Vrienden gebleven

Ik vraag me weleens af of hij mijn eerste liefde was of niet. Toen nog een ‘hij’, op mijn 13e, later werd het steeds meer een ‘zij’.

Ik had al eerder vriendjes gehad, maar die waren niet zo. Zo mysterieus en zo ervaren. Hij had de wijsheid in pacht en kende de wereld als zijn broekzak, dat zag je zo. Hij was één grote spanningsboog, de laatste opbouw naar een open einde, want juist die onbekende toekomst maakte hem zo onweerstaanbaar.

Toch was het geen liefde op het eerste gezicht, want daar kreeg ik de kans niet voor. Hij bepaalde gewoon dat ik van hem was. Daar, op dat moment, op die plek, werd ik van hem.

In het begin wist ik niet zo goed wat ik met hem moest doen. Op school zagen we elkaar vooral in de pauzes of na school bij het fietsenrek, maar al snel wisten mijn ouders van onze relatie, gingen we samen uit en kwam hij op het laatst zelfs thuis. Hoewel mijn ouders onze relatie nooit hebben goedgekeurd.

Naarmate we ouder werden begreep ik het standpunt van mijn ouders, toch was ik niet klaar om onze relatie te beëindigen. Ook al werd hij steeds bezitteriger en mocht ik nooit meer zonder hem de deur uit. 

Uiteindelijk was de relatie niet meer spannend te noemen en ik was minstens net zo ervaren geworden als hij. We waren op dat punt beland dat we meer vrienden waren, of eigenlijk, vriendinnen. Want hij maakte het altijd gezellig, zorgde dat ik me lekker kon ontspannen en dat ik altijd met hem kon praten, zeker als ik het moeilijk had. Een goede vriendschap is heel waardevol, maar het ging niet meer, niet zo, niet ook nog met zijn verstikkende bezitterigheid. Het ging me tegenstaan, hij ging mij tegenstaan.

 
Inmiddels zijn we anderhalf jaar uit elkaar en ik heb geen moment spijt gehad. We komen elkaar nog weleens tegen op feestjes enzo, dan hebben we het weer leuk samen. Ik denk ook dat ik nooit echt van hem af kom, zoals het misschien hoort bij een eerste liefde, maar onze relatie is goed zo: “Vrienden gebleven”. Peuk en ik.

Foto: beashealthliving.com