Karin Bloemen, zelf niet religieus opgegroeid en opgevoed, zei tussen neus en lippen door: “Angst is goed in de kerk, daar moet je het van hebben”. Een kleine steek onder water, spontaan of bedacht, dat maakt niet uit. Ik moest daar wel om lachen, als enige geloof ik, want ze heeft gelijk. Angst is wat ons beweegt.
Waar vroeger de kerk je bang maakte voor de duivel en namens God hier en daar wat strafwerk uitdeelde om te zorgen dat je een deugdelijk leven leidde, maken we nu onszelf bang voor anderen, zodat zij zullen zeggen dat we deugen. Kijk maar naar de burn-outs, de overspannen thuiszitters. Ik was er ook één, zo’n overspannen kip die te lang onder een hete grill was blijven liggen. En maar door tokkelen, omdat ik bang was om niet te voldoen aan de verwachtingen van anderen, of erger, om anderen teleur te stellen.
Ik had mijn eigen kerkje opgericht, met mezelf als gemeenschap en een geloof in het motto: Je mag de mensen in de wereld niet teleurstellen. Mooi vond ik dat, dat ik die plicht op mijn schouders nam om zo het gehele zaakje te ontlasten. Voor de mensen, voor de wereld. Heel heilig allemaal.
Schijnheilig! Hoe kan ik nou niemand teleurstellen? Ik stel mijn kat al teleur als ik ’s ochtends niet nog even met hem kroel, maar gehaast het huis verlaat. Dus de mensen in de wereld niet teleurstellen? Rot op. Ik was bang voor ze, dus ging ik harder voor ze rennen. Daarom ben ik nu bang voor mezelf en heb nog nooit zo hard gerend.
 |
| Bron: run5kaday.files.wordpress.com |
(Deze column schreef ik voor het Martinus Magazine)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten