B. swingt

“Je had gelijk met wat je zei over mijn swing!”

“Het was echt heel leuk en ik heb in mijn buffer geslagen.”

“Mijn handen moeten verder uit elkaar, tijdelijk. Waardoor ik de clubface eerder sluit, dus mijn rechterhand iets lager, zeg maar.”

Zomaar wat quotes die B. de laatste maanden met me deelde. In bed, per sms, op msn. Dag en nacht.

Ik vind het mooi. Hoewel ik golf eigenlijk heel stom vind. Daar gaan de quotes over. Over dat spelletje voor mensen die maar hete aardappels blijven eten zonder ze door te slikken en eerst gedragsregels uit hun hoofd moeten leren voordat ze geaccepteerd worden door een kale gilet-dragende-choker-joker in een geruite broek.

Maar B. wordt er gelukkig van. Hij vindt het mooi, krijgt er energie van en later als hij groot is, dan is hij de beste pro van de wereld. Dat laatste verzin ik erbij, want daar geloof ik dan weer heilig in.

Ik ga af en toe eens mee en dan steek ik mijn op- en aanmerkingen op zijn spel niet onder stoelen of banken. Ik mag dan wel de ballen verstand van het spelletje hebben, ik heb wel ogen in mijn kop. Maar gelukkig wordt mijn mond niet gesnoerd. Mijn commentaar is zelfs meer dan welkom. Sterker nog, B. doet er wat mee. Mits het ergens op slaat natuurlijk. En langzamerhand verdwijnt mijn aversie tegen de sport.

Dat vind ik er zo mooi aan. Aan B. en zijn golf, zijn swing, zijn riflebag, zijn schoenen met spikes, nette broeken, handschoentjes, gelul over Par, nieuwe driver, houten 3, eigen tee’s en het “ik ben wat later, ga nog even een balletje slaan.” Terwijl ik zijn passie bekritiseer, leert hij mij zijn liefde begrijpen.