Piepend kwam ik tot stilstand. Omdat ik plotseling moest remmen om niet in haar bak te belanden. Niet persé omdat ik zo hard moest remmen. Mijn remmen piepen namelijk bij elke poging om tot stilstand te komen. Hard én zacht, maar dat wist zij natuurlijk niet. Haar grut leek uit hun wazige toestand te ontwaken en mams keek me aan met een uitdrukking van: “Stel je niet zo aan.” Dat maakte me nog bozer. “Met je bakfiets”, zei ik, en trapte ‘m weer aan.
Ik had nog een goede 25 minuten om me lekker op te winden over vrouwen met kinderen die het voertuig waar ze hun jonge nakomelingen in vervoeren altijd op de weg parkeren. Bij een stoplicht staan zij zelf heel netjes aan de rand van de stoep. De wagen met kind staat dan echter voor een deel op straat. Ik snap dat niet. Je kind is je toch het meest dierbaar. Waarom gebruik je hem of haar dan als een soort bumper? Knoop anders zo’n zak om je lijf. En als ze dan daarvoor te groot zijn, koop dan geen dure bakfiets, maar investeer in een voor- en/of achterzitje. Of leer hem fietsen! Van zijn vader dan het liefste. Met je bakfiets.
hier in Utrecht, ik zie die "bakbeesten" vooral in onze wijk, is het ook een ramp, ze staan altijd in de weg, op het fietspad is passeren vaak onmogelijk. Omstreeks 15.00 uur kun je je dan ook beter niet op de weg begeven want dan is de bakfiets heer en meester. Ook ik heb geregeld het gevoel dat ik van de weg gedrukt word. Waarom inderdaad geen voor en
BeantwoordenVerwijderenachterzitje. Alles opgelost!!