Hier zat mijn vader nog steeds

Foto: templatesellers.info

Soms gebeuren er dingen in je leven waar je nooit om gevraagd hebt. Nooit gewenst, laat staan gewild. Dingen die onvermijdelijk zijn, maar waar je nooit van verwachtte dat ze nu al zouden gebeuren. Mijn vader leerde ons dat je nu moet leven, nu moet genieten. Ik wou alleen dat hij nu nog leefde.

Nieuws uit het niets. Donderdag 1 augustus 2013. Mijn vader had uitzaaiingen in hoofd en lijf. Het lijf dat genoot van het leven en het hoofd dat de moeilijkste sudoku's puzzelde, mij attendeerde op fout gespelde e-mails, scherpe gedichten schreef als Sinterklaas en waar ik mijn schrijfpassie mee deelde. Dat hoofd bleek ineens vol kanker, tumoren, gezwellen, pitjes en spikkels. En waar organen nog de ruimte hebben, hebben de hersenen dat niet. Wanneer het daar te gez(w)ellig wordt, dan is het feest snel afgelopen. Hoe snel je ook probeert nog wat slingers op te hangen. Ze gaven hem 2 tot 12 maanden. 2,5 maand later sta ik adem happend zijn kist te kussen.

Een dramatische alinea in een column die ik voorlopig niet had willen schrijven. Heb getwijfeld of ik überhaupt op internet zou gooien dat mijn allerliefste, grote, stoere, gezellige, grappige, fantastische super papa is overleden. Maar over veel anders kan ik even niet schrijven en wellicht biedt het me troost. Net als al die lieve woorden van vrienden, familie, stapels kaarten en een overvolle aula met mensen die voor ons en vooral voor mijn vader kwamen, maar er zit een gat in mijn maag.

Ik wil schreeuwen, gillen, roepen, schelden, schoppen, slaan, maar ik blijf stil. Ik wil weer lachen zonder bitterheid, gek doen zonder schuldgevoel, me opwinden over de was, over wat ik aan moet vandaag, eten zonder vol gevoel, ademen zonder te trillen. Ik wil TV kijken zonder dat mijn gedachten afdwalen en ik uiteindelijk alleen maar staar naar een lege plek. Een lege plek die zo kort geleden nog eeuwig gevuld leek. Men zegt in dit soort gevallen dat je het een plek moet geven, maar hoe geef je iets een plek als er juist een lege plek is ontstaan?

Overigens, die plek zal leeg blijven. Niets of niemand kan die ooit vullen, invullen of innemen. Niets en niemand verdient die plek. Maar mijn verdriet, dat zal wel een plek krijgen. Dat zal wel gaan, het is geen zorg die ik heb. Ik hoop alleen dat mijn tranen ondertussen de leegte zullen voeden. Zodat er straks een grote, liefdevolle bloem groeit en die plek niet zo verdomd leeg voelt.

Geschreven voor PinkBullets en voor mezelf...