Bluf

Wist je nog vroeger? Als je het had over dingen die niet mochten. Dan was er altijd wel iemand die zei: “Bluf! Bluf dat je nu halfnaakt over de ringweg gaat fietsen.” Of “Bluf, dat je nu bij leraar Duits in zijn tuin gaat zitten schijten.” Hoewel je best een beetje bang was voor de gevolgen, werd je onrustig, baldadig en moedig. Een “bluf” gaf je een enorme bewijsdrang. Je moest en zou laten zien dat je het kon en vooral durfde. “Je moet me niet uitdagen, want dan doe ik het!” Bluf. En je deed het.

Gisteren kreeg ik de schuifdeuren niet dicht. De sleutel wilde niet doordraaien en de deuren niet op slot. Hij zei: “Dat kan je niet”, maar het klonk als “Bluf!” Met de bewijsdrang waardoor sommige mensen gaan zitten schijten in de tuin van leraar Duits, stond ik vervolgens een half uur te trekken, te duwen, te slaan en te draaien. Toen ze eindelijk dicht waren, had niemand meer aandacht voor mij of de deuren, maar ik had me bewezen. Ik was oppermachtig.

Met hetzelfde gevoel van opperste oppermachtigheid, speelde ik daarna tientallen liedjes van Guitar Hero. Ik was een oppermachtige gitaarspelende rock hero. Todat ze kozen voor Black Sunshine van White Zombie. Het was de bass. Onmogelijk. Waar is de beat? Wat is de flow? Stiekem even tussendoor getraind, maar ook op slow niveau raakte ik de snaren niet. Zij ook niet, maar ik was niet meer oppermachtig. “Dit moeten we halen, anders kan ik niet slapen!”, riep hij, maar het klonk als “Bluf!” Hij moest het doen met de bass en ik moest de boel redden met de gitaar. Dus daar gingen we dan.

Opperste oppermachtigheid werd opperste concentratie. Mijn rug gespannen, ogen gefocust en oren gespitst. Terwijl hij naast me staat te rammen, te gillen en te schreeuwen, sta ik naast hem. Te rammen, te gillen en te schreeuwen. Samen spelen we onze spieren zuur en onze pezen pijnlijk. We moeten het halen anders kunnen we niet slapen! Kom op! We redden het! Bluf! Bluf! Blùùf!!! Ik heb heerlijk geslapen. Dromend over een schijtende puber in de tuin van leraar Duits.