KUT (je)

Vorige week gingen er wat mensen weg op mijn werk. Niet vrijwillig, maar dat krijg je als het crisis is. Ze waren niet ontslagen, hun contract werd niet verlengd. Dus er kwam een officieel afscheid met hapjes, drankjes, cadeautjes en speeches. Speeches waar men het woord ‘kut’ veelvuldig in de mond nam.

Als je dan met een licht aangeschoten hoofd op de fiets zit, ga je nadenken over het woord ‘kut’ en het gebruik daarvan. ‘kut’ is een wat onaardige benaming voor het vrouwelijke geslachtsorgaan, het is een uitroep van boosheid en het wordt gebruikt als iets slecht is, waardeloos…..‘kut’!

‘Kut’ is een hard woord. Het is krachtig en maakt indruk. Het is ook altijd onaardig of negatief bedoeld. “Met je lelijke kut!”, dat is heel onaardig om te zeggen. Verklein je het woord: “Met je lelijke kutje”, dan klinkt het al wat vriendelijker. Alsof je een grapje maakt of eigenlijk wil zeggen dat ze een mooie poes heeft of misschien zelfs een lékker poesje. Als je het gebruikt als uitroep van boosheid of waardeloosheid, dan vind je het niet heel erg. “Hè, kutje!” of “Kutjepikandijvie” of “Kutjebef”. Er wordt blijkbaar ook vaak iets achter geplakt. Misschien om de kracht van het woord nog verder af te zwakken.

“Kut!” en het is écht waar-de-loos, maar je zegt nooit “Pik!” als je echt boos bent. ‘Pikje’ maakt het woord ook niet echt positiever. Dat hoeft ook niet, want ‘pik’ klinkt niet zo negatief als ‘kut’. Het lijkt erop dat als de betekenis mannelijk is, het verkleinwoord een negatievere klank krijgt en als de betekenis vrouwelijk is, het verkleinwoord juist positiever klinkt. ‘Pik’ wordt ook niet (veel) gebruikt als uitroep van ongenoegen. Daar hebben we ‘kut’ voor, of ‘shit’, maar ‘kut’ biedt meer variatie.

Lijkt me leuk om ‘pik’ te pluggen: “Zeg eens wat anders! PIK is het nieuwe KUT!”. Dan krijg je: “Dit is echt zoo pik!” of “Pikjepijp” en “Pikjekutandijvie”. Toch klinkt ‘pikje’ beter. Gewoon ‘pik’ klinkt zo……kut.

Twitter discrimineert

Charlotte Walscheid van Dijk. 29 karakters met spatie, 25 karakters zonder spatie. Mijn naam. Mijn ‘full name’ zoals ze dat noemen wanneer ik mijn hele naam moet invullen. Wanneer ik na lang wikken en wegen toch een account op Twitter wil openen, bijvoorbeeld. Maar bij Twitter mag dat alleen wanneer je ‘full name’ uit maximaal 20 karakters bestaat. Dat noemt zich dan een vorm van social media. Geweigerd vanwege teveel karakters in naam.

Ik ben geen fan van social media, maar omdat een Twitter acount best handig zou kunnen zijn, wilde ik er toch eentje openen. Een simpel formulier. Niet teveel invulvelden, alleen voor mijn ‘full name’, username, wachtwoord en e-mailadres. Nog even wat letters overtypen en ‘create my account’. Nou, vergeet het maar!

“name is too long (maximum is 20 characters)”

Zomaar. Naam niet goed! Ik sta versteld. Ik weet niet wat ik moet doen, dus klik maar weg. Ik kan het eigenlijk niet geloven. Ze vragen om mijn volledige naam, maar deze mag niet langer zijn dan 20 karakters. Dat hadden ze er niet bij verteld. En dan nog, vraag dan niet om mijn volledige naam in 1 veld in te vullen. Splits het dan op. Ik zou me kunnen inschrijven met een kortere versie van mijn naam, maar is niet mijn 'full name'.

Het is toch raar dat ik me niet met mijn volledige naam kan inschrijven? Zeker raar als je je bedenkt dat Twitter een vorm van social media is. Dit is niet sociaal. Een deurbeleid op basis van het aantal karakters van je volledige naam, die je verplicht in 1 veld moet invullen. Het is nog veel vreemder als je je bedenkt dat Twitter gaat om mensen, om individuen met nieuws, informatie, een mening, een zegje en een ‘full name’. Twitter discrimineert lange namen. Tweet that!

In 1 zin geweldig

Soms zegt 1 zin in een nummer precies genoeg. Of ze er in de rest van het nummer nou een andere draai aan geven of niet. Het gaat om die ene zin waar je zelf het jouwe uit kunt halen. In dit geval uit het refrein van Tongue tied van Charlie Winston:

"I got a whole lot of loving on the tip of my tongue"

Hij gaat verder met:

"but the words won't come like I want them to come"

Zo is het soms. Mooi. Voor de rest gewoon een lekker nummer.

Sorry

Soms betrap je jezelf op dingen waar je anderen om veroordeelt. Dan kom je er ineens achter dat jij (misschien) net zo bent. Hoewel jij vaak de enige bent die het opvalt, voelt het als een soort verraad. Hoogverraad. Van jezelf nog wel. Dan moet je echt even ‘sorry’ zeggen. Tegen jezelf en tegen iedereen die het niet is opgevallen.

Aandacht, bevestiging en geduld. Dat was mijn advies aan J.. J. valt op vrouwen, niet op mij wat ik best teleurstellend vind, en had vrouwelijk advies nodig. Vrouwen begijpen elkaar dus ook niet altijd. Aandacht, bevestiging en geduld. Een voor de hand liggend advies eigenlijk. Is dat niet wat alle vrouwen willen? Aandacht om de bevestiging, bevestiging om de aandacht en geduld vanwege de emotionele strubbelingen die de eerste twee teweegbrengen. Typisch vrouwen, dacht ik.

Het verschil tussen mannen en vrouwen zet mij altijd aan het denken. Voorop gesteld dat zij aan elkaar gelijk zijn, is het verschil tussen beide heel mooi. Ik vind het wel leuk als blijkt dat iets ‘typisch’ is. Aan de andere kant vind ik mensen echt dom als zij met een zelfingenomen toontje een vooroordeel over vrouwen of mannen verkondigen. Kortzichtig vind ik dat. Net als met alle vooroordelen.

Aandacht, bevestiging en geduld is niet iets wat ‘typisch’ vrouwen willen. Mannen willen hetzelfde, alleen doen zij daar, kort gezegd, minder moeilijk over. Ik merk het wel eens bij B. Dan merk ik dat hij ook behoefte heeft aan een dag gewoon samen zijn wanneer we daar een tijdje te druk voor zijn geweest. En hij wil ook weten wat ik voor hem voel. Hij vraagt er alleen niet expliciet om. Bij hem lijkt een knuffel genoeg, terwijl ik hem letterlijk vraag of hij me nog wel leuk vind. Mannen zijn sneller tevreden, misschien.

Mijn advies aan J. was een goed advies, en niet alleen voor deze situatie. In alle relaties kom je met aandacht, bevestiging en geduld een heel eind. Het is een relatieadvies voor het leven van een vrouw en van een man. Heel kortzichtig van mij om dat ‘typisch vrouwen’ te vinden.

Sorry.

Ik bel De Brandweer

Was net een rest rijst met kippenlevers aan het opwarmen toen ik de brandweer hoorde. Erg dichtbij, maar ik dacht er niet zoveel van. Met een dampend bord in mijn hand kwam ik terug de kamer in. Commotie aan de overkant. Brand in het leegstaande pand boven het Mediterraanse restaurant. Ik zie geen vlammen, maar de brandweermannen zijn wel ergens druk mee.

Al binnen 5 minuten wordt duidelijk met wat. Het raam op de eerste verdieping wordt er met schwung uit getild en een rokende schoorsteen wordt het raam uit gekieperd. 10 minuten later lijkt het gevaar geweken en lopen alle omstanders weer door. Ik zit nog steeds met mijn bord op schoot uit het raam. Compleet gebiologeerd door die brandweermannen.

Wat een teamwork, wat een strakke organisatie, wat een concentratie, het lijkt wel een machine. Ze gingen gecoördineerd naar binnen. Geen paniek, gewoon concentratie. Als er eentje na 15 minuten de schoorsteen staat na te blussen zie ik dat er twee even gaan zitten om de boel te evalueren. Een ander staat de boel op te ruimen en er komt een wagen aanrijden waar de mannen weer frisse lucht kunnen halen. Ik sta versteld van die strakke organisatie. Iedereen weet wat ‘ie moet doen en ik voel me ineens heel veilig met al die brandweermannen in de straat.

Het Mediterraans restaurant heeft geen omzet gedraaid, maar ik heb met eigen ogen geleerd: Als er brand uitbreekt, bel ik de brandweer!