2800 euro. Dat was wat de schilder vroeg. Van de schrik niets meer laten horen en zelf maar de handen uit de mouw gestoken. Nu, 6 1/2 week later en 750 kluseuro’s armer, leef ik een vervend bestaan. Dit is mijn verhaal:
Het zoveelste broodje. Liefst met cola of sap, maar dat is allemaal al op. Ik kan ook water drinken, maar de kraan is te ver en ik zit net. Voorzichtig pak ik het broodje op, want overal zit verf. Van vandaag, van gisteren en zelfs nog een beetje van vorige week. Vanavond maar weer bij B. slapen. Niet alleen omdat ik dat fijn vind, ook om het warme water. Want mijn geiser is stuk. Een warme douche zal mij weer mens maken, net als een bed. Zijn bed in dit geval. In een kamer die bezaaid is met plasticzakken vol kleding van mij. Schoon, vies, ik weet het niet meer. Ik heb inmiddels enorm respect gekregen voor dak- en thuislozen. Even daargelaten waarom zij dat zijn, kan ik me een beetje indenken hoe het is. Het gevoel van thuis zijn missen, leven uit plasticzakken, koud eten wat warm hoort te zijn, dragen wat je die dag toevallig bij je hebt en altijd wel iets dat je niet bij je draagt. En nu heb ik ook nog eens een gaslek….. Respect voor de dak- en thuislozen. Ik heb nog 2150 euro.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten