Ik was jarig

Kaartjes, vals gezongen langzalzeleven's, taart, kaarsjes erop, slingers, balonnen en gezelligheid. Dan ben je jarig! Toen ik dit jaar jarig was, werd ik 27. En ik was ziek. En he-le-maal alleen.....

Ik was het al een week, ziek, en zo trots en sterk als ik was, gebaarde ik iedereen vooral naar hun Mysteryland's en Voltt's te gaan. Ze hadden immers kaartjes en leuk feesten is het niet met een zwak, ziek en misselijk meisje waarbij de algehele malaise alleen maar erger wordt naarmate de dag vordert en het steeds verder tot haar doordringt dat ze alleen is. Op d'r verjaardag notabene! Maar ik hield me sterk.

Totdat mijn broer belde: "GEFELICITEERD! Hoe gaat het?" "Ik ben ziek en helemaal alleen", jammerde ik ineens. Trots en sterk ben ik wel een andere keer, moet ik onbewust gedacht hebben. 5 minuten later belde mijn moeder en 2 uur later had ik verjaardagsvisite van mijn moeder, mijn broer, zijn vriendin, taart en 's avonds kwam A. nog even langs. Ik had ook nog een grote bos rode rozen van B. gekregen. Had 'ie laten bezorgen om mijn eenzaamheid wat te verzachten. Terwijl ik ook hem heel trots en sterk naar een feest had gestuurd.

De volgende dag vroegen de feestgangers hoe mijn verjaardag was geweest. "Wat denk je zelf, maar hebben jullie het leuk gehad?", vroeg ik, terwijl ik het eigenlijk niet wilde weten. Met B. vierde ik het wat na met sushi en een film.

Toen ik maandag weer op kantoor kwam, was ik nog steeds een beetje down van mijn mislukte bday weekend. Maar toen las ik een e-mail van Hallmark van een paar dagen terug:"Geachte mevrouw Charlotte, Charlotte is jarig. Stuur haar een kaartje!" "Nee", dacht ik opgewekt, "zo eenzaam ben ik nu ook weer niet." GEFELICITEERD CHARLOTTE! NOG VELE JAREN!