Heimwee

Heimwee is het ziekelijk verlangen naar huis. Dat is het misschien niet echt, want het verlangen is niet ziekelijk en ik ben thuis. Toch is het een goede verwoording van wat ik voel. Want hoewel ik hier een gelukkig leven heb en dankbaar ben voor alle kansen die ik in mijn leven heb, is er altijd een stukje in me dat verlangt naar het land waar de zon haar verstikkende warmte verspreidt over een prachtig schoon vol lachende contrasten en onderliggende emotie; mijn geboorteland Indonesië.

Ik hoop niet dat je me verkeerd begrijpt. Ik ben blij om hier te wonen en in vrijheid mijn hart te kunnen volgen. Ook weet ik dat mijn verlangen niet puur kan zijn, omdat ik er altijd “op vakantie” ben en me altijd kan omdraaien naar de rijkdom hier in Nederland. Toch is het altijd meer dan een vakantie en is omdraaien moeilijk. Welke kant ik ook omdraai, terugkeren lijkt altijd de andere kant op.

Dat is niet erg. Het ligt niet zwaar op mijn hart. Zo is het en het is zo een deel van wie ik ben. Ik ben daardoor juist een rijk mens. Ik heb twee landen die ik mijn thuis kan noemen. Ik mag de goede vruchten van beide kanten plukken en de rotte laten liggen. Toch denk ik soms met weemoed aan de keren dat ik zo onvoorwaardelijk gelukkig was. Niet omdat ik vakantie had, niet omdat ik even niks hoefde, niet omdat ik genoot van prachtige vergezichten, en ook niet omdat niemand mij ergens toe verplichtte. Het was iets anders.

Het is iets anders. En iedereen die hier een mening over heeft, mag dat van mij hebben. Er hoeft alleen niet perse een rationele of psychologische verklaring aan ten grondslag te liggen. Want wanneer ik 1 van mijn dierbaarste foto’s op mijn prikbord zie, dan heb ik gewoon een beetje heimwee. En dat mag best.