Bro

Mijn broer is eigenlijk altijd mijn maatje geweest. Samen spelen, samen ons eten terug in de pan gooien, villa achterwerk naspelen met de zaklamp, ruzie maken, elkaar pletten in de auto als er een bocht aankwam, giechelen om onderonsjes, boeren “en schaatser” laten, elkaar belachelijk maken, samen mijn moeder op de kast jagen, mijn vader de les lezen, elkaar helpen, verdriet delen en vooral veel plezier maken. Het is een tijdje minder geweest, maar hij bleef mijn liefste bro. Dus toen hij vroeg of ik mee wilde naar Defqon, vond ik dat cool. In de warmste zin van het woord.

Eerlijk gezegd, zag ik er een beetje tegenop. Defqon is namelijk niet mijn “soort” feest, maar voor de eerste keer met mijn broer naar een festival is gewoon te bijzonder. Samen uit ons dak gaan, hoe dan ook. Al houd ik het maar een paar uurtjes vol. Het heeft uiteindelijk 10 uur geduurd. We gingen uit ons dak en er weer in. Van het pad af en er weer op. Fantastisch. En wat voelde ik me veilig. Hij hield me in de gaten, beschermde me toen ze mijn ballon wilden afpakken, ging achter me staan zodat niemand me omver zou lopen toen ik op de grond zat, smste waar ik was, dat hij daar was, vertelde me waar hij heen ging, stond op de uitkijk wanneer ik weer eens in de bosjes moest plassen en zorgde dat we arm om arm liepen toen we in de meute naar de uitgang liepen.

Bij de afsluiter kreeg ik tranen in mijn ogen. Wat was ik trots. Mijn broer, mijn maatje die er altijd voor me is. Defqon was goed, maar mijn broer de beste. Beschermd en geborgen tussen duizenden mensen. Dankzij mijn allerliefste bro. Voor leven. Dikke kus.