer oude reggae/dancehall classics die L. bestempelde als: “Best leuke troep”. Om haar een plezier te doen, zette ik Touch me van Samantha Fox op. Niet zo lang geleden ging zij naar een concert van Kim Wilde, dus ik dacht spottend dat ze dit dan ook wel kon waarderen. Ik weet niet wat ze van Samantha vond, maar het bracht haar wel op de donkere zangeres van Heart waar ze altijd verliefd op was.

Ze zette 1 van haar favorieten op: “Crazy on you”. Na een mooi gitaarintro ging ik nog harder uit mijn dak dan zij. “Dat is hem! Dat is de sample!”, schreeuwde ik. Ik had eindelijk mijn origineel gevonden. Wát een opluchting. Ik kan eerlijk zeggen dat ik nu weer een beetje beter slaap ‘s nachts. Dankjewel L. Oldies rule!

Woord up!

Nieuwe woorden...jammie...ik hou d'r van. Zo had ik er zelf ook eentje. De meningen waren verdeeld, maar ik stuurde hem toch op naar Urban Dictionary. Niet opgenomen natuurlijk. Veel te nieuw. Toch geloof ik in 'm. Hij heeft potentie. Dus hierbij mijn nieuwe woord:

Shaaight

Comes from ‘shit’ and ‘aaight’. Becacuse shit was aaight in a very cool way. It can be used as a question to find out if shit was aaight or to confirm that shit was aaight. In whichever way you use it, you must be enthusiastic about it.

Mike: How was the concert? Shaaight?
John: Shaaight!

Plug jij 'm net zoals ik 'm plug? Shaaight!

Ik was jarig

Kaartjes, vals gezongen langzalzeleven's, taart, kaarsjes erop, slingers, balonnen en gezelligheid. Dan ben je jarig! Toen ik dit jaar jarig was, werd ik 27. En ik was ziek. En he-le-maal alleen.....

Ik was het al een week, ziek, en zo trots en sterk als ik was, gebaarde ik iedereen vooral naar hun Mysteryland's en Voltt's te gaan. Ze hadden immers kaartjes en leuk feesten is het niet met een zwak, ziek en misselijk meisje waarbij de algehele malaise alleen maar erger wordt naarmate de dag vordert en het steeds verder tot haar doordringt dat ze alleen is. Op d'r verjaardag notabene! Maar ik hield me sterk.

Totdat mijn broer belde: "GEFELICITEERD! Hoe gaat het?" "Ik ben ziek en helemaal alleen", jammerde ik ineens. Trots en sterk ben ik wel een andere keer, moet ik onbewust gedacht hebben. 5 minuten later belde mijn moeder en 2 uur later had ik verjaardagsvisite van mijn moeder, mijn broer, zijn vriendin, taart en 's avonds kwam A. nog even langs. Ik had ook nog een grote bos rode rozen van B. gekregen. Had 'ie laten bezorgen om mijn eenzaamheid wat te verzachten. Terwijl ik ook hem heel trots en sterk naar een feest had gestuurd.

De volgende dag vroegen de feestgangers hoe mijn verjaardag was geweest. "Wat denk je zelf, maar hebben jullie het leuk gehad?", vroeg ik, terwijl ik het eigenlijk niet wilde weten. Met B. vierde ik het wat na met sushi en een film.

Toen ik maandag weer op kantoor kwam, was ik nog steeds een beetje down van mijn mislukte bday weekend. Maar toen las ik een e-mail van Hallmark van een paar dagen terug:"Geachte mevrouw Charlotte, Charlotte is jarig. Stuur haar een kaartje!" "Nee", dacht ik opgewekt, "zo eenzaam ben ik nu ook weer niet." GEFELICITEERD CHARLOTTE! NOG VELE JAREN!

Pakkende kop

Het lijkt hier misschien een ordinaire bende te worden zo na het befaamde "Kut-stuk", maar dit artikel moet ik toch even delen. Niet om de inhoud, wel om de kop. Ik vind 'm behoorlijk pakkend. Zeker met foto. Bukze!