Weggestopt in krappe ruimtes, achter glas, tegen die ene warmtebron op het terras geplakt, vol met stempels om er straks nog in te mogen, hangend tegen muurtjes en zittend op stoepjes. Het zijn de rokers. Terwijl ze binnen stikken in frisse lucht van bier, zweet en kots, maken wij het buiten pas écht gezellig.
Mijn eerste peuk kreeg ik van mijn broer. Mijn tweede kocht ik bij de snackbar. Ik wist niet hoe ik Marlboro moest uitspreken dus vroeg ik om Camel. Ik was 12, maar toen deden ze nog niet zo moeilijk. Eenmaal in de brugklas wist ik Marlboro zonder te haperen uit te spreken en rookte ik. Op school moest ik daarvoor naar buiten, maar in de trein, de cafés, kroegen en restaurants rookte ik binnen. Heel stoer en langzaam niet meer zonder kunnend. Toen mocht het niet meer in de trein, maar ik rookte door. Niet meer stoer, maar gewoon rokend. Nu mag het nergens meer binnen en hoewel het van mijn moeder niet mag, rook ik buiten. Als roker. Het liefst met anderen.
Toen vanochtend mijn pakje leeg was, moest ik dus leuren. Leuren om gezelschap en om een peuk. De peuk bleek het probleem niet. Ik kon kiezen uit Kent, Camel, Pall Mall of Marlboro. Als roker weet je namelijk hoe het is when all you need is a fix. Nee, het probleem zat ‘m in gezelschap. De rokers waren druk of al geweest en de niet-rokers bleken te lui of te gesteld op hun frisse lucht van warme airco, printstof en lijmspray.
Dus daar stond ik dan alleen. Met koffie in de ene hand en mijn ochtendfix in de andere. Hangend tegen de muur. Terwijl ze binnen stikken, heb ik het buiten pas écht gezellig.
We hebben je hartelijk uitgelachen. Wij, de niet-rokers :)
BeantwoordenVerwijderenKopje koffie erbij, koekje. Heerlijk binnen. Maar mocht de tijd komen dat ook koffie buiten genuttigd moet worden, dan ga ik met je mee. En dan zwaaien we samen naar boven.