Zondag ziet mensen

Kinderen fietsen met vriendjes en zusjes, honden lopen met honden, zonder baasjes, met baasjes, die meer op elkaar lijken dan te lijken te willen kijken naar Cesar ‘the dogwhisperer’, wie kent hem niet? Zij, blijkbaar. Mij kijken ze aan alsof in je eentje wandelen slechts is voorbehouden voor enge mannen in regenjassen.

Verderop loop ik een meisje voorbij, met benen die bijna bezwijken onder hun eigen gewicht en dat van haar. ‘Kratss-Kratss’ hoor ik bij het tegen elkaar wrijven van elke stap, als droge boomschors dat langs elkaar schuurt op een dagger-feest. Hardlopers gaan me voorbij in snelheiden die sneller gaan dan wanneer ik hetzelfde doe, maar niet op zondag. 

Bij het veldje ruik ik pijprokende mannen van in de 70. Zij wonen er al hun leven lang, daar aan het park, chique de friemel, ach welnee, een bescheiden optrekje, al decennia in de familie. Met labradors natuurlijk, Billie, zo heet er eentje, want dat is zo’n lekker gekke naam. Echt iets voor een hond, zo noem je je kind niet. Behalve dan de ouders van hun schoondochter, een ander slag mens. 

De reiger kijkt vanuit zijn nest naar de homo’s in bosjes, minder actief dan doordeweeks. Naast oma zitten thuislozen te genieten van hun wiet terwijl zij niet durft te vragen wat voor vreemde sigaretten ze roken, of ze wil ook een hijsje, dat ze daarom zo vragend kijkt. 

Ik loop verder langs zwangere vrouwen met mannen waarbij ik niet aan seks denk en vriendinnen die elkaar kennen van yoga. Toevallig elkaar tegengekomen, of gezellig afgesproken bij de ingang naast de tennisbaan. Ik zie een jongen in een trui met een muts op. Hij wordt gefotografeerd voor een hip blad met rauwe fotografie die alleen geschoten kan worden met peperdure camera’s. Dan roept er een meisje verontwaardigd: “Hey, die heeft geen jas aan!” en ze wijst naar de jongen. Tja, zo kun je het ook zien.